قول و قرار و اسلحه

با وجود جنگ‌های اروپا و خاورمیانه، برترین متخصصان راهبردی پنتاگون به‌تازگی بر آسیا تمرکز کرده‌اند. آنها اعضای سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) را وادار کردند تا 5 /3 درصد از تولید ناخالص داخلی خود را به امور دفاعی و 5 /1 درصد دیگر را به زیرساختارهای مرتبط با آن اختصاص دهند. اکنون آنها توجهشان را به متحدان آسیایی معطوف کرده‌اند و می‌گویند که فرمول اروپایی یک استاندارد جهانی جدید است. این امر به معنای افزایش چشمگیر بودجه‌های دفاعی از ساپورو در ژاپن تا سیدنی در استرالیا خواهد بود. تحقق هدف 5 /3درصدی هزینه دفاعی را هر سال 150 میلیارد دلار بالا می‌برد که بزرگ‌ترین افزایش در میان متحدان اقیانوسیه در 50 سال گذشته است. درخواست آمریکا سه پرسش را پیش می‌کشد: سطح مناسب بودجه چه اندازه است؟ متحدان چگونه باید پول خرج کنند؟ و آیا آنها از این روش پیروی خواهند کرد؟ در میان پنج شریک بزرگ امنیتی آمریکا در منطقه (استرالیا، ژاپن، فیلیپین، کره جنوبی و تایوان)، گفت‌وگوها با استرالیا و ژاپن از همه پیشرفته‌تر بوده‌اند. به آنها گفته شد که باید به‌سرعت هدف 5 /3 درصد GDP را رعایت کنند. وقتی از مقامات استرالیا و ژاپن در مورد گفت‌وگوها سوال شد آنها خشم و ناراحتی خود را بدون سرو‌صدا نشان دادند. آنها عقیده دارند که آمریکا پایش را از حد فراتر گذاشته و تصمیمات مربوط به بودجه حکومتی را به آنها دیکته می‌کند. دولت دونالد ترامپ علاوه بر صحبت درباره یک استاندارد جهانی اعداد و ارقام دیگری را هم پیشنهاد می‌کند. به فیلیپین و کره جنوبی گفته شد که آنها باید خود را به دیگر متحدان برسانند، هرچند فشار کمتری بر آنها وارد کردند. کره جنوبی هم‌اکنون 6 /2 درصد تولید ناخالص داخلی را به امور دفاعی اختصاص داده که بالاترین سطح در میان پنج متحد است. در مقابل، فیلیپین کمترین سطح را دارد و نمی‌تواند خود را به هدف 5 /3درصدی برساند. در آن سوی دیگر طیف، آقای ترامپ از مدت‌ها قبل گفته بود که تایوان باید 10 درصد تولید ناخالص داخلی خود را برای امور دفاعی هزینه کند.  البریج کولبی (Elbridge Colby) نفر سوم پنتاگون این گفت‌وگوها را هدایت می‌کند. او مناقشه‌برانگیزترین نامزد معاون وزیر در سیاست آمریکا طی یک نسل بود. حامیانش از جمله جی دی ونس، معاون رئیس‌جمهور که با سخنانی غرا در جلسه تعیین صلاحیت کولبی در ماه مارس از او حمایت کرده بود نمایشی کاملاً غیرعادی ارائه کرد. مقامات کشورهای متحد در زمان صحبت از تقاضاهای آمریکا می‌گویند، «آنچه بریج می‌خواهد»، درست همان‌گونه که اغلب می‌گویند، «آنچه دولت ترامپ می‌خواهد». برخی متخصصان امور دفاعی تاکید کولبی بر اعداد و ارقام بزرگ را زیر سوال برده‌اند. تبدیل بودجه به سامانه‌های تسلیحاتی جدید چندین سال طول می‌کشد و تا زمانی که تفاوتی ایجاد شود احتمالاً برای بازدارندگی چین بسیار دیر شده است. آنها می‌گویند بهتر است به‌جای این کارها گفت‌وگو کنیم که چگونه بهتر می‌توان متحدان را در طرح‌های جنگی موجود کنار هم جمع کرد. اما این کار هم بسیار دشوار شده است، چرا که تقاضا برای افزایش هزینه‌کردهای دفاعی باعث شد روابط میان متحدان تلخ شود.  براساس گزارش‌ها، ژاپن در ماه ژوئن نشست سالانه وزرای امور خارجه و دفاع خود با همتایان آمریکایی‌شان را لغو کرد. دلیل این امر آن بود که پنتاگون درخواستش را از 3 به 5 /3 درصد GDP افزایش داد. یکی از مقامات پنتاگون که بر روی این موضوع کار می‌کند می‌گوید که روابط دوستانه است، اما قبول دارد که بخشی از گفت‌وگوها چالش‌برانگیزند، چون در دوره دولت بایدن مطرح نشده بودند، بنابراین متحدان و شرکای ما برای نخستین‌بار این گفت‌وگوها را انجام می‌دهند. افزایش هزینه‌کرد دفاعی تنها خواسته آمریکا از این کشورها نیست. از استرالیا خواسته شد که متعهد شود در زمان دفاع آمریکا از تایوان به آن ملحق شود. ژاپن هم زیر فشار قرار دارد تا شفافیت بیشتری در مورد واکنش خود در چنان موقعیتی نشان دهد. از فیلیپین خواسته شد از استقرار تسلیحات جدید در قلمرو خود حمایت کند. از کره جنوبی و ژاپن خواسته شد پول بیشتری برای امتیاز میزبانی از نیروهای آمریکا بپردازند. تایوان هم به نوبه خود زیر فشار است تا پول کمتری برای تسلیحات فانتزی دارای فناوری بالا مانند جت‌های جنگنده و تانک‌ها خرج کند و بیشتر برای نیروهای کوچک و قابل انتقالی که در برابر اشغال جزیره از سوی چین مقاومت خواهند کرد هزینه کند. متحدان از این می‌ترسند که آمریکا آنها را تنها بگذارد. آنها نگران‌اند که آقای ترامپ با رئیس‌جمهور شی جین پینگ به توافق برسد و آنها در برابر چین تنها بمانند. مقامات استرالیا نگران‌اند که آمریکا از معاهده ساخت زیردریایی AUKUS خارج شود. حتی در این صورت هم متحدان آسیایی نمی‌توانند همانند اروپاییان از پایگاه‌های دفاعی-صنعتی خود در برابر خطر خروج آمریکا محافظت کنند. خودمختاری راهبردی در اروپا پرهزینه‌، اما امکان‌پذیر است، اما متحدان آسیایی آن را دور از دسترس می‌بینند. هیچ‌کدام از آنها قدرت هسته‌ای نیستند، بنابراین به پوشش هسته‌ای آمریکا نیاز دارند. پایگاه‌های صنعتی-دفاعی آنها در مقایسه با اروپا کوچک‌ترند و آنها باید تجهیزات آمریکایی بیشتری خریداری کنند. هر پنج کشور می‌گویند که افزایش هزینه‌کرد دفاعی را از مدت‌ها قبل آغاز کرده‌اند، اما به خاطر محدودیت‌های بودجه‌ای نمی‌توانند اهداف جدید دولت ترامپ را رعایت کنند. به گفته آنها هزینه بیشتر برای امور دفاعی مستلزم آن است که یا مالیات‌ها بیشتر شوند یا هزینه‌کردهای اجتماعی کاهش یابند. این امر به ‌ویژه در مورد ژاپن و فیلیپین صحت دارد که بدهی عمومی بالایی دارند و از پس مخارج جدید بزرگ برنمی‌آیند. آسیب‌های بحران مالی آسیا که 25 سال قبل اتفاق افتاد آنها را محتاط و در مورد مسائل پیری جمعیت، بدهی زیاد بخش خصوصی و حفظ رتبه سرمایه‌گذاری اعتباری نگران کرده است. محدودیت‌های سیاسی نقش مهم‌تری دارند. در تایوان حزب مخالف مجلس را کنترل می‌کند و نگران آن است که افزایش بودجه دفاعی خصومت چین را تشدید کند. دولت اقلیتی و کم‌طرفدار ژاپن با مخالفان سرسختی روبه‌رو است که خواهان کاهش مالیات هستند. دولت حزب کارگر در استرالیا هم می‌خواهد بودجه برخی برنامه‌های بزرگ اجتماعی را کاهش دهد و همزمان شهرتش را در اداره مدبرانه بودجه حفظ کند.  متخصصان و مقامات هر دو سوی اقیانوس آرام می‌گویند شاید آمریکا بتواند به برخی از خواسته‌هایش برسد. یکی از مقامات پنتاگون می‌گوید، «متحدان می‌توانند در برابر پکن آسیب‌پذیر بمانند، اما این کار قطعاً به نفعشان نیست». شاید حق با او باشد، اما متحدان آمریکا در هر حال از زورگویی آن خوششان نمی‌آید.