منوی 2050

با ادامه روند افزایش جمعیت جهان، کاهش منابع طبیعی و تاثیرات تغییرات آب‌وهوایی، آینده غذا موضوعی است که نگرانی زیادی ایجاد می‌کند. این مسائل فشار فزاینده‌ای بر زنجیره‌های تامین جهانی وارد می‌کنند و متاسفانه، پس از کاهش مداوم غذا در دهه گذشته، گرسنگی جهانی دوباره در حال افزایش است و 10 درصد از جمعیت جهان را تحت تاثیر قرار می‌دهد. برای مقابله با این موضوع، چشم‌انداز غذا باید تغییر کند تا اطمینان حاصل شود که همه به مواد غذایی پایدار و مغذی دسترسی دارند.

ایجاد یک سیستم غذایی پایدار و قوی در حال تبدیل شدن به یک اولویت فوری است. با این حال، تعدادی چالش‌ مهم وجود دارد که اگر بخواهیم آینده غذا را برای همه تضمین کنیم، باید به آنها رسیدگی شود.

از تغییرات اقلیمی، کمبود آب، تا تغییر الگوهای مصرف مواد غذایی، غلبه بر این چالش‌ها نیازمند رویکردهای نوآورانه و اقدام مشترک است. تنها با پذیرش فناوری، ارتقای مدیریت کارآمد منابع و ایجاد تغییر به سمت انتخاب‌های غذایی پایدارتر است که می‌توانیم آینده‌ای انعطاف‌پذیر و عادلانه از مواد غذایی بسازیم.

کشاورزی احیاکننده؛ سلامت خاک، جذب کربن و تنوع زیستی را ارتقا می‌دهد و در نتیجه غذاهای مغذی‌تر و سازگار با محیط‌زیست تولید می‌شود. کشاورزی عمودی از فناوری برای رشد مواد غذایی در فضاهای کوچک‌تر استفاده می‌کند و نیاز به زمین‌های کشاورزی وسیع را کاهش می‌دهد.

با تغییر آب‌وهوا و کاهش تنوع زیستی، برخی از غذاهایی که ما می‌شناسیم و دوست داریم، ممکن است در آینده در خطر ناپدید شدن قرار گیرند. نمونه‌هایی از غذاهای در خطر انقراض شامل انواع میوه‌ها و سبزیجات است که در برابر شرایط آب‌وهوایی شدید و آفات آسیب‌پذیر هستند. در ادامه به بررسی برخی از چالش‌ها در زمینه تولید و مصرف مواد غذایی خواهیم پرداخت؛ همچنین خواهیم دید آینده صنعت مواد غذایی به کدام سو در حال حرکت است.

چالش مبرم

تغییرات اقلیمی یکی از بزرگ‌ترین چالش‌هایی است که ما به عنوان یک گونه بر روی زمین با آن مواجه هستیم، به ویژه به دلیل فشارهایی که بر تامین غذا و بخش کشاورزی ما وارد می‌کند. افزایش سطح گازهای گلخانه‌ای باعث افزایش دمای جهانی، ایجاد الگوهای آب‌وهوایی غیرقابل پیش‌بینی و در نتیجه وقوع رویدادهای شدید آب‌وهوایی مانند خشکسالی، سیل و موج گرما می‌شود.

این تاثیرات به شدت بر عملکرد محصول و تولید مواد غذایی تاثیر می‌گذارد که فشار قابل توجهی بر زنجیره تامین جهانی وارد می‌کند. با توجه به این واقعیت که ما هنوز موفق به مهار انتشار جهانی کربن نشده‌ایم، انتظار می‌رود آب‌وهوای زمین بدتر شود و تغییرات اقلیمی را به یکی از مبرم‌ترین مسائلی تبدیل کند که بر آینده غذا تاثیر می‌گذارد.

چه می‌توان کرد؟ بخش کشاورزی زمان و پول زیادی را برای تحقیق و توسعه تکنیک‌های کشاورزی پایدار و هوشمند برای اقلیم سرمایه‌گذاری می‌کند. روش‌هایی مانند کشاورزی دقیق (روشی برای بهبود عملکرد محصول از طریق حسگرهای فناوری و ابزارهای تجزیه و تحلیل)، زراعت جنگلی (روش‌های کاربری زمین که در آن محصولات با درختان و درختچه‌ها ادغام می‌شوند)، تکنیک‌های صرفه‌جویی در مصرف آب و استفاده از گونه‌های گیاهی مقاوم، همگی به بهبود عملکرد محصول کمک می‌کنند.

روش‌های کشاورزی پایدار نیز به طور روزافزون محبوب می‌شوند، نه‌تنها به دلیل مزایای آن برای تغذیه محصولات و سلامت خاک، بلکه به این دلیل که مصرف‌کنندگان در مورد روش‌های کشاورزی مورد استفاده برای رشد مواد غذایی خود آگاه‌تر می‌شوند. خوشبختانه تقاضای مصرف‌کنندگان برای محصولات با رشد پایدار رو به افزایش است.

کمبود آب و مدیریت منابع

آب برای تولید مواد غذایی مغذی و فراوان ضروری است، با این حال کمبود آب یک تهدید فزاینده برای آینده تولید مواد غذایی است. خشکسالی و امواج گرمای ناشی از تغییرات آب‌وهوایی و شیوه‌های کشاورزی فشرده صنعتی، فشار غیرقابل تحملی را بر منابع آب ما وارد می‌کند. با افزایش تعداد جمعیت جهان، نیاز به تولید غذای بیشتر تنها باعث افزایش تقاضای آب می‌شود.

چه می‌توان کرد؟ کشاورزی مصرف‌کننده اصلی آب شیرین است- حدود 70 درصد از کل آب شیرین جهان برای محصولات آبی، دام، شیلات، آبزی‌پروری و جنگل‌داری استفاده می‌شود. به همین دلیل است که افزایش آبیاری بسیار مهم است. کسب‌وکارهای کشاورزیِ بیشتر، زیرساخت‌های آبیاری مقاوم در برابر آب‌وهوا مانند سیستم‌های آبیاری دقیق و آبیاری قطره‌ای و همچنین اتخاذ شیوه‌های مدیریت منابع آب را به کار می‌گیرند که استفاده از آب باران را بهینه می‌کند.

راه حل‌های دیگری که در حال بررسی و اجرا هستند شامل استفاده از گونه‌های گیاهی مقاوم به خشکی است که انعطاف‌پذیری محصولات در حال رشد را بهبود می‌بخشد. همچنین می‌توان از منابع آب جایگزین مانند استفاده مجدد از فاضلاب و برداشت آب باران بهره برد.

دورریز مواد غذایی

ما حدود یک‌سوم کل مواد غذایی تولیدشده را دور می‌ریزیم. به همین دلیل، از دست دادن و هدر رفتن مواد غذایی موضوعی است که اگر می‌خواهیم اثرات زیست‌محیطی تولید مواد غذایی را به حداقل برسانیم و از آینده منابع غذایی محافظت کنیم، باید با آن مقابله شود.

تولید مواد غذایی تاثیر بسزایی بر محیط زیست ما دارد، زیرا همان‌طور که قبلاً دیدیم، به مقادیر زیادی آب شیرین نیاز دارد؛ اما بیش از این، بخش کشاورزی مسوول حدود یک‌چهارم انتشار گازهای گلخانه‌ای در جهان است. همچنین با نیاز به تولید غذای بیشتر برای حفظ جمعیت در حال رشد ما، مساحت زمینی که به دلایل کشاورزی استفاده می‌شود نیز در حال افزایش است، که موجب تخریب اکوسیستم‌های ارزشمندی مانند جنگل‌های بارانی آمازون، برای ایجاد فضا می‌شود.

چه می‌توان کرد؟ مقابله با ضایعات مواد غذایی نیازمند رویکردی چندجانبه است. تولیدکنندگان محصولات غذایی باید نقش خود را با اتخاذ مدیریت کارآمدتر زنجیره تامین برای به حداقل رساندنِ از دست دادن محصول، ایفا کنند. آنها همچنین باید زیرساخت ذخیره‌سازی و حمل‌ونقل را بهینه کنند.

با این حال، مصرف‌کنندگان نیز مسوولیت دارند که ضایعات مواد غذایی را به حداقل برسانند. این بدان معناست که مصرف‌کنندگان باید عادات مصرف آگاهانه را اجرا کنند و مصرف بیش از حد را کاهش دهند. دولت‌ها و سازمان‌ها می‌توانند این عادت‌ها را با ایجاد کمپین‌های کاهش ضایعات غذایی و کمک به رسیدن مواد غذایی اضافی به افراد نیازمند، تسهیل کنند.

رشد جمعیت

انتظار می‌رود جمعیت جهان تا سال 2050 به 8 /9 میلیارد نفر افزایش یابد و اطمینان از داشتن غذا و تغذیه کافی برای هر انسان، یک چالش و اولویت مهم در مورد آینده غذاست. برای پاسخگویی به تقاضای تامین غذای جمعیت رو به رشد، باید غذای بیشتری تولید کنیم، که به معنای تلفات زیست‌محیطی بالاتر و افزایش انتشار گازهای گلخانه‌ای ناشی از کشاورزی است.

چه می‌توان کرد؟ اگر بخواهیم تقاضای جمعیت رو به رشد جهان را بدون آسیب رساندن به محیط زیست در این فرآیند برآورده کنیم، برخی اقدامات برای مبارزه با این چالش ضروری است. این نه‌تنها به این معنی است که بخش کشاورزی باید به یک سبک کشاورزی پایدارتر تغییر کند -با انتقال به شیوه‌های ارگانیک، کاهش شیوه‌های خاک‌ورزی، سرمایه‌گذاری در زراعت جنگل‌داری و تقویت سیستم‌های کشاورزی دایره‌ای-، بلکه نیاز به تغییر در الگوهای مصرف مصرف‌کنندگان نیز دارد.

افراد باید در مورد تاثیر مصرف خود آموزش ببینند و تشویق شوند به سمت یک رژیم غذایی سالم‌تر و پایدار‌تر حرکت کنند. یکی از مهم‌ترین کارهایی که افراد می‌توانند در این زمینه انجام دهند این است که مصرف گوشت خود را کاهش دهند؛ به ویژه گوشت گاو که منابع زیادی مصرف می‌کند و 20 برابر بیشتر از پروتئین‌های گیاهی در هر گرم، گازهای گلخانه‌ای تولید می‌کند. برخی از دانشمندان همچنین به دنبال توسعه منابع پروتئینی جایگزین مانند گوشت پرورشی و پروتئین حشرات هستند.

اسراف‌کنندگان

گزارش جهانی بحران‌های غذایی در سال 2023 اشاره می‌کند که 258 میلیون نفر در سال 2022 با سطوح بالایی از ناامنی غذایی مواجه بودند.

ما در حال حاضر به اندازه کافی غذا برای تغذیه جهان تولید می‌کنیم، اما مقدار زیادی از آن را هدر می‌دهیم. بر اساس برنامه جهانی غذا، اگر از تمام مواد غذایی که در حال حاضر هدر می‌رود استفاده کنیم، به اندازه کافی غذا برای تغذیه دو میلیارد نفر دیگر در سراسر جهان خواهیم داشت. این بدان معناست که ما در حال حاضر به اندازه کافی غذا تولید می‌کنیم تا جمعیت جهانی 8 /9 میلیاردنفری پیش‌بینی‌شده در سال 2050 را تغذیه کنیم. کاهش زباله کلید تحقق این امر است. اروپا، آمریکای شمالی، چین، ژاپن و کره، مسوول 58 درصد از کل مواد غذایی هدررفته در مزارع هستند، به‌رغم اینکه تنها 37 درصد از جمعیت جهان را در خود جای داده‌اند.

گزارش WWF با عنوان «به سمت ضایعات: تاثیر جهانی ضایعات مواد غذایی بر مزارع» نشان می‌دهد که نیروهای بازار، از جمله قیمت‌های پایین، به این معناست که گاهی اوقات حتی از نظر اقتصادی برای کشاورزان به‌صرفه نیست که محصولاتی را که تولید کرده‌اند، برداشت کنند. در اتحادیه اروپا، تخمین زده می‌شود که 173 کیلوگرم غذا به ازای هر نفر در سال هدر می‌رود، که این ضایعات مواد غذایی شش درصد از کل انتشار گازهای گلخانه‌ای اتحادیه اروپا را تشکیل می‌دهد. در واقع، طبق گزارش بازخورد «زمانی برای هدر دادن نیست»، اتحادیه اروپا در واقع بیشتر از واردات خود مواد غذایی را هدر می‌دهد. با این حال، اتحادیه اروپا تعهدی برای کاهش ضایعات مواد غذایی در مغازه‌ها، رستوران‌ها و خانوارها تا پایان سال 2030 به میزان 30 درصد با هدف 10 درصد در بخش پردازش و تولید مواد غذایی مطرح کرده است.

منبع جدید گوشت

طبیعت و تنوع زیستی در سطح جهان با سرعت نگران‌کننده‌ای از بین می‌رود. در عین حال، آب‌وهوا در حال گرم شدن است که از بین رفتن تنوع زیستی را تشدید می‌کند. با این حال، این روند می‌تواند معکوس شود.

نحوه تولید و مصرف مواد غذایی نقشی کلیدی در توقف کاهش تنوع زیستی و مهار بحران آب‌وهوا دارد. گزارش «نقش محصولات کشاورزی گیاهی و سلولی در دگرگونی سیستم غذایی فنلاند، تا سال 2050» تاکید می‌کند که سیستم غذایی در حال انجام یک بازنگری جهانی به سمت روش‌های پایدارتر تولید و مصرف مواد غذایی است. این مطالعه به وسیله پژوهشگران دانشگاه هلسینکی انجام شده است. برای اینکه سبک زندگی ما در محدوده ظرفیت تحمل کره زمین قرار گیرد، نیاز به تغییراتی در رژیم غذایی و روش‌های تولید غذا داریم.

این مطالعه به دست‌اندرکاران سیستم غذایی مانند کشاورزان، صنایع غذایی، خرده‌فروشان و سیاست‌گذاران کمک می‌کند تا تهدیدات و فرصت‌های مربوط به روش‌های تولید و مصرف مواد غذایی در آینده را درک کنند. این مطالعه به ویژه بر روی محصولات مختلف کشاورزی مبتنی بر گیاه و سلولی متمرکز است. کشاورزی سلولی به تکنیک‌های مختلف کشت سلولی برای تولید، به عنوان مثال، پروتئین‌های میکروبی یا گوشت رشدیافته از سلول‌های حیوانی اشاره دارد.

در حالی که جنبش One Health در تلاش است تا تاثیرات منفی صنعت گوشت را کاهش دهد، برخی از کارشناسان مواد غذایی بر خلاص شدن از شر کشاورزی کارخانه‌ای، با تکیه بر گوشت پرورشی1، تمرکز می‌کنند.

این مطالعه جدید، تحول بزرگی را در نحوه تولید و مصرف مواد غذایی تا سال 2050 پیش‌بینی می‌کند. این مطالعه پیش‌بینی می‌کند که در آینده شاهد تولید بیشتر پروتئین‌های گوشتی و گیاهی با استفاده از تکنیک‌های کشت سلولی در بشقاب‌هایمان خواهیم بود. 

تجاری‌سازی گوشت آزمایشگاهی

پژوهشگران دو نظرسنجی جداگانه را برای سنجش دیدگاه مصرف‌کنندگان و کارشناسان سیستم غذایی در مورد آینده تولید و مصرف مواد غذایی سفارش دادند. نتایج نشان می‌دهد که ممکن است تا سال 2050 تغییر عمده‌ای در رژیم‌های غذایی ایجاد شود. هم کارشناسان و هم مصرف‌کنندگان پیش‌بینی کردند که بخش قابل‌توجهی از پروتئین‌های گوشت و لبنیات در آینده با افزایش پروتئین‌های گیاهی و توسعه محصولات کشاورزی سلولی جایگزین خواهد شد.

از سوی دیگر، تفاوت قابل توجهی در انتظارات کارشناسان و مصرف‌کنندگان وجود دارد. به عنوان مثال، کارشناسان تخمین می‌زنند که در سال 2050 مردم فنلاند تنها حدود یک‌چهارم میزان گوشت مصرفی امروز را مصرف خواهند کرد. برآوردهای مصرف‌کنندگان کمی معتدل‌تر از کارشناسان بود، اما آنها نیز انتظار دارند که مصرف گوشت تا سال 2050 به کمتر از نصف سطح امروزی کاهش یابد.

در نظرسنجی مصرف‌کننده، پاسخ‌دهندگان با انواع مختلف محصولات گیاهی آشنا بودند، اما به وضوح آشنایی کمتری با محصولات کشاورزی سلولی داشتند. این ممکن است به این دلیل باشد که بسیاری از محصولات کشاورزی سلولی هنوز در فروشگاه‌های مواد غذایی معمولی موجود نیستند. بیش از نیمی از پاسخ‌دهندگان نگرش مثبتی نسبت به استفاده از محصولات گیاهی داشتند، در حالی که حدود یک‌چهارم نظر مثبت به استفاده از محصولات کشاورزی سلولی داشتند.

تغییر به منابع پروتئین گیاهی و سلولی، میزان زمین مورد نیاز برای کشت را در مقایسه با تولید حیوانی به میزان قابل توجهی کاهش می‌دهد؛ طبق کمترین برآورد، نیاز سالانه به زمین کشاورزی را تنها به یک‌چهارم مساحت فعلی مورد نیاز برای تولید گوشت و لبنیات کاهش می‌دهد. پروتئین‌های گیاهی در حال رشد، انرژی کمتری نسبت به تولید پروتئین‌های کشاورزی حیوانی و سلولی مصرف می‌کنند. اما از سوی دیگر، گسترش کشاورزی سلولی می‌تواند مصرف برق در تولید مواد غذایی را افزایش دهد.

گوشت تولیدشده در آزمایشگاه جایگزینی پایدار برای دام‌های سنتی ارائه می‌دهد و نیاز به پرورش و کشتار حیوانات را از بین می‌برد. سوئیس می‌تواند به زودی به یکی از نخستین کشورهای اروپایی تبدیل شود که گوشت‌های آزمایشگاهی را تجاری می‌کند، پس از UPSIDE Foods ایالات‌متحده که تولید را آغاز کرده بود، همراه با تولیدکنندگان اسرائیلی این غذای مصنوعی، که اولین درخواست این کشور را برای تجاری‌سازی در اروپا ارائه کردند.

سرمایه‌گذاری‌ها به این صنعت تازه‌وارد سرازیر شده است و صنعت گوشت آزمایشگاهی به دلیل توانایی آن در کاهش کشتار حیوانات برای مصرف و تاثیر منفی زیست‌محیطی تولید گوشت سنتی، سرفصل اخبار را به خود اختصاص داده است.

البته آوردن گوشت‌های آزمایشگاهی به بازارها همچنان چالش‌های متعددی را به همراه دارد؛ برای مثال، سوالاتی در مورد ادعاهای مربوط به ایمنی، پایداری و اخلاقیات گوشت تولیدشده در آزمایشگاه مطرح شده است. در نتیجه، با وجود مقرون به‌صرفه بودن و مقیاس‌پذیری این محصول، در حال حاضر قابلیت تجاری شدن گوشت‌های آزمایشگاهی هنوز وجود ندارد.

منابع جایگزین

انتظار می‌رود تا سال 2050، جمعیت جهان به حدود 10 میلیارد نفر افزایش یابد؛ این رقم خیره‌کننده به معنای اضافه شدن دو میلیارد دهان، در جست‌وجوی غذاست.

پروفسور یوهانس لو کوتر، کارشناس غذا و سلامت از دانشکده مهندسی شیمی UNSW سیدنی، می‌گوید مهم‌ترین چالش این است که چگونه به طور پایدار تولید کالری را تا 70 درصد افزایش دهیم، بدون اینکه سیاره زمین را تحت تاثیر قرار دهیم.

او می‌گوید: «من معتقدم که تا 30 سال دیگر همچنان گوشت می‌خوریم، اگرچه میزان کمتری از این گوشت، از دام تامین خواهد شد. کاملاً واضح است که گاوهای کافی در این سیاره برای برآورده کردن نیازهای پیش‌بینی‌شده تولید غذا وجود نخواهد داشت و ما نمی‌توانیم چالش‌های زیست‌محیطی پیش‌روی کشاورزی و صنایع غذایی را نادیده بگیریم.»

ما باید طی دو دهه آینده آنچه می‌خوریم و نحوه پرورش آن را تغییر دهیم تا بتوانیم منابع پروتئین خود را متنوع کنیم. در حالی که بیشتر مردم از فکر خوردن حشراتی مانند سوسک و جیرجیرک دچار وحشت می‌شوند، دیگران مدت‌هاست که از مزایای آن به عنوان یک وعده غذایی پرپروتئین بهره برده‌اند.

مردم در کشور‌های مختلفی مانند تایلند، جمهوری دموکراتیک کنگو و مکزیک قرن‌هاست که حشرات را در غذاهای خود پذیرفته‌اند و یک تجربه آشپزی جدید را ابداع کرده‌اند که هنوز در بسیاری از فرهنگ‌های غربی، خارجی تلقی می‌شود. 

سرآشپز اندی هولکرافت، که نخستین رستوران حشرات خوراکی در بریتانیا را راه‌اندازی کرد، به بی‌بی‌سی فیوچر گفت: «در پایان روز، شما ممکن است سالم‌ترین، مغذی‌ترین و پایدارترین غذا را داشته باشید، اما اگر طعم خوبی نداشته باشد و مردم مایل به پذیرش آن نباشند، ممکن است رسیدن به آن بسیار دشوارتر باشد.»

پروفسور لو کوتر می‌گوید: «از نظر بیولوژیک، حشرات بسیار شبیه به میگو هستند، که یک گونه از سخت‌پوستان است و سخت‌پوستان و حشرات هر دو جزو بندپایان هستند. البته، هر حشره‌ای خوراکی نیست؛ برای مثال، تا 30 سال دیگر هیچ زنبوری در منوی غذا وجود نخواهد داشت، اما می‌توانید شرط‌بندی کنید که جیرجیرک، پروانه و سوسک حضور خواهند داشت.»

انتظار نمی‌رود که بحث‌های مربوط به مواد غذایی اصلاح‌شده ژنتیکی به این زودی‌ها کمرنگ شود، اما با رونق جمعیت جهانی می‌توان انتظار داشت که در آینده، فضای بیشتری را در قفسه‌های سوپرمارکت‌ها اشغال کند. ارگانیسم‌های اصلاح‌شده ژنتیکی (GMO) به هر حیوان، گیاه یا میکروبی گفته می‌شود که DNA آنها با استفاده از تکنیک‌های مهندسی ژنتیک تغییر یافته است.

در حالی که فروش غذاهای تراریخته تازه مانند میوه یا سبزیجات، گوشت یا ماهی در حال حاضر در استرالیا و نیوزیلند ممنوع است، پروفسور لو کوتر انتظار دارد که نقشی برای آنها در سیستم غذایی آینده ما وجود داشته باشد. او می‌گوید که درک عمومی از غذاهای GMO قبلاً به دلیل پوشش هشداردهنده رسانه‌ها و عدم درک علم مواد غذایی به‌شدت منفی بوده است. او بر این باور است که «ایده تغییر محصولات برای نیاز به آب کمتر یا مقاومت بهتر در برابر بیماری‌ها یا آفات، ایده جدیدی نیست، اما اگر بخواهیم محصولات آینده ما در برابر تغییرات آب‌وهوایی مقاوم‌تر باشند، نقش مهمی ایفا خواهد کرد. ما می‌توانیم DNA محصولات را تغییر دهیم تا به انرژی و منابع کمتری برای رشد نیاز داشته باشیم که این امر باعث کاهش ردپای کربن ما خواهد شد».

برنج طلایی

پروفسور لو کوتر از برنج طلایی به عنوان نمونه‌ای از اینکه چگونه یک GMO می‌تواند به طور بالقوه به رفع نگرانی‌های بهداشت جهانی کمک کند، اشاره می‌کند. برنج طلایی که در دهه 1990 ساخته شد، نوعی برنج است که از طریق مهندسی ژنتیک برای بیوسنتز یک پیش‌ماده ویتامین A تولید می‌شود و هدف آن مبارزه با کمبود ویتامین A در کشورهای در حال توسعه است.

در کشورهایی مانند بنگلادش، اندونزی و فیلیپین، که برنج جزء اصلی رژیم غذایی مردم است، معرفی برنج طلایی به زنجیره تامین مواد غذایی، نیاز به غذای کاربردی برای اهداف بشردوستانه را نشان می‌دهد.

پروفسور لو کوتر می‌گوید: «زیبایی علم تغذیه در این است که ما اکنون دانش و توانایی لازم را برای تعریف مجدد قدرت غذا داریم.»

تولید غذاهای پزشکی که می‌تواند به رفع سایر مشکلات سلامتی مانند زوال شناختی کمک کند، امکان‌پذیر است. محصولاتی برای به تعویق انداختن شروع زوال شناختی با استفاده از ترکیبی از روغن ماهی، یوریدین مونوفسفات، لیپیدها و ویتامین‌های B در دسترس هستند. ثابت شده است که این فرمول‌ها از عملکرد حافظه در مراحل اولیه بیماری آلزایمر پشتیبانی می‌کنند.

لطمه به احساس حیوانات

فیلیپ لیمبری، مدیر عامل شرکت «شفقت در کشاورزی جهانی» (Compassion in World Farming)، می‌گوید: به دلایل دوستدار زمین، ما باید مصرف گوشت و لبنیات خود را به ویژه در شمال جهانی کاهش دهیم. در ماه ژوئن، وزارت کشاورزی ایالات‌متحده (USDA) به دو شرکت، چراغ سبز نشان داد تا فروش مرغ پرورشی خود را در ایالات‌متحده آغاز کنند. البته این مرغ هنوز در قفسه‌های سوپرمارکت‌ها عرضه نمی‌شود، اما ممکن است به زودی در رستوران‌ها در دسترس باشد. اگرچه هزینه‌های بالای انرژی به این معنی است که تولید گوشت پرورشی هنوز بسیار گران است، با وجود این، پژوهش‌ها و سرمایه‌گذاری بیشتر ممکن است هزینه‌ها را در درازمدت کاهش دهد.

کمپین اخیر علیه افتتاح نخستین مزرعه اختاپوس جهان در جزایر قناری نشان می‌دهد که نگرش به احساسات حیوانات نیز در حال تغییر است. تا حدی به لطف مستندهای طبیعت مانند «معلم اختاپوس من» نت‌فلیکس و کل آثار دیوید آتنبرو، افراد بیشتری متوجه می‌شوند که حیوانات درد، رنج و شادی را تجربه می‌کنند. احساسات حیوانات در قوانین اتحادیه اروپا نیز گنجانده شده و همه کشورهای عضو موظف‌اند هنگام تنظیم سیاست‌ها، احساسات حیوانات را در نظر بگیرند. این موضوع همزمان با کاهش پیش‌بینی‌شده مصرف گوشت است که طبق پیش‌بینی کمیسیون اتحادیه اروپا، مصرف سرانه گوشت این اتحادیه از 8 /69 کیلوگرم در سال 2018 به 67 کیلوگرم در سال 2031 کاهش خواهد یافت. اگرچه این افت به اندازه کافی بزرگ نیست؛ مصرف اتحادیه اروپا باید تا سال 2030 تا 71 درصد و تا سال 2050 تا 81 درصد کاهش یابد تا اثرات تولید مواد غذایی بر انتشار گازهای گلخانه‌ای کاهش یابد.

فناوری و غذا

آینده غذا تا حد زیادی به وسیله نوآوری‌های تکنولوژیک شکل خواهد گرفت. تعداد زیادی تکنیک وجود دارد که در حال حاضر در حال بررسی هستند. به عنوان مثال کشاورزی عمودی، هیدروپونیک (روش پرورش گیاهان بدون خاک) و آکواپونیک (ترکیبی از پرورش حیوانات آبزی مانند ماهی در حالی که گیاهان نیز در آب رشد می‌کنند)، امکان رشد غذا را در محیط‌هایی فراهم می‌کند که در غیر این صورت، به دلیل فضای محدود غیرممکن خواهد بود. آینده زنجیره‌های تامین مواد غذایی نیز ممکن است از طریق نوآوری‌های تکنولوژیک بهینه شود؛ هوش مصنوعی، بلاک‌چین و تجزیه و تحلیل داده‌ها به بهینه‌سازی تولید، توزیع و ایمنی مواد غذایی کمک می‌کند.

دانشمندان بر این باورند که با حوزه نوظهور ژنومیک مغذی، می‌توانیم رژیم غذایی‌مان را با DNA خود تنظیم کنیم. این امر در حال حاضر تا حدودی، در ایالات‌متحده با شرکت‌هایی مانند DNAFit انجام می‌شود که توصیه‌های تغذیه‌ای شخصی را بر اساس آرایش ژنتیکی ارائه می‌دهند که از طریق کیت‌های آزمایش DNA در خانه تعیین می‌شود. دیگران، مانند GUTXY، میکروبیوم روده فرد را برای رمزگشایی رژیم غذایی مناسب ارزیابی می‌کنند. سپس تغذیه شخصی از رویکرد «غذا به عنوان دارو» پیروی می‌کند.

با این حال، دیگرانی هستند که به ادعاهای شرکت‌های تغذیه شخصی شک دارند و در مورد اینکه چقدر از نیازهای تغذیه‌ای ما واقعاً به ژن‌های ما بستگی دارد، تردید دارند. مطالعه PREDICT -بزرگ‌ترین مطالعه علمی تغذیه جهان- افزایش و کاهش پارامترهایی مانند گلوکز و چربی خون را در 700 دوقلوی همسان و 400 غیر دوقلو برای تعیین پاسخ فردی به غذا ارزیابی کرد.

طبق نتایج این مطالعه، «اگر این تفاوت‌ها ریشه ژنتیکی داشته باشند، انتظار داریم که دوقلوهای همسان واکنش مشابهی نشان دهند؛ اما این کار را نکردند. به نظر می‌رسد ژنتیک کمتر از یک‌سوم پاسخ‌های انسولین و تری‌گلیسیرید افراد را تشکیل می‌دهد. یافته‌ها نشان می‌دهد که چندین عامل دیگر در اینجا نقش دارند، از جمله ساعت خواب، ورزش، سطح استرس و میکروب‌های روده».

همان‌طور که به سمت آینده حرکت می‌کنیم، باید مایل به پذیرش تغییرات در رژیم غذایی خود باشیم و از شیوه‌های غذایی پایدارتر حمایت کنیم. این نه‌تنها به نفع سلامتی ما خواهد بود، بلکه به یک سیاره سالم‌تر و متعادل‌تر برای نسل‌های آینده کمک خواهد کرد.

پی‌نوشت:

1- گوشت پرورشی، شکلی از کشاورزی سلولی است که در آن گوشت با کشت سلول‌های حیوانی در شرایط آزمایشگاهی تولید می‌شود.