نزدیکی به جرم
در دسترس بودن اسلحه و مواد مخدر چقدر در ارتکاب جرم نوجوانان موثر است؟
این مقاله با استفاده از مجموعه داده‌های پانل نماینده ملی دانش‌آموزان دبیرستانی ایالات متحده که شامل نمونه نسبتاً بزرگی از خواهر و برادر و دوقلوهاست، تاثیرات در دسترس بودن اسلحه در خانه و مصرف انفرادی مواد مخدر را بر سرقت، دزدی و آسیب‌رسانی بررسی می‌کند. نتایج نشان می‌دهد در دسترس بودن اسلحه در خانه تمایل به ارتکاب سرقت و خود سرقت را حدود دو درصد برای نوجوانان افزایش می‌دهد، اما تاثیری بر آسیب رساندن به اموال ندارد. بعید است که در دسترس بودن اسلحه صرفاً معیاری برای محیط خانه مشاهده‌نشده باشد، زیرا در دسترس بودن اسلحه بر سایر رفتارهای خطرناک یا بد نوجوانان تاثیر نمی‌گذارد. نتایج نشان می‌دهد دسترسی به سلاح احتمال آسیب زدن یا آسیب دیدن را افزایش می‌دهد به‌خصوص اگر سلاح در دسترس، چاقو یا تفنگ باشد. تخمین‌های به‌دست‌آمده از مدل‌هایی که از تغییرات در طول زمان و بین خواهر و برادر و دوقلوها استفاده می‌کنند، نشان می‌دهد تاثیر متوسط مصرف کوکائین بر تمایل به ارتکاب انواع جرائم 23 درصد است. تاثیر مصرف مواد استنشاقی یا سایر مواد مخدر به ترتیب 14 و 18 درصد افزایش تمایل به ارتکاب جرم است.
با وجود کاهش جرائم نوجوانان از اوایل دهه 1990، نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد که عموم مردم معتقدند جرائم نوجوانان یک مشکل جدی پیش روی کشورهاست. بررسی عوامل تعیین‌کننده جرائم نوجوانان به دلایل متعددی حائز اهمیت است. اولاً، هزینه اجتماعی جرائم جوانان بین 60 تا 300 میلیارد دلار در سال تخمین زده می‌شود و اکثریت قریب‌به‌اتفاق این هزینه، جنبه خارجی آن برای جامعه است. دوم، شرکت در فعالیت‌های غیرقانونی در اوایل زندگی پیامدهایی برای رفاه آینده فرد دارد که نشان می‌دهد فعالیت مجرمانه فعلی با افزایش سرمایه انسانی جنایی و کاهش ارزش سرمایه انسانی قانونی، احتمال فعالیت مجرمانه آینده را بیشتر می‌کند. بنابراین، درگیر شدن در جرم و جنایت در جوانی، احتمال موفقیت فرد در بازار کار قانونی را در آینده کاهش می‌دهد. در همین راستا، برخی پژوهش‌ها نشان می‌دهند که رفتار مجرمانه جوانان تاثیر منفی بر درآمد در بزرگسالی دارد و رابطه منفی بین سوابق جنایی جوانان و نتایج بازار کار وجود دارد.
لویت و لاشنر در سال 2001 یک طرح طبقه‌بندی چهارقسمتی را برای توضیح فعالیت مجرمانه ارائه می‌دهند که شامل عوامل بیولوژیک، اجتماعی، سیستم کیفری-عدالتی و عوامل اقتصادی است. به عنوان مثال، عوامل اجتماعی شامل میزان نظارت والدین و رفتارهای هم‌سالان محله است. تاثیر افزایش مجازات نظام عدالت کیفری توسط برخی دیگر از پژوهش‌ها مستند شده است.
مواد مخدر، اسلحه و جرم
استفاده از مواد مخدر و دسترسی به سلاح گرم دو عامل بالقوه مهم دیگر تعیین‌کننده فعالیت مجرمانه هستند، البته میزان روابط بین اسلحه و جرم و مواد مخدر و جرم به وضوح شناسایی نشده است. به‌رغم شواهد قوی مبنی بر اینکه مصرف مواد مخدر و فعالیت مجرمانه همبستگی مثبت دارند، تاثیر علی مصرف مواد مخدر بر جرم به طور قطعی ثابت نشده است. هرچند برخی از مطالعات اخیر با استفاده از داده‌های کل شواهدی را در مورد تاثیر علی بالقوه مصرف مواد مخدر بر جرم ارائه کردند، شواهد علت‌ومعلولی قانع‌کننده از داده‌های خرد وجود ندارد. دشواری در شناسایی تاثیر علی مصرف مواد مخدر بر جرم از این احتمال ناشی می‌شود که همبستگی مثبت مشاهده‌شده بین مصرف مواد مخدر و جرم ممکن است به دلیل تاثیر یک متغیر مشاهده‌نشده باشد که هم بر مصرف مواد مخدر و هم بر فعالیت مجرمانه تاثیر دارد. به عنوان مثال، اگر میزان ریسک‌گریزی فرد هم بر مصرف مواد مخدر و هم بر رفتار مجرمانه او تاثیر داشته باشد، تخمین‌های مغرضانه‌ای از تاثیر مصرف مواد بر جرم و جنایت در تحلیل‌هایی به دست می‌آید که تورش‌های ناشی از آن را در نظر نمی‌گیرند.
موضوع مورد مناقشه دیگر ارتباط بین مالکیت اسلحه و فعالیت مجرمانه است. بلومستاین در مقاله خود معتقد است افزایش میزان قتل نوجوانان بین اواسط دهه 1980 و اوایل دهه 1990 با افزایش تمایل به حمل اسلحه در میان نوجوانان مرتبط است. وینتموت در سال 2001 استدلال می‌کند افزایش خشونت در اواسط دهه 1980 ناشی از اقدام تولیدکنندگان اسلحه برای تولید تپانچه‌های ارزان‌قیمت متوسط و کالیبر بالاست و کاهش خشونت جوانان در دهه 1990 به سیاست‌های سختگیرانه کنترل اسلحه مربوط می‌شود. با این حال در طول همان دوره شواهد تجربی در مورد تاثیر مالکیت اسلحه بر جرم متفاوت است. لات و ماستارد در مقاله سال 1997 در تجزیه‌وتحلیل تاثیر قوانین حمل سلاح، گزارش می‌دهند که شهرستان‌هایی با قوانین سلاح‌های مخفی نرخ جرم کمتری دارند، در حالی که دوگان در سال 2001 نشان می‌دهد که تغییرات در مالکیت اسلحه به طور مثبت با تغییرات در قتل مرتبط است. کوک و لودویگ در سال 2002 دریافتند رواج مالکیت اسلحه محلی تاثیر مثبتی بر میزان سرقت از منازل مسکونی دارد. آنها این یافته را به عنوان نشانه‌ای تفسیر می‌کنند که وجود اسلحه در خانه‌ها ممکن است انگیزه‌ای برای سارقان باشد، زیرا اسلحه‌ها غارت ارزشمندی هستند. آیرس و دونوبو در سال 2003 نشان می‌دهند که یافته‌های «جنایت بدون اسلحه بیشتر» که توسط لات و ماستارد در سال 1997 دیده شده است، با داده‌های به‌روز‌شده قابل برآورد نیست. از سوی دیگر، مارول در سال 2001 هیچ مدرکی مبنی بر اینکه ممنوعیت‌های اسلحه دستی نوجوانان که توسط ایالت‌ها اتخاذ شده بود، تاثیری بر جرم و جنایت دارد، پیدا نمی‌کند. لودویگ و کوک در سال 2000 هیچ مدرکی مبنی بر اینکه اجرای قانون محدودیت اسلحه، با کاهش میزان قتل مرتبط است، پیدا نکردند. لوت و ویتلی در سال 2001 هیچ مدرکی دال بر اینکه قوانین نگهداری ایمن اسلحه تعداد مرگ‌ومیرهای تصادفی با اسلحه یا خودکشی نوجوانان را کاهش می‌دهد و تصویب این قانون با افزایش جرائم خشونت‌آمیز و وقوع جنایات بیشتر در خانه‌های افراد مرتبط است، پیدا نکردند.
بر اساس این یافته‌های متناقض، برخی از تحلیلگران پیشنهاد می‌کنند قوانین کنترل اسلحه رفاه اجتماعی را کاهش می‌دهد و این قوانین باید لغو شوند. آنها ادعا می‌کنند که دلیل آن این است که تحقیقات هیچ تاثیری را از کنترل اسلحه بر جرم نشان نمی‌دهد، در حالی که کنترل اسلحه پرهزینه است، زیرا با انتخاب فردی تداخل دارد و هزینه‌های پولی زیادی را بر پلیس، دادستان‌ها، دادگاه‌ها و زندان‌ها تحمیل می‌کند.
تحقیق در مورد رابطه جرم و جنایت اسلحه که در بالا ذکر شد، بر داده‌های کل (سطح ایالت یا شهرستان) در مورد میزان جرم متکی است. به طور خاص، تحلیلگران تاثیر وضع قوانین پنهانی سلاح یا معیاری از مالکیت اسلحه را بر میزان جرم و جنایت بررسی کردند. نقص اصلی این تحقیق اندازه‌گیری مالکیت اسلحه یا در دسترس بودن اسلحه است. مالکیت اسلحه توسط نمایندگان مختلفی مانند فروش مجله Guns & Ammo در سطح ایالت یا شهرستان، نسبت خودکشی‌هایی که شامل سلاح گرم است و نظرسنجی نتیجه رای‌دهندگان تقریب زده می‌شود. در این مقاله ما از داده‌های ملی در سطح فردی استفاده می‌کنیم، که در آن اطلاعات در مورد در دسترس بودن اسلحه در خانه و همچنین رفتار بزهکارانه مستقیماً توسط هر پاسخ‌دهنده ارائه می‌شود.
تجزیه‌وتحلیل داده‌های جرم و جنایت، تاثیر خالص مالکیت اسلحه را بر میزان جرم نشان می‌دهد. به عنوان مثال، فرض کنید در دسترس بودن اسلحه تمایلات مجرمانه را افزایش می‌دهد، و در دسترس بودن اسلحه نیز فرصت‌هایی را برای دفاع از خود فراهم می‌کند، و نیز عاملان بالقوه را منع می‌کند. تاثیر خالص این عوامل بر جرم ممکن است صفر باشد. از سوی دیگر، اگر هیچ تاثیری از در دسترس بودن اسلحه بر جنایت وجود نداشته باشد، چه از منظر تجاوز و چه از منظر حفاظت، اثر خالص دوباره صفر خواهد بود. جداسازی این عوامل با استفاده از داده‌های انبوه دشوار است. مجموعه داده‌های سطح فردی که استفاده می‌کنیم به ما امکان می‌دهد مستقیماً آزمایش کنیم که آیا در دسترس بودن اسلحه باعث می‌شود نوجوانان مرتکب جرم بیشتری شوند یا خیر. علاوه بر این، با استفاده از اطلاعات قربانی شدن ارائه‌شده توسط همان افراد در مجموعه داده، آزمایش می‌کنیم که آیا در دسترس بودن اسلحه بر قربانی شدن جنایت نوجوانان تاثیر دارد یا خیر. بنابراین، تجزیه‌وتحلیل ما تصویر واضح‌تری در مورد مسیرهایی که مالکیت اسلحه بر جنایت تاثیر می‌گذارد، ارائه می‌دهد.
جمع‌بندی
تجزیه‌وتحلیل عوامل تعیین‌کننده رفتار پرخطر نوجوانان به طور کلی و جرائم نوجوانان به طور خاص به یک سوال مهم تحقیقاتی تبدیل شده است. علاوه بر تحریم‌ها، متغیرهای اقتصادی و عوامل اجتماعی، استفاده از اسلحه و مواد مخدر به طور بالقوه عوامل مهمی در فعالیت مجرمانه هستند. اثر علی مصرف مواد مخدر بر جرم هنوز به دلیل مشکلات آماری مشخص نشده است. تمایل به استفاده از مواد مخدر ممکن است با ویژگی‌های مشاهده‌شده و ویژگی‌های مشاهده‌نشده فرد مرتبط باشد. اگر این ویژگی‌ها، مانند ریسک‌گریزی یا هوش، بر فعالیت مجرمانه تاثیر بگذارند، به دلیل این آشفتگی، تخمین‌های مصرف مواد مخدر در جرم مغرضانه خواهد بود. همین مشکل در تحقیق در مورد رابطه اسلحه و جنایت وجود دارد که از داده‌های کل (در سطح ایالت یا شهرستان) استفاده می‌کرد. علاوه بر این، یافتن مجموعه‌های داده با معیارهای در دسترس بودن اسلحه دشوار بوده است. بنابراین، محققان نرخ جرم و جنایت را با برخی از دلایل مالکیت اسلحه، مانند فروش مجلات اسلحه یا خودکشی با استفاده از سلاح گرم توضیح دادند. از طرف دیگر، آنها تاثیر قوانین اسلحه را بر میزان جرم و جنایت در ایالت یا شهرستان تحلیل کردند.
در این مقاله از داده‌های AddHealth استفاده کردیم که یک مجموعه داده‌های پانل ملی و نماینده دانش‌آموزان دبیرستانی است که شامل نمونه‌ای از خواهر و برادر و دوقلوهاست. علاوه بر تعداد غیرمعمول زیادی از متغیرهای جالب که هدف آنها سنجش ویژگی‌های شخصی، پیشینه خانوادگی و نظارت خانواده است، مجموعه داده‌ها شامل یک سوال مستقیم در مورد در دسترس بودن اسلحه برای نوجوانان در خانه است. مجموعه داده‌ها همچنین حاوی اطلاعات دقیق در مورد مصرف مواد مخدر و فعالیت مجرمانه نوجوانان است. به طور خاص، مصرف کوکائین، تزریق مواد مخدر، استفاده از مواد استنشاقی و استفاده از سایر مواد مخدر اندازه‌گیری می‌شود. جرائمی که ما تحلیل کردیم سرقت و دزدی است که توسط نوجوانان انجام می‌شود و اینکه آیا آنها به اموال آسیب رسانده‌اند یا خیر.
نتایج نشان می‌دهد در دسترس بودن اسلحه در خانه، تمایل به سرقت را برای نوجوانان به میزان دو درصد افزایش می‌دهد، اما تاثیری در آسیب رساندن به اموال ندارد. بعید است که در دسترس بودن اسلحه صرفاً معیاری از محیط خانه باشد. این به این دلیل است که سایر معیارهای محیط خانه، مانند متغیرهای مختلف نظارت والدین و متغیرهایی که نشان‌دهنده در دسترس بودن الکل و در دسترس بودن مواد مخدر در خانه هستند، هیچ تاثیر سیستماتیک مشابهی بر جرم ندارند. مهم‌تر از آن، در دسترس بودن اسلحه در خانه تاثیری بر سایر رفتارهای بد مانند دروغ گفتن، اخراج شدن از مدرسه، مشروبات الکلی و دعوا، سیگار کشیدن و رابطه جنسی ندارد.
ما همچنین بررسی کردیم که آیا در دسترس بودن اسلحه احتمال ایجاد جرم را افزایش می‌دهد یا خیر. نتایج نشان می‌دهد دسترسی به اسلحه احتمال بریده شدن یا ضربه چاقو توسط فردی دیگر و کشیدن چاقو یا اسلحه بر روی نوجوان را افزایش می‌دهد.
تنوع مصرف مواد مخدر بین خواهر و برادر و دوقلوها به ما اجازه می‌دهد تا از تفاوت‌های درون خواهر و برادر از داده‌های اولیه متفاوت استفاده کنیم. این ما را قادر می‌سازد تا متغیرهای غیرقابل مشاهده با زمان را که در هر خانواده مشترک هستند (یعنی برای هر خواهر یا برادر) فیلتر کنیم. علاوه بر این، در نظر گرفتن تفاوت‌های دوقلوها از داده‌های اولیه تفاوت ما را قادر می‌سازد تا مولفه ژنتیکی فعالیت مجرمانه مشترک هر دو دوقلو را حذف کنیم.
نتایج حاکی از آن است که مصرف مواد مخدر میل به ارتکاب جرم را افزایش می‌دهد. تاثیر متوسط تزریق مواد مخدر بر احتمال ارتکاب سرقت و ایجاد خسارت مالی 50 درصد است، البته این نتیجه باید با احتیاط اعلام شود، زیرا بر اساس تعداد کمی از افراد تزریق‌کننده مواد است. تاثیر متوسط کوکائین افزایش گرایش مجرمانه 23درصدی است. استفاده از مواد استنشاقی باعث افزایش (متوسط) 14درصدی در تمایل به ارتکاب جرم می‌شود و سایر مواد مخدر تمایل به ارتکاب جرم را 18 درصد افزایش می‌دهد.
