مرخصی استعلاجی

اگر شما تب دارید یا دوران نقاهت پس از عمل قلب را سپری می‌کنید کار کردن با ابزار ماشینی برایتان سخت می‌شود. اگر گرفتار یک تنش عصبی باشید بهتر است که از ابزار ماشینی دور بمانید. در این حالت مرخصی استعلاجی بهترین راه‌حل است تا شما را از آسیب زدن به خود، همکاران، مشتریان و رهگذران دور کند. اما دورکاری و کار از منزل این منطق را برهم زده است. کارگرانی که به صورت ترکیبی کار می‌کنند به این نتیجه می‌رسند که اگر فرد بتواند در آشپزخانه کارهایش را انجام دهد پس از تخت‌خواب هم می‌تواند تا جایی که مغزش هنوز فعال است.  انقلاب دورکاری و کار از منزل سقف مفهوم بیماری کارمندان را بالاتر برده است. در اوج همه‌گیری افراد حتی با وجود نشانه‌هایی مانند تب، تنگی نفس یا تهوع از منزل کار می‌کردند. بسیاری هنوز این رویه را ادامه می‌دهند. نیکلاس بلوم از دانشگاه استنفورد مدت‌ها قبل از آنکه همه‌گیری کرونا باعث رواج دورکاری شود عادات مرتبط با کار از منزل را مطالعه می‌کرد. او در مقاله کاری اخیر خود نتایج یک آزمایش کنترل‌شده تصادفی در یک شرکت چندملیتی چینی را ارائه می‌دهد. طبق این نتایج مرخصی استعلاجی کارکنانی که دو روز در هفته از خانه کار می‌کردند در مقایسه با کسانی که تمام‌وقت به محل کار می‌رفتند 12 درصد کاهش یافته بود.  نویسنده این مقاله نیز تجربه مشابهی دارد. او در گذشته هرگاه مریض می‌شد خود را در یک پتو می‌پیچاند و در کنار دمنوش داغ، نان تست و یک بسته دستمال کاغذی استراحت می‌کرد. اما وقتی اوایل تابستان امسال به کووید 19 مبتلا شد مرتب با گوشی و لپ‌تاپی که بر روی لحاف قرار داشت کار می‌کرد. مدیرانش اصرار داشتند که کسی دیگر کار او را انجام دهد اما از نظر خودش این موضوع قابل قبول نبود تا جایی که تقریباً از هوش رفت. ماندن در تخت‌خواب و کار نکردن تداعی‌کننده هم بیماری جسمی و هم ناتوانی شناختی است. کارمندان اداری که اغلب بر مبنای کار محول‌شده ارزیابی می‌شوند نه کار انجام‌شده متوجه شده‌اند که نمی‌توانند به آسانی بگویند چند روز روی آنها حساب نکنند چون در این ایام به خاطر دورکاری کسی نگران پخش ویروس در اداره نیست. برای کسانی که جاه‌طلب هستند افزایش ساعات کاری نه یک دردسر بلکه یک سبک زندگی تلقی می‌شود. تعطیلی‌های بدون برنامه همانند اضطراب ناشی از زیاد بودن کارها ناراحت‌کننده هستند. در حالی که رکود قریب‌الوقوع و امنیت شغلی آینده پرابهام است افراد احساس می‌کنند باید مفید بودن خود را اثبات کنند. چارچوب کار ترکیبی هنوز تعریف نشده و بسیاری از شرکت‌ها باید مقررات مرخصی استعلاجی را برای عصر جدید بازنگری کنند.  همه اینها قابل درک اما دردسرآفرین است. کار کردن با لپ‌تاپ و گوشی هوشمند به وسیله یک فرد بیمار از گوشه اتاق خوابش به اندازه راندن یک لیف‌تراک خطرناک نیست. اما هم برای فرد بیمار و هم برای کارفرما خطراتی دارد. همچنین تنها کووید 19 نیست که آشفتگی مغزی به همراه می‌آورد. هر ویروسی عامل بروز کسالت و فرسودگی است.  حتی یک بیماری ملایم می‌تواند همانند قرار گرفتن در ارتفاع زیاد بر عملکرد مغز تاثیر گذارد و حداقل خود را به شکل سرگیجه شدید نشان دهد. از سوی دیگر نمی‌توان به آسانی گفت که فرد نمی‌تواند بر روی کارش تمرکز کند. به همین دلیل است که وقتی افراد در بالای کوه اورست با کمبود تمرکز اکسیژن خون مواجه می‌شوند لباس‌های محافظ را درمی‌آورند و از سرما یخ می‌زنند. مواجهه با انبوه ای‌میل‌ها در زمانی که فرد احساس سرگیجه و فرسودگی دارد بدن را دچار تنش بیشتر می‌کند و انسجام فکری را از فرد می‌گیرد. کار کردن می‌تواند دوران بیماری و آسیب‌پذیری فرد را طولانی‌تر کند. حضور در فضای دیجیتال آن هم به میزان زیادی که این روزها دیده می‌شود قطعاً به نفع فرد نخواهد بود. بنابراین لازم است با چنین رویه‌ای مقابله شود. نباید فرد حتماً سرطان خون بگیرد یا پیوند کبد داشته باشد تا احساس کند سزاوار است مرخصی بگیرد. حتی خواب عمیق می‌تواند روح و جسم فرد را بازسازی کند. استراحت به فرد امکان می‌دهد تا کنترل این زندگی پرشتاب را در دست گیرد. نگران آن نباشید که دیگران بگویند شما از زیر کار در می‌روید. تنبلی واقعی را نمی‌توان پنهان کرد. اگر کسی خودش را به مریضی می‌زند به احتمال زیاد مدیرانش متوجه می‌شوند. در عصر کار انعطاف‌پذیر مدیران می‌توانند خود نمونه باشند و به عنوان مثال در زمان سرماخوردگی مرخصی بگیرند. سرماخوردگی می‌تواند فرصتی برای محول کردن برخی وظایف به دیگران باشد. این کار اعتماد را در تیم‌ها تقویت می‌کند و نقاط ضعف و قوت زیردستان را به آنها نشان می‌دهد. سرانجام گردوغبار موجود در فضای کار ترکیبی فرو می‌نشیند. در مورد بیماری نیز این امیدواری وجود دارد که شرایط به روزهای قبل از کووید بازگردد. مریض شدن بخشی از ویژگی‌های بشر است و از بین نمی‌رود. مرخصی استعلاجی هم باقی می‌ماند. نویسنده این مطلب به خاطر می‌آورد که 17 سال قبل در نیویورک به خاطر یک ویروس گوارشی در مرخصی به سر می‌برد بدون آنکه نگران کار و همکاران باشد. دفعه دیگری که بیمار شود به حرف مدیرانش گوش می‌دهد و استراحت می‌کند.