تبعات جنگ ترامپ علیه اقلیم‌شناسی
دیدگاه پروفسور برجسته اقیانوس‌شناسی رالف کیلینگ
اگر نموداری درباره تغییرات اقلیمی دیده باشید این احتمال وجود دارد که نام خانوادگی من بر روی آن باشد. منحنی کیلینگ (Keeling Curve) که به اسم پدرم چارلز نام‌گذاری شده است میزان افزایش و دگرگونی دی‌اکسید کربن در جو زمین در هفت دهه گذشته را نشان می‌دهد. با وجود این، این نمودار مشهور به‌تازگی قربانی برنامه‌های بودجه‌ای کاخ سفید و رئیس‌جمهور دونالد ترامپ شد. این برنامه‌ها قصد دارند دانش اقلیمی را به‌طور کامل در آمریکا نابود کنند. در میان فهرست طولانی آن می‌توان به رصدخانه مونا لوا (Mauna Loa) در هاوایی رسید که اداره ملی جو و اقیانوس (NOAA) آن را اداره می‌کند. این رصدخانه به مدت 67 سال مرتب میزان دی‌اکسید کربن را اندازه‌گیری کرده است. این چرخش تبر با هدف ریشه‌کنی رصدخانه نه‌تنها به شخصیت رئیس‌جمهور آسیب می‌زند، بلکه پیامدهای بسیار علمی به همراه می‌آورد.
در دهه 1950، راجر ریول، مدیر موسسه اقیانوس‌شناسی اسکریپس (Scripps) در سن دیه‌گو متوجه شد که دی‌اکسید کربن در حال انباشته شدن در جو زمین است. او پدرم را که یک دانشمند جوان جاه‌طلب بود استخدام کرد تا این موضوع را بررسی کند. پدرم ایستگاه پایشگری را در بالای کوهی در وسط اقیانوس آرام برپا کرد، چون عقیده داشت که نمونه‌های ترکیبی هوا بر فراز اقیانوس بازتابی از روندهای سیاره و نه مناطق محلی هستند. آقای ریول با او هم‌عقیده بود.
اندازه‌گیری‌های مونا لوا که در سال 1958 آغاز شد چرخه سالانه شفافی را نشان می‌داد. رشد گیاهان در فصل‌های بهار و تابستان در نیم‌کره شمالی سطح دی‌اکسید کربن را پایین می‌آورد. در مقابل، پژمردگی و خواب زمستانی آنها در پاییز و زمستان سطح دی‌اکسید کربن را بالا می‌برد. اما همزمان یک روند افزایش سالانه هم وجود دارد. تا دهه 1960، اندازه‌گیری‌ها اولین شواهد مبنی بر وجود دی‌اکسید کربن مازاد و انباشت آن را در جو نشان داد. این میزان مازاد محصول سوزاندن سوخت‌های فسیلی بود. ریول در سال 1965 گزارشی را برای رئیس‌جمهور لیندون جانسون ارسال و در آن تهدید افزایش دی‌اکسید کربن و اثرات بالقوه اقلیمی آن را بیان کرد. وقتی اندازه منحنی بزرگ‌تر شد گروهی از پژوهشگران پیامدهای گسترده‌تر افزایش دی‌اکسید کربن را درک می‌کردند. مطالعات بزرگ اواخر دهه 1970 دانشمندان برجسته در آزمایشگاه‌ها و موسسه‌های سرتاسر آمریکا آشکار کرد که بالا رفتن سطح دی‌اکسید کربن به گرمایش چشمگیر جهانی منجر می‌شود. در اوایل دهه 1990 موج گرما کره زمین را فرا گرفته بود. من به این حیطه وارد شدم و در نهایت با همکاری همکاران نوا (NOAA) توانستیم اندازه‌گیری‌ها را در مونا لوا و سرتاسر جهان ادامه دهیم.
منحنی از زمانی رو به افزایش گذاشت که سطح دی‌اکسید کربن جو اندکی کمتر از 320 ذره در هر یک میلیون بود و سپس به 430 ذره در هر میلیون رسید. منحنی کیلینگ طولانی‌ترین اندازه‌گیری مداوم بزرگ‌ترین عامل تغییرات اقلیمی ناشی از فعالیت‌های بشری است و افزایش کنونی آن یک رکورد محسوب می‌شود. تهدیدهای گسترده دولت ترامپ علیه علم و به‌ویژه دانش اقلیم بسیار فراتر از تعطیلی بالقوه مونا لوا است. پیشنهاد‌های بودجه‌ای سال 2026 خواستار آن هستند که اداره نوا به طور کامل برچیده شود. این اداره از پژوهش‌های علمی حوزه جو و اقیانوس پشتیبانی می‌کند. علاوه بر این، کاهش چشمگیر پژوهش‌ها در ناسا، وزارت انرژی و بنیاد ملی دانش نیز در برنامه‌ها قرار دارد. برخی از اعضای کنگره با آن مخالفت کرده‌اند، اما هنوز در روزهای اول هستیم و تهدید همچنان پابرجاست.
خسارت‌‌ها قابل ملاحظه‌اند. پیش‌بینی‌های دقیق آب‌وهوا به اندازه‌گیری هوای امروز و مدل‌های کامپیوتری قدرتمندی نیاز دارد که الگوهای متغیر جوی را در بر می‌گیرند. توانایی پیش‌بینی اقلیم از ماه‌ها یا حتی سال‌ها جلوتر هم به اندازه‌گیری هوای امروز و هم به اندازه‌گیری متغیرهای پایداری مانند دمای اقیانوس‌ها، جریان‌های اقیانوسی، وضعیت جنگل‌ها، پوشش برفی و یخی و سطح گازهای گلخانه‌ای انباشته‌شده در جو نیازمند است. مشاهدات درازمدت و پرکیفیت به درستی روندها را نشان می‌دهند و اعتبار مدل‌ها را بالا می‌برند. تمام این قابلیت‌ها هم‌اکنون در معرض تهدید قرار دارند. اما با چه هدفی؟ ما از چند دهه قبل می‌دانستیم که سوخت‌های فسیلی عامل اصلی گرمایش جهانی کنونی هستند. حذف پژوهش‌های اقلیمی چنین حقیقتی را تغییر نمی‌دهد. حتی اگر برخلاف شواهد عقیده داشته باشید که هزینه مهار تصاعدها بیش از منافع آن است باز هم نمی‌توان رویکرد بی‌خیالی را توجیه کرد. دولت‌ها و بخش خصوصی برای مدیریت ریسک سیلاب‌ها، آتش‌سوزی‌ها، امواج گرمایی، خشکسالی، بالا آمدن سطح آب دریاها و... به اطلاعات نیاز دارند. لازم است تصمیمات سختی گرفته شود. اینکه یک شهر ساحلی تا چه اندازه باید برای مقابله با رویدادهای شدید آب‌وهوایی آماده باشد؟ در واکنش به سیلاب‌ها و خشکسالی‌های بیشتر چه محصولاتی را باید پرورش داد؟ احتمال کمی وجود دارد که بخش صنعت و دیگران حاضر باشند هزینه اطلاعات مورد نیاز جامعه را بپردازند. مطالعات اقلیمی یک موضوع بین‌المللی و توقف‌ناپذیر است. اما سهم آمریکا آنقدر بزرگ است که حذف آن باعث می‌شود توانایی جهان برای ادامه آنها به‌شدت تضعیف شود. علاوه بر این، آمریکا هم به کارهای دیگران وابسته‌تر خواهد شد.
جهان هم‌اکنون 5 /1 درجه نسبت به دوران قبل از صنعت گرم‌تر شده است و ما هم‌اکنون پیامدهای آن را احساس می‌کنیم. برآورد می‌شود که خسارت‌های سالانه ناشی از رویدادهای شدید آب‌وهوایی 220 میلیارد دلار باشد. همزمان، کاهش بهره‌وری نیروی کار به دلیل گرمای شدید سالانه 830 میلیارد دلار خسارت به بار می‌آورد. پیامدهای این وضعیت روزبه‌روز وخیم‌تر می‌شوند. هرچه در کاهش تصاعدها کمتر سرمایه‌گذاری کنیم پیامدها پرهزینه‌تر خواهند شد. سیاست حفاری بیشتر برای نفت باید با ظرفیت‌سازی بیشتر در پایشگری اقلیمی همراه باشد. ما به سرمایه‌گذاری بیشتر در الگوسازی، پشتیبانی از اندازه‌گیری سامانه‌های کره زمین و تحقیق و توسعه کافی نیاز داریم، اما دولت ترامپ قصد دارد دانشمندان اقلیمی را منزوی کند و جلوی پژوهش و گردآوری داده‌ها را بگیرد. کل جهان به خاطر این اهمال مجازات خواهد شد، نه فقط آمریکا.
