مسئله مهاجرت در آمریکا

مادر دونالد ترامپ اهل تانگ بود. روستایی دورافتاده در اسکاتلند با جمعیت 500نفری که زمانی در قلمرو وایکینگ‌ها قرار داشت. پدربزرگش از روستای کالستاد در باواریا با جمعیت 1200 نفر آمده بود که خانواده هاینز (Heinz) هم اهل همان‌جا بودند. اجداد جو بایدن از ایرلند و انگلستان آمده بودند. در آمریکا هر کسی ریشه در جایی دارد، حتی بومیان آمریکا که مدت‌های زیادی قبل از دیگران در آنجا زیسته‌اند. جذابیت این کشور آنقدر زیاد است که هم‌اکنون 160 میلیون بزرگسال در سرتاسر جهان می‌گویند اگر فرصتی پیدا کنند به آمریکا خواهند رفت. این تعداد بیشتر از شماری است که مردم آمریکا حاضرند بپذیرند. چنین اشتیاقی به بروز مشکلی بزرگ انجامیده که ممکن است برای جو بایدن به بهای شکست در انتخابات تمام شود. آقای ترامپ در سال 2016 با سوار شدن بر موج «آشوب مرزی» نامزد جمهوریخواهان شد و سپس به ریاست‌جمهوری راه یافت. او در تبلیغاتش چنان اغراق می‌کرد که انگار رقم بی‌سابقه‌ای از مهاجران قصد دارند به طور غیرقانونی از مرزها عبور کنند. این امر در آن زمان درست نبود اما اکنون حقیقت دارد. تنها در ماه نوامبر حدود 250 هزار نفر تلاش کردند از مرزها بگذرند. اکثر تازه‌واردان درخواست پناهندگی کرده‌اند و سال‌ها در داخل آمریکا منتظر می‌مانند تا به تقاضایشان رسیدگی شود. از زمان آغاز ریاست‌جمهوری بایدن بیش از 1 /3 میلیون نفر وارد کشور شده‌اند که تعدادشان از جمعیت شیکاگو بیشتر است. حداقل 7 /1 میلیون نفر دیگر هم یا مخفیانه وارد شده‌اند یا پس از انقضای ویزا کشور را ترک نکرده‌اند. فرمانداران جمهوریخواه به مهاجران پول داده‌اند تا به مناطق تحت نفوذ دموکرات‌ها بروند و بدین ترتیب مشکلات مرزهای جنوب را به سمت شمال هدایت کرده‌اند. تجربه آنها نشان می‌دهد چرا رای‌دهندگان در موضوع امنیت مرزها با اختلاف 30 واحد از جمهوریخواهان حمایت می‌کنند. مهاجرت بزرگ‌ترین نقطه قوت حزب آنها به شمار می‌رود. همه تقصیرها را نمی‌توان به گردن بایدن انداخت. وقتی بازار کار انقباضی باشد انگیزه مهاجرت غیرقانونی بالا می‌رود. به همین دلیل در دوران ترامپ هم مشکل مهاجران شدت گرفت تا اینکه کووید 19 به کمک او آمد و مشکل را حل کرد. با برقراری امکان سفر در سال 2021 تقاضای انباشته‌شده موجب شد انبوهی از افراد به سمت مرزهای جنوبی هجوم آورند. اکثر کسانی که از مرز رد می‌شوند از کشورهای آن طرف مکزیک و شمال آمریکای مرکزی هستند. ونزوئلایی‌ها بزرگ‌ترین گروه را تشکیل می‌دهند، اما ده‌ها هزار نفر نیز از روسیه (43 هزار نفر در سال منتهی به سپتامبر 2023)، هند (42 هزار نفر) و چین (24 هزار نفر) با هواپیما به قاره آمریکا می‌روند و سپس تلاش می‌کنند از مرزهای ایالات‌متحده بگذرند. بازگرداندن آنها اغلب غیرممکن است. اگر درخواست پناهندگی شهروندان چین رد شود آنها حق بازگشت هم ندارند. اما برخی تقصیرها مستقیماً به بایدن باز‌می‌گردند. گفتمان ترامپ درباره اینکه مکزیک متجاوزان را به آن سوی مرزها می‌فرستد و جدا کردن کودکان از والدین با هدف بازدارندگی به همراه طرح ساخت دیوار مرزی موجب شد برخی سیاست‌گذاران دموکرات هم موضع تندروانه‌ای در قبال مهاجرت بگیرند. آنها فکر می‌کردند که افکار عمومی از آنها حمایت می‌کند. اما رای‌دهندگان در عمل علیه ترامپ برخاستند و در زمان ریاست‌جمهوری او میزان حمایت از مهاجران به بالاترین حد رسید. با به قدرت‌ رسیدن دولت جدید دموکرات، غریزه آنها برای مخالفت با هر کاری که ترامپ انجام داده بود بیدار شد. کار ساخت دیوار مرزی متوقف شد و دموکرات‌ها سیاست «در مکزیک بمانید» را کنار گذاشتند. این سیاست پناهجویان را وادار می‌کرد که تا پایان رسیدگی به درخواست‌هایشان در جنوب مرزها منتظر بمانند. قابل پیش‌بینی بود که مهاجرت غیرقانونی افزایش می‌یابد. از زمان انتخابات میان‌دوره‌ای، آقای بایدن بدون سروصدا برخی از سیاست‌های ترامپ را از سر گرفته است. او پذیرفت که بخش‌های ناتمام دیوار را تکمیل کند. درخواست پناهجویانی که بخواهند به طور غیرقانونی وارد شوند به صورت خودکار رد خواهد شد. آنها باید از قبل به صورت آنلاین درخواست بدهند. اما آمریکایی‌ها از این اقدامات آگاهی ندارند؛ بخشی به آن دلیل که بایدن به جلب توجه‌ها به این موضوع تمایلی ندارد مبادا حزبش از او روی برگرداند. اما رئیس‌جمهور دیگر نمی‌تواند یک جور صحبت و جور دیگری عمل کند. مجلس نمایندگان یک لایحه سختگیرانه مهاجرت را به تامین مالی جنگ اوکراین پیوند زده است. دولت از این اقدام ناخرسند است چون حمایت از اوکراین از جنبه اقتصادی و راهبردی برای آمریکا منطقی است و ربطی به سیاست مهاجرت ندارد. البته این برداشت اشتباه است. در نظامی که هر دو حزب از اهرم‌های موجود علیه یکدیگر استفاده می‌کنند آقای بایدن باید این وضعیت را یک فرصت بداند. بخشی از تقاضاهای جمهوریخواهان در زمینه مهاجرت منطقی است. اکثر مهاجران بدون ویزایی که از مرزهای جنوبی می‌گذرند از میان بیابان‌ها عبور نمی‌کنند. آنها یک واحد گشت مرزی را پیدا و درخواست پناهندگی می‌کنند. سپس باید در یک مصاحبه ثابت کنند ترس‌شان منطقی است. جمهوریخواهان می‌خواهند معیارهای اثبات این امر را سختگیرانه‌تر کنند. تحت قوانین دولت بایدن حتی ترس از گانگسترها هم می‌تواند معیاری برای ورود باشد. پس از این آزمون، پناهجویان آزاد می‌شوند و سال‌ها منتظر رسیدگی پرونده در دادگاه می‌مانند. دادگاه‌های مهاجرت انبوهی پرونده دارند. میانگین زمان انتظار چهار سال است. درخواست تجدیدنظر این زمان را طولانی‌تر می‌کند. دموکرات‌ها برای استخدام نیروهای بررسی‌کننده درخواست‌ها و قضات رسیدگی به پرونده‌ها پول بیشتری‌ می‌خواهند. این درخواست هم منطقی است. بنابراین باید آنها به توافق برسند اما دو حزب نسبت به انگیزه‌های یکدیگر بدبین هستند. جمهوریخواهان می‌گویند حاضر نیستند پول را به دولتی بدهند که نمی‌تواند قوانین مهاجرت را اجرا کند. آنها تلاش دارند وزیر امنیت داخلی را استیضاح کنند. دموکرات‌ها به تقاضاهای جمهوریخواهان، از جمله بازداشت نامحدود خانواده‌هایی که به کشور وارد می‌شوند می‌نگرند و به این نتیجه می‌رسند که مذاکرات محکوم به شکست هستند. نکته عجیب آنجاست که هر دو حزب کارزاری برای رسیدن به توافق به راه انداخته‌اند. این شرایط باید بایدن را نگران کند. گزارش اکونومیست از داخل مکزیک نشان می‌دهد که اگر مردم به این باور برسند که ترامپ برنده خواهد شد تعداد بیشتری تلاش خواهند کرد قبل از آغاز ریاست‌جمهوری او وارد آمریکا شوند. ناامنی مرزها حمایت از مهاجرت قانونی را کاهش می‌دهد و جایگاه احزاب حامی محدودیت‌ها را قوی‌تر می‌کند. اگر ترامپ به بهانه مهاجرت به کاخ سفید راه یابد آمریکا را از کنوانسیون پناهندگان 1951 خارج می‌کند و آن کنوانسیون شکست می‌خورد. بایدن باید این تهدید را جدی بگیرد، آستین‌ها را بالا بزند و وضعیت مرزها را سرو‌سامان دهد. این کار هم پسندیده است و هم به بهبود چشم‌انداز آینده خودش کمک می‌کند.