کت و شلوار در برابر گرمکن
همه‌گیری و قوانین پوشش در شرکت‌ها
جی‌پی مورگان چیس در سال 2016 و طی یک بخش‌نامه داخلی خطاب به کارمندان سخت‌گیری‌های مربوط به مقررات پوشش را کمتر کرد. 24 هزار کارمند این بانک آمریکایی اجازه یافتند کت و شلوار را کنار بگذارند و لباس‌های غیررسمی کار را در تمام طول هفته بپوشند. لباس‌هایی که قبلاً فقط در جمعه‌های کاری غیررسمی استفاده می‌شدند. برخی لباس‌ها از جمله تی‌شرت، دمپایی، تاپ و شلوار یوگا هنوز ممنوع بودند اما پیراهن‌های یقه‌گرد، دامن (با اندازه متعارف) و صندل مجاز شدند.
اگر از جنبه پوشش و لباس بخواهیم صحبت کنیم باید گفت که جی‌پی مورگان در مقایسه با دیگر غول‌های شرکتی از زمان خودش جلوتر بود. دیگر شرکت‌ها از آن پیروی کردند. یونیفورم‌های شرکتی مردان و کت و شلوارهای زنان که با آن طراحی می‌شدند به تدریج نشانه‌ای از ادارات مردمحور گذشته تلقی شدند و دیگر برای جهان برابری در محیط کار مناسب نبودند. پس از آنکه افراد بیشتری برای رفتن به سر کار از دوچرخه استفاده کردند یا مسیر را می‌دویدند دیگر استفاده از کت و شلوار عملی نبود و کت‌هایی که در ساک ورزشی قرار می‌گرفتند چروک می‌شدند.
این روزها دیگر کراوات در جلسات با مشتریان نشانه شخصیت به حساب نمی‌آید حتی اگر آن جلسه مربوط به بانکداران متشخص سرمایه‌گذاری گلدمن‌ساکس باشد. تولیدکنندگان لباس‌های رسمی روزگار سختی را می‌گذرانند. سال گذشته شرکت بروکس برادرز که از سال 1818 پیراهن‌های رسمی تولید می‌کرد اعلام ورشکستگی کرد. شرکت خرده‌فروشی بریتانیایی مارکس اند اسپنسر ماه گذشته اعلام کرد در بیش از نیمی از فروشگاه‌های بزرگ خود کت و شلوار مردانه عرضه نخواهد کرد.
پس از آنکه همه‌گیری بین کار و حضور در اداره جدایی انداخت کارمندان بسیاری از شرکت‌ها رفتارهای غیررسمی در پیش گرفتند. اما برخلاف جی‌پی مورگان، اکثر شرکت‌ها رهنمودی درباره مناسب بودن لباس‌ها ندارند. سویه دلتای ویروس باعث شد بازگشت کارکنان به محل کار به تاخیر بیفتد اما در هر حال چنین روزی فراخواهد رسید. وقتی کارمندان حتی برای روزهای خاصی از هفته به پشت میز بازگردند به قوانین جدید پوشش نیاز خواهند داشت.
مطالب زیادی درباره آنچه افراد در طی جلسات و تماس‌های روم می‌پوشیدند (یا نمی‌پوشیدند) نوشته شده است. به عنوان مثال، برخی خرده‌فروشان لباس گزارش داده‌اند که در یک سال و نیم گذشته فروش لباس‌های نیم‌تنه بالا از فروش شلوار بسیار بیشتر بوده است. طراحان مد از قبیل شرکت جایلز دیکون (Giles Deacon) در بریتانیا مجموعه لباس‌های «کار از هر کجا» را عرضه کرده‌اند. هدف آنها آن است که پوشاکی غیررسمی‌تر و در عین حال شیک و زیبا ارائه دهند. دو شرکت ژاپنی آوکی (Aoki) و وات‌اور (Whatever) کت و شلوارهای پیژامایی طراحی کردند که ترکیبی از کت و شلوار و لباس نرم راحتی هستند و برای ویدئوکنفرانس‌هایی که از منزل برگزار می‌شوند کاربرد دارند. آوکی از پارچه‌های پیژامه برای دوخت آن استفاده اما طرح و برش کت و شلوار را اجرا می‌کند. سبک شرکت وات‌اور تولید پوشاکی است که در قسمت بالا تجاری و در قسمت پایین راحتی باشد.
اما این بدان معنا نیست که جمعه‌های غیررسمی کاری جای خود را به روزهای راحتی در طول هفته داده‌اند. در واقع برخی کارفرمایان رویکردهای غیررسمی را برنمی‌تابند. مجلس عوام انگلیس در سال 2017 تصمیم گرفت نمایندگان مرد دیگر مجبور نیستند در زمان مناظره‌ها کراوات بزنند. تا قبل از آن شرکت در مجلس بدون کراوات فقط در روزهای داغ تابستان مجاز بود. اما در آغاز ماه سپتامبر امسال، سر لیندزی هویل رئیس مجلس اعلام کرد انتظار دارد تمام نمایندگان مجلس شیک‌پوش باشند. شلوار جین، تی‌شرت طرح‌دار و بلوزهای بدون آستین ممنوع شدند.
از نگاه کلی، پوشاک افراد چیزی بیشتر از ترجیحات فردی را نشان می‌دهند. سبک لباس پوشیدن مردم نمایانگر یک دوره تاریخی است. تعجبی ندارد که دوران لباس‌های شاد دهه 1920 درست پس از پایان جنگ جهانی اول و آنفلوآنزای اسپانیایی آغاز شد. برندهای پوشاک امروزی امیدوارند که وقتی سرانجام همه‌گیری عقب‌نشینی کند مردان و زنان کارمند دوباره به پوشیدن لباس رسمی تمایل پیدا کنند.
کارمندان تمایل دارند که چهره رسمی را تا حدی حفظ کنند. درست است که برخی افراد ژولیده و بی‌نظم هستند اما همگان این‌گونه نیستند. لباس پوشیدن باسلیقه و شیک لزوماً به معنای استفاده از پوشاک برند یا ساعت‌های گران‌قیمت نیست بلکه نشانه‌ای از تعهد کاری و جدیت به‌شمار می‌رود. پیراهن اتوکشیده و تمیز به جهان اعلام می‌کند که شما با جدیت تلاش می‌کنید. لباس گرمکن چنین پیامی به همراه ندارد.
اگر حضور در اداره امری رسمی تلقی شود پوشیدن لباس مناسب یک وظیفه نیست بلکه امری لذت‌بخش تلقی می‌شود. سبک لباس افراد بخشی از چگونگی بیان افراد از خودشان است. همچنین حریم عمومی و خصوصی را از هم جدا می‌کند. کندن لباس‌های رسمی اداری و پوشیدن لباس راحتی نشانه گذار از فضای کار به فضای غیرکاری است. مرز این دو فضا در دوران قرنطینه آشفته شد و باید دوباره مشخص شود. مردی که کت و شلوار و کراوات می‌پوشد همان مردی است که در پایان روز کاری گره کراوات را شل می‌کند.
منبع : اکونومیست
