فرشته‌های ایرانی، ستاره‌های فردا

بانوان فوتسالیست ایرانی در روزگاری که والیبال گوی سبقت از فوتبال را ربوده بود و همه نگاه‌ها برای موفقیت ورزش‌های تیمی به دستان بلندقامتان این رشته متوجه بود، کاری کردند کارستان. آنها در اوایل پاییز امسال و در شرایطی که کمتر کسی انتظار موفقیت‌شان را داشت، در مسابقات فوتبال داخل سالن بانوان آسیا قهرمان شدند. یک قهرمانی بی‌حرف و حدیث که شاید مهم‌ترین اتفاق ورزشی سال را رقم زد. کیفیت بازی شیرزنان ایران به قدری ممتاز بود که بسیاری از گل‌های فوق‌العاده آنها در سایت‌های پربیننده ورزشی در سطح جهان، بارها بازنشر شد. هماهنگی و پاسکاری حیرت‌انگیز دختران فوتسالیست ایرانی هنوز هم که هنوز است از یاد فوتبال‌دوستان ایران نرفته است. این قهرمانی در شرایطی به دست آمد که همه ما محدودیت‌های ورزش بانوان را در ایران می‌دانیم. همه ما از نداشتن زیرساخت و امکانات لازم در این حوزه باخبر هستیم. همه ما می‌دانیم که شرایط همتایان فوتسالیست‌های زن ایرانی در دیگر کشورهای رقیب چقدر سهل و آسان‌تر است. و حالا همه ما می‌دانیم که توانایی‌های فنی بانوان فوتسالیست در این سال‌ها چه جهش شگفت‌انگیزی کرده است. زنان فوتسالیست ایرانی که سال‌ها به دلیل عدم پذیرش پوشش‌شان توسط فیفا نمی‌توانستند در میادین بین‌المللی به میدان بروند، در این چند‌ساله نشان داده‌اند که هرگز ناامید نشده‌اند. آنها در سال ۲۰۰۳ نایب قهرمان آسیا شدند و در سال ۲۰۱۵ یعنی سالی که گذشت موفق شدند برای اولین بار بر سکوی قهرمانی آسیا بایستند. برای اهمیت این نکته فقط کافی است به یاد بیاورید که تا به حال ایران هرگز موفق نشده بود در بخش بانوان هیچ یک از رشته‌های تیمی، مقام نخستی در سطح آسیا کسب کند. فاطمه اعتدادی، نسیمه غلامی، فرشته کریمی، فرزانه توسلی، سارا شیربیگی، نغمه مرادی، اعظم آخوندی، طاهره مهدی‌پور، سحر پاپی، زهره میثمی، سپیده زرین‌راد، سهیلا ملمولی، مهسا نظری و فهیمه زارعی ستون‌های اصلی این موفقیت به یادماندنی بودند؛ بازیکنان تیم ملی ایران در این رقابت‌ها به تناوب در مقابل رقبا به میدان رفتند. فروزان سلیمانی، سرمربی این تیم تاریخ‌ساز بود و فرشاد صانعی مدیر فنی این تیم. مردی که با اعتماد ویژه حراست وزارت ورزش روی نیمکت نشست و موفق شد تجاربش را در اختیار بانوان فوتسالیست قرار دهد. اما این قهرمانی چند چهره ویژه هم داشت. یکی، نیلوفر اردلان، کاپیتان این تیم که به دلیل اختلافات خانوادگی و اجازه ندادن شوهرش نتوانست تیم ملی ایران در مسابقات قهرمانی آسیا در مالی را همراهی کند. ماجرایی که در اواخر تابستان ۹۴ رخ داد. مهدی توتونچی، مجری شبکه ورزش صدا وسیما به دلیل نزدیک شدن ایام مدرسه و البته مشکلات مسبوق به سابقه‌ای که با همسرش نیلوفر اردلان داشت، اجازه خروج او را صادر نکرد و این موضوع تا مدت‌ها بحث رسانه‌های ورزشی، اجتماعی و حتی سیاسی کشور بود. کمپین‌های زیادی برای ورود دادستانی به ماجرا و اجازه آنها برای خروج کاپیتان تیم ملی کشورمان ایجاد شد اما به هر ترتیب بود این مساله بدون نتیجه به پایان رسید. دیگر چهره ویژه قهرمانی فوتسال بانوان ایران،‌ فرزانه توسلی بود؛ دروازه‌بان تیم ملی. او بهترین دروازه‌بان مسابقات لقب گرفت و در پایان سال هم نامش بین ۱۰ دروازه‌بان برتر فوتسال بانوان دنیا دیده شد. دیگر چهره ویژه، فهیمه زارعی بود. همان بازیکنی که آن گل زیبا در بازی تایلند را به ثمر رساند و لقب بهترین گل مسابقات را از آن خود کرد. اما این تنها دستاورد او نبود. گل فوق‌العاده زارعی از سوی برخی از سایت‌های اروپایی به عنوان برترین گل تاریخ این رشته هم شناخته شد. پایگاه اینترنتی مترو در همان ایام نوشت: «چه چیز می‌تواند بهتر از یک ضربه آرام و زدن یک گل با یک بازی روان باشد؟ گل تیم ملی فوتسال بانوان ایران به مالزی و رقم خوردن نتیجه 4 بر 2 در مسابقات قهرمانی آسیا، نشان داد که ایران یک تیم بزرگ است. بعد از آغاز حرکت از نیمه خودی تیم ایران، یک ریسمان چهارنفره و انفجاری تشکیل شد و زارعی با یک ضربه دقیق توپ را به سمت چپ دروازه روانه کرد. این واقعاً فراموش‌نشدنی است. این گل در دقایق ابتدایی بود. واقعاً پرشور است.» اما شاید ویژه‌ترین چهره فوتسال بانوان ایران در سالی که گذشت کسی نبود جز «فرشته کریمی». او لقب با‌ارزش‌ترین بازیکن جام قهرمانی آسیا را از آن خود کرد و واقعاً اگر درخشش ویژه این بازیکن نبود، ایران نمی‌توانست به مقام قهرمانی مسابقات برسد. گل‌ها و پاس گل‌های او در این مسابقات همگی تعیین‌کننده بودند. آمادگی بدنی بالای فرشته باعث شد تا او شش گل در این مسابقات به ثمر برساند و لقب بهترین گلزن تیم ملی را از آن خود کند.

کریمی درست مانند فوتبالیست‌های بنام ایرانی، در محله‌ای در جنوب تهران به دنیا آمده است. در نازی‌آباد که زمانی بزرگ‌ترین چهره‌های فوتبال این مرز و بوم را در دل زمین‌های خاکی‌اش جا داده بود. فرشته، اخلاقی کاملاً شبیه به مردم همین منطقه را دارد. خاکی و بی‌ریاست و به سنت‌های جامعه احترام می‌گذارد. او متولد ۱۷ بهمن ۱۳۶۷ است و هنوز برای درخشیدن در تیم ملی فوتسال بانوان ایران انگیزه‌های زیادی دارد.

خودش می‌گوید در دورانی که به مدرسه می‌رفته است علاقه زیادی به فوتبال داشته و همین علاقه باعث شده تا وقتی با آگهی ثبت‌نام یک تیم فوتبال مواجه می‌شود، بدون درنگ به آن مدرسه برود. آن هم در حالی که در آن موقع مشغول بازی در یک تیم بسکتبالی بوده است. او پس از شرکت در مسابقات مدارس و راهیابی به رقابت‌های کشوری مورد توجه داوران و مسوولان فدراسیون قرار می‌گیرد و به تیم ملی فوتبال بانوان ایران دعوت می‌شود. اولین بازی‌اش را در سال ۱۳۸۴ انجام می‌دهد و بعدها و در سال ۱۳۸۸ به تیم ملی فوتسال هم راه پیدا می‌کند.

بد نیست بدانید صمیمی‌ترین دوست او در فوتبال نیلوفر اردلان است. همان بازیکنی که نتوانست اجازه خروج از کشور را پیدا کند و این یک ضربه بزرگ روحی به فرشته بود. با این همه کریمی در مسابقات قهرمانی آسیا کم نگذاشت. او آنقدر خوب کار کرد که در پایان امسال هم بهترین بازیکن فوتسال بانوان آسیا شد و هم در فهرست ۱۰ بازیکن برتر فوتسال بانوان در کل دنیا قرار گرفت. کریمی حالا از سوی هوادارانش با لقب‌هایی همچون «مسی آسیا» یا «مارادونای ایران» تشویق می‌شود اما خودش هنوز آرزوهای زیادی برای سال‌های پیش رو دارد. او بارها گفته که اگر شرایط فراهم شود دوست دارد به عنوان لژیونر در یکی از تیم‌های مطرح دنیا به میدان برود. البته این سقف آرزوهای او نیست. فرشته به دنبال قهرمانی فوتسال ایران در مسابقات جهانی است و البته همه نزدیکانش می‌دانند که استحقاق کسب عنوان بهترین فوتسالیست زن جهان را هم دارد. کریمی این روزها تبدیل شده به یکی از مصادیق بارز برای فهمیدن این نکته که زنان ایرانی در سال‌های گذشته چه پیشرفت‌های زیادی کرده‌اند. آنها حالا دیگر جنس دوم به حساب نمی‌آیند و در افتخار‌آفرینی برای کشورمان نقش بسزایی دارند. نقشی که اگر با حمایت‌های بیشتر دولت همراه شود می‌تواند پررنگ‌تر هم بشود. حمایتی که حتماً «فرشته‌های ایرانی» استحقاق آن را دارند.