قرنطینه و تحول در امور روزمره
تداوم عادات جدید در دوران پس از همه‌گیری
عادات به آهستگی شکل می‌گیرند اما ممکن است پس از تشکیل جایگاه خود را پایدار سازند. هنگامی که در اولین دور قرنطینه‌ها در مارس 2020 کارکنان به منازل خود رفتند احتمالاً فکر می‌کردند قرنطینه حداکثر یک ماه به طول انجامد. اما این‌گونه نشد. اگر قرنطینه کوتاه‌مدت می‌بود عادات گذشته دوباره پدیدار می‌شدند.
حال با گذشت 10 ماه از بازگشت منظم کارکنان به محل کار، عادات جدید آنها پایدار شده‌اند و به دشواری می‌توان آنها را شکست. برخی از این عادات جدید نامناسب هستند. عادات و رویه‌های نامناسب جدید را می‌توان به همان اندازه کارکنان، در میان مدیران نیز مشاهده کرد. شرکت آسانا (Asana) تولیدکننده نرم‌افزارهای اداری تحقیقی را در میان 13 هزار کارمند دانشی (Knowledge Worker) انجام داد. طبق تعریف، کارمندان دانشی کسانی هستند که بیشتر زمان خود را با کامپیوتر کار می‌کنند. این تحقیق که در هشت کشور اجرا شد به این نتیجه رسید که در سال 2020 کارمندان به‌طور میانگین 455 ساعت بیشتر از میزان الزام‌شده در قراردادهایشان کار کردند، که تقریباً معادل دو ساعت در روز بود. این اضافه‌کاری در مقایسه با سال 2019 دو برابر شده بود. در حالی که بخش بزرگی از آن اصلاً ضرورت نداشت. کارکنان از این ناراضی بودند که بخشی از زمان آنها برای جلسات و تماس‌های تصویری یا پاسخگویی به پیام‌ها سپری می‌شد. شاید این ارتباطات اجباری نتیجه اضطراب و نگرانی مدیران باشند. آنها از ترس اینکه مبادا کارکنان به کم‌کاری وسوسه شوند کارکنان را به شدت پایش می‌کردند. درست همانند پدر مضطربی که کودک نوپایش را به استخر برده باشد. یا شاید مدیران احساس می‌کردند لازم است خود را گرفتار و پرمشغله نشان دهند و به همین دلیل بیشتر از گذشته جلسه برگزار می‌کردند. آنها خود را در تله چرخه‌ای از فعالیت‌های بیهوده گرفتار ساختند و همانند یک همستر بودند که در داخل یک چرخ می‌چرخد. بسیاری از مدیران از «خستگی زوم»(Zoom Fatigue) گلایه داشتند چراکه مجبور بودند از یک تماس تصویری به تماس دیگر بروند و در این فرآیند مخاطبان را منتظر می‌گذاشتند تا جلسه قبل به پایان برسد.
این اخبار بد یک جنبه خوب را نمایان می‌سازد: از شر جلسه‌های غیرضروری رها شوید و شاهد بهبود بهره‌وری باشید. شاید مدیران در تصمیمات سال جدید این پرسش را در رأس امور قرار دهند: آیا برگزاری این جلسه واقعاً ضرورت دارد؟
قاعده بارتلبی (نویسنده مطلب) بیان می‌کند که 80 درصد از وقت حاضران در جلسات تلف می‌شود. قرنطینه شواهد زیادی را در تایید این فرضیه فراهم ساخته است. پژوهش‌ها نشان می‌دهند مدیران اجرایی تا 23 ساعت در هفته را صرف جلسات می‌کنند. حتی کاهش نصف این زمان می‌تواند دستاوردهای زیادی به همراه آورد. این امر چه در زمان کار در ادارات و چه در دوران کار در منزل و از راه دور واقعیت دارد. همه‌گیری می‌تواند زنگ بیداری درباره بیهودگی جلسات باشد.شاید انعطاف‌پذیری بهترین عادتی باشد که در دوران همه‌گیری شکل گرفت. رویه رفت‌و‌آمد روزانه و ساعات استاندارد کاری در روز کنار گذاشته شد. به‌تبع آن عادت شوم «حضور» نیز کنار رفت. دیدگاهی که بیان می‌کرد فرد فقط در صورتی کار می‌کند که مدام در معرض دید باشد. کارکنان گوشه‌گیر ثابت کردند که با رضایت وظایف کاری خود را انجام می‌دهند حتی اگر زیر چشمان گرد رئیس خود نباشند.نظرسنجی بنگاه پژوهشی گارتنر (Gartner) از مدیران منابع انسانی نشان داد 65 درصد از آنها قصد دارند حتی پس از توزیع و تزریق واکسن‌ها، ساعات کاری کارکنان را انعطاف‌پذیر نگه دارند. آنها پیش‌بینی می‌کنند که حدود نیمی از کارکنان تمایل دارند حداقل بخشی از اوقات را در محل کار حضور داشته باشند.برقراری این انعطاف‌پذیری کاملاً منطقی است. وقتی قرنطینه‌ها به پایان برسند بسیاری از کارکنان این فرصت را پیدا می‌کنند که از فضای خانه بگریزند و از معاشرت و حضور فیزیکی همکاران لذت ببرند. اگر شرایط کاری اجازه دهد آنها بسیار خوشحال خواهند شد که بتوانند یک روز ساعت 10:30 و یک روز ساعت 8:30 صبح سر کار بروند. در این صورت اگر آنها روز جمعه در خانه کار کنند احساس نارضایتی نخواهند داشت چون در دوران قبل از قرنطینه چنین نوعی از انعطاف‌پذیری برقرار نبود. اداره برای کارکنان به یک محل آرامش و پناهگاه تبدیل می‌شود نه یک زندان.کارفرمایان نیز از این انعطاف بهره می‌برند. سیلوینا موسچینی (Silvina Moschini) مدیر یک شرکت مدیریت نیروی کار می‌گوید بنگاه‌ها روش‌های اجرای عملیات خود را متحول خواهند ساخت. آنها به جای استخدام کارکنان تمام‌وقت به کارکنان آزاد، پیمانکاران و دستفروشان روی می‌آورند.اداره ترکیبی از کارکنان دورکار و کارکنان آزاد مستلزم آن است که مدیران عادات جدیدی بیاموزند. خانم موسچینی کلید آن را رهبری مبتنی بر همدلی می‌داند که در آن شرایط کاری متفاوت اعضای تیم درک می‌شود. شاید لازم باشد هدایای کوچکی برای آنها ارسال شود. خانم موسچینی در آغاز دوران قرنطینه برای اعضای تیم دمپایی فرستاد تا آنها در خانه هم از نظر جسمی و هم از جنبه روحی احساس آرامش پیدا کنند.تنظیم قرارداد کاری با کارمندان دیگر به یک برنامه کاری سفت و سخت محدود نمی‌شود بلکه همانند مشوقی است که کودکان را وادار می‌سازد هر چند وقت یک‌بار خود را با والدین هماهنگ سازند. قراردادهای غیررسمی و دوستانه عادات جدیدی هستند که مدیران باید فرا گیرند.
منبع : اکونومیست
