چرا دختران باید تحصیل کنند؟

 ترجمه: جواد طهماسبی- زنان جوان خواستار دسترسی برابر به تحصیل هستند. ما از رهبران می‌خواهیم تا در آینده ما سرمایه‌گذاری کنند. همچنین می‌خواهیم از برنامه‌ها و سیاست‌هایی که بر ما تاثیر می‌گذارند آگاهی پیدا کنیم. زنان جوان به خوبی می‌دانند که جهان از آنها غافل مانده است. از مدارس نیجریه تا اردوگاه پناهندگان در عراق یا کارگاه‌های هنری در برزیل، تمام دخترانی که من ‌می‌بینم همیشه داستان‌های شخصی روشنگرانه و نقدهایی زیرکانه از قدرت ارائه می‌دهند که در کارزار من برای تحصیل دختران از طریق «صندوق ملاله» تاثیر و آگاهی‌بخشی زیادی دارند. امیدوارم مردم به دیدگاه‌های آنها واکنش نشان دهند، آنها را به اشتراک بگذارند و از درخواست آنها برای اقدام حمایت کنند. امیدوارم روایت آنها به مردم یادآوری کند که اگر ابزارهای موفقیت در اختیار دختران گذاشته شوند آنها چه نقش بزرگی ایفا خواهند کرد و چرا ما باید این اطمینان را ایجاد کنیم که تمام دختران بتوانند 12 سال تحصیل آزادانه، رایگان، ایمن و برابر را به اتمام رسانند. 

در 25 سال پس از بیانیه پکن که چارچوب شاهکار سازمان ملل برای دستیابی به برابری جنسیتی محسوب می‌شود پیشروی به سمت تحقق حقوق زنان و دختران متوقف شد. اکنون حدود 130 میلیون دختر از تحصیل بازمانده‌اند و این نگرانی وجود دارد که ما از ارائه یک راه‌حل دور شویم. همه‌گیری، تغییرات اقلیمی، نژادپرستی و نابرابری عواملی هستند که مشکلات پیش‌روی دختران را تشدید می‌کنند. وقتی بحث تحصیل را مطرح می‌کنیم این مشکلات وضعیتی اضطراری پیدا می‌‌کنند. اما جهان ضرورتی برای حل مشکلات نمی‌بیند. 

از زمان شروع همه‌گیری دوسوم از کشورهای کم‌درآمد و دارای درآمد متوسط هزینه‌کرد برای تحصیل را کاهش داده‌اند. طبق برآوردهای«صندوق ملاله» اگر نرخ ترک تحصیل در این کشورها به گونه‌ای افزایش یابد که در جریان همه‌گیری ابولا در سال‌های 2014 و 2015 در سیرالئون اتفاق افتاد همه‌گیری باعث خواهد شد حدود 20 میلیون دختر 11 تا 18ساله ترک تحصیل کنند.

برخی دختران به خاطر پرستاری از بستگان بیمار و مدیریت کارهای خانه مدرسه را رها می‌کنند. برخی دیگر در تلاش برای کاهش بار مالی خانواده به مشاغل ناایمن و با دستمزد پایین روی می‌آورند. دخترانی نیز هستند که زودهنگام ازدواج می‌کنند و مادر می‌شوند. برخی نظام‌های آموزشی بودجه‌های بسیار اندک دارند و نمی‌توانند امکان آموزش از راه دور را از طریق سکوهای تماس تصویری برقرار کنند. در بسیاری مناطق وقتی مدارس به هر دلیلی تعطیل شوند دختران نمی‌توانند در منزل به تحصیل ادامه دهند چون هنجارهای جنسیتی محلی آنها را از دسترسی به فناوری‌ها بازمی‌دارد. در نظرسنجی «صندوق ملاله» که در مناطق حاشیه‌نشین و کم‌درآمد پاکستان انجام شد حدود 40 درصد از دختران گفتند که هرگز تلفن همراه نداشته‌اند. این در حالی است که میزان دسترسی به تلفن‌های هوشمند در این مناطق نسبتاً بالا (60 درصد) بود. بسیاری از دختران می‌گفتند جرات نمی‌کنند تلفن همراه بخواهند.

این امر اغلب در زمان‌های بحران اتفاق می‌افتد. دولت‌ها توجه خود و منابع را از خدمات پایه مانند تحصیل به سمت مسائل اضطراری روانه می‌کنند. اما بی‌توجهی به سرمایه‌گذاری در تحصیل فقط این بحران‌ها را تشدید و گسترده‌تر می‌کند. ما چنین چیزی را در افغانستان شاهد هستیم. جایی که طالبان عملاً دختران را از حضور در دبیرستان منع کرده‌اند. کشورهای پردرآمد در واکنش به حکومت طالبان کمک‌های خود را به افغانستان کاهش دادند و دارایی‌های کشور را مسدود کردند. با وجود گرسنگی شدید، بیکاری و‌ ترک تحصیل بسیاری از مردم افغانستان، لازم است که کشورهای امدادرسان کمک‌های بشردوستانه را افزایش دهند و اطمینان یابند که این کمک‌ها از نظام آموزشی هم پشتیبانی می‌کنند. اگر تحصیل عادلانه و برابر وجود نداشته باشد جوانان افغان نخواهند توانست به خلق آینده‌ای صلح‌آمیز، دموکراتیک و پایدار یاری رسانند. همچنین، پیوندی آشکار بین تغییرات اقلیمی و تحصیل دختران دیده می‌شود. طوفان‌های شدید و سیل‌ها می‌توانند مدارس را تخریب کنند. خشکسالی‌ها باعث می‌شوند آب لوله‌کشی مدارس قطع شود و دختران به همین دلیل در دوران قاعدگی به مدرسه نمی‌روند. اگر از هم‌اکنون اقدامات اقلیمی موثر و اضطراری صورت نگیرد تا سال 2025 تحولات اقلیمی باعث خواهند شد هر سال حداقل 5 /12 میلیون دختر نتوانند تحصیل خود را تکمیل کنند.

تامین منابع بزرگ‌ترین مانع پیش‌رو است. در سال 2019، 24 کشور کم‌درآمد و دارای درآمد متوسط بیش از هزینه‌کرد تحصیل برای بازپرداخت بدهی‌های عقب‌افتاده هزینه کردند. کووید 19 بسیاری از کشورها را زیر فشار قرار داد و هزینه‌کرد دولت‌ها برای آموزش و برنامه‌های رفاهی را کاهش داد. به خاطر همه‌گیری، بدهی کشورهای کم‌درآمد به بستانکاران خصوصی و دیگر دولت‌ها از حدود 700 میلیون تا یک‌ تریلیون دلار در سال به 6 /2 تا 4 /3 تریلیون دلار در سال خواهد رسید. اگر جامعه بین‌الملل تلاش کند تا بار بازپرداخت این بدهی‌ها سبک‌تر شود کشورهای بدهکار می‌توانند منابع خود را آزاد کنند و سرمایه‌گذاری بیشتری در تحصیل و آموزش انجام دهند.

وقتی من و پدرم «صندوق ملاله» را راه‌اندازی کردیم می‌دانستیم که سرعت‌بخشی به تحصیل دختران به تلاش همگانی نیاز دارد. الگوی ما در صندوق ملاله با توجه به این واقعیت ساخته شد. ما می‌دانستیم که معلمان، مدیران اجرایی و کنشگران بومی می‌توانند رهنمودها، نوآوری‌ها و انرژی لازم را برای برداشتن موانعی ارائه دهند که دختران را از حضور در مدرسه باز می‌دارند. جنبش جهانی برای تحصیل دختران مستلزم آن است که همه ما ابتکاراتی به خرج دهیم و در پی چشم‌اندازهایی متنوع باشیم. همیشه می‌توان از کسانی که تجربه مستقیم دارند مطالبی یاد گرفت. من امیدوارم دولت‌ها حدومرزهای تجربیات خویش را بشناسند و از دیدگاه‌ها و نظرات دختران استفاده کنند.

دختران می‌دانند که چگونه این مسائل متنوع جهانی بر زندگی و تحصیل آنها اثر می‌گذارند. به همین دلیل چه در آگاهی‌بخشی عمومی، چه در گردآوری منابع مالی و چه در سازمان‌دهی‌های اجتماعی این دختران هستند که به روش‌های کوچک و بزرگ‌ راه‌هایی را برای پر کردن شکاف‌هایی می‌یابند که رهبران کشورها از آنها غافل مانده‌اند.

من اغلب احساس می‌کنم از تلاش‌های دختران به خوبی استقبال می‌شود. هر گاه زنان جوان نظر خود را فریاد می‌زنند ما شجاع‌تر می‌شویم و وقتی موفق شویم الهام‌بخش دیگران خواهیم بود. با وجود این، صدای ما که از گذشته بلندتر و رساتر است هنوز به حاشیه رانده می‌شود. جوانی و اشتیاق ما هنوز بیشتر از مهارت‌ها و استعدادهایمان جلب توجه می‌کند و رهبران نیز اغلب به تقاضاهای ما پاسخ مناسبی نمی‌دهند.

اگر قرار است ما در آینده‌ای با برابری بیشتر زندگی کنیم رهبران باید تحصیل باکیفیت را در اولویت قرار دهند. این تحصیل دانش‌آموزان را برای مشاغل ایمن آماده می‌کند. اندیشه انتقادی را به آنها می‌آموزد و آنها خود مشکلاتشان را حل و از خویشتن حمایت خواهند کرد. تحصیل زنان جوان به پیشگیری از جنگ‌ها کمک می‌کند، اثرات تغییرات اقلیمی را کاهش می‌دهد و باعث می‌شود اقتصادها رشد کنند. طبق پژوهش بانک جهانی و صندوق ملاله، ارائه 12 سال آموزش باکیفیت به دختران در‌آمد طول عمر زنان را بین 15 تا 30 تریلیون دلار بالا می‌برد. درآمد زنان دارای تحصیلات ابتدایی 19 درصد از درآمد زنان بی‌سواد بیشتر است و کسانی که دوره دبیرستان را به پایان می‌رسانند تقریباً دو برابر بی‌سوادان درآمد کسب می‌کنند.

جهان فشار زیادی را بر دوش زنان جوان می‌گذارد. ما نیز به خود فشار می‌آوریم تا برای آینده خود بجنگیم. اکنون به نظر می‌رسد که کس دیگری برای ما تلاش نخواهد کرد. اما انجام این کار صرفاً بر عهده و وظیفه دختران نیست. ما همه باید برای رسیدن به جهانی ایمن‌تر و عادلانه‌تر تلاش کنیم. بنابراین به‌رغم تمام ناملایمات ما نهایت تلاش خود را انجام خواهیم داد. آیا شما نیز به ما می‌پیوندید؟

منبع: اکونومیست