تعلیق

رضا طهماسبی: ترسیم تصویری کلی از اقتصاد ایران در سال 1400 کاری سهل و ممتنع است، هم‌ می‌توان به آغاز روند بهبودش امیدوار بود و هم می‌توان از کوچک‌تر شدن آن بیم داشت. اقتصاد ایران با ساختاری ناکارآمد و غیربهره‌ور، با بیماری مزمن تورم و گرفتار در رکود پا به سال 1400 می‌گذارد، در حالی که از بیرون هم کاملاً در محدودیت شدید برای تعامل و تبادل و رشد قرار گرفته است.سال 1400 می‌تواند ادامه مسیر سه سال قبل باشد که نتیجه محتومش فقیرتر شدن مردم و کوچک‌تر شدن سفره‌هاشان باشد یا اینکه با گشایش‌هایی حداقلی بتواند گام در راه بهبود بگذارد. تحریم اگر چه سهم کمتری در تخریب پایه‌های اقتصاد نسبت به سوءحکمرانی و ساختارهای ناقص و مریض اقتصاد کشور دارد اما رفع آن می‌تواند مانند رسیدن دهان فرورفته در مرداب به هوا، او را از خفگی نجات دهد. با این همه رفع تحریم به معنای بهروزی و بهبودی و رهایی از مرداب نیست و پس از آن باید دست به اصلاح ساختار و سیاست‌ها زد. اما به نظر می‌رسد خروج از انزوای تحریم، به هر طریقی که ممکن است، برای بهبود رفاه نسبی مردم در کوتاه‌مدت ناگزیر باشد. رشد اقتصادی احتمالاً در سال آینده با رهایی از محدودیت ناشی از کرونا و به کف رسیدن آثار تحریم، حداقل منفی نباشد؛ گرچه مثبت شدنش هم جای امیدواری نیست. تورم اما همچنان بیماری خطرناک اقتصاد ایران است که می‌تواند در 1400 نیز مانند 1399 از رفاه از دست مردم بیشتر بکاهد و سفره‌ها را کوچک‌تر کند. تصویر اقتصاد ایران در 1400 تصویری مه‌آلود و مبهم است. چون تغییرات سیاسی در داخل نیز می‌تواند سرمنشأ تغییرات زیادی باشد که به بهتر شدن یا وخیم‌تر شدن اوضاع اقتصاد کشور بینجامد.