به وقت آتش

امید سجادیان: آتش‌سوزی جزء جدایی‌ناپذیر جنگل‌هاست چرا که هر جایی که ردپای انسانی دیده می‌شود، احتمال آتش‌سوزی نیز وجود دارد. در سال‌های اخیر، مردم با وجود خطرات، در مهار آتش‌سوزی‌ها شرکت می‌کنند. با اینکه تجهیزات کافی ندارند و البته آموزش‌دیده نیستند، اما با علاقه و دغدغه نسبت به محیط‌زیست و جنگل‌ها وارد کارزار با آتش می‌شوند. از سویی ما در نهادهای مدنی محیط‌زیستی، تلاش می‌کنیم آتش‌سوزی‌های سهوی کاهش پیدا کند و کاهش تلفات مردمی نیز از مهم‌ترین اهداف ماست. اما برای آتش‌سوزی‌های تعمدی فعلاً چاره‌ای نیست. چون نمی‌دانیم چه شخصی و کجا قرار است جنگل را برای رسیدن به مقاصدش آتش بزند. باید برای آتش‌سوزی‌های عمدی فکری اساسی شود. باید تعارض‌های مختلف را که به آتش‌سوزی‌های عمدی منجر می‌شود، برطرف کرد. با آموزش و پیشگیری آتش‌سوزی‌های سهوی کاهش پیدا می‌کند. از سویی حاکمیت باید یک برنامه جامع آتش‌سوزی تدوین و از تمام ظرفیت‌های موجود استفاده کند. البته این نکته ضروری است که برای مقابله با آتش جنگل، در خیلی از مناطق نیاز به بالگرد است ولی متاسفانه یا بالگرد ارسال نمی‌شود یا خیلی دیر مورد استفاده قرار می‌گیرد. باید پایگاه‌های اطفای حریق جنگل در مناطق پرخطر احداث شود. نیروهای آموزش‌دیده در مناطق مستقر شوند تا در وقت طلایی، آتش‌سوزی جنگل‌ها کنترل شود. باید شرکت‌هایی که در مناطق بهره‌بردار هستند، همچون شرکت نفت و دیگر شرکت‌های بزرگ، در بحث مسوولیت اجتماعی و اطفای حریق به صورت جدی ورود کنند. مهار آتش در جنگل نیاز به نیروی تخصصی و زیرساخت‌های مناسب در بحث ترابری و اطلاعات ماهواره‌ای دارد.