چرا روابط ایران و چین، تهدیدی برای غرب نیست؟
فقط اقتصاد
چین و ایران در اواسط ماه ژانویه امسال قراردادی امضا کردند تا حجم مبادلات دو کشور در ۱۰ سال آینده به ۶۰۰ میلیارد دلار برسد.
سارا هس/استاد دانشگاه نیویورک
چین و ایران در اواسط ماه ژانویه امسال قراردادی امضا کردند تا حجم مبادلات دو کشور در 10 سال آینده به 600 میلیارد دلار برسد. این قرارداد البته بعد از لغو تحریم‌ها علیه ایران منعقد شده، اما چین سال‌هاست یکی از شرکای تجاری مهم ایران است و حتی در سال‌های تحریم هم با روش‌های مختلفی سعی در ایجاد رابطه تجاری با این کشور داشته است. حالا که روابط این دوستان قدیمی می‌تواند علنی شود، آیا دنیای غرب باید احساس خطر کند؟ به نظر نمی‌رسد این رابطه خطری داشته باشد. این درست است که در چند دهه اخیر، چین منبع عمده تامین سلاح و تجهیزات نظامی مورد نیاز ایران بوده است. اما مهم‌ترین موضوعی که وجود دارد، این است که چین تکنولوژی هسته‌ای به ایران صادر کند. اتفاقی که با توجه به نظارت آژانس و مفاد قرارداد منعقد‌شده با ایران، غیرممکن است. از طرفی در مورد شور و شوقی که رهبران دو کشور برای مناسبات تجاری نشان می‌دهند اشکالی دیده نمی‌شود. ایران عجله دارد تا از فرصت به دست آمده برای اصلاح وضعیت اقتصادی کشورش استفاده کند. در واقع این اشتیاق تنها متوجه چین نبوده است. روحانی سفری برنامه‌ریزی‌شده برای دیدار از پاریس و ایتالیا داشت که به دلیل حملات پاریس به تعویق افتاد. این سفر با برنامه‌ریزی دوباره و در کوتاه‌ترین زمان ممکن بعد از این حملات انجام گرفت. اشتیاق چین نیز برای ارتباط تجاری با ایران اگرچه زیاد، اما قابل درک است. و حتی نمی‌توان ادعا کرد که چین تنها کشوری است که چنین اشتیاقی دارد. حالا و با کند شدن رشد اقتصادی و کمبود تقاضای جهانی که به کاهش رشد صادرات چین منتهی شده دیگر این کشور باید روش جدیدی برای بازاریابی پیدا کند. در واقع تا قبل از بحران اقتصادی، این کشور نیازی به بازاریابی نداشت و خریداران خود داوطلبانه برای خرید کالاهایی که عمده‌ترین دلیل قیمت اندک آن، ارزان بودن نیروی کار بود، هجوم می‌آوردند. حالا اما نیروی کار به اندازه آن دوران ارزان نیست، در نتیجه قیمت تمام‌شده کالاها افزایش و قدرت خرید در جهان کاهش یافته است. در چنین دورانی بازاریابی، اقدامی لازم است و چه بازاری بهتر از بازار دست‌نخورده کشوری که سال‌ها تحریم را تحمل کرده است. البته باید توجه داشته باشید ما در سال‌های اخیر دیگر با چینی که فقط لباس‌ها و لوازم ساده خانگی ارزان‌قیمت می‌ساخت روبه‌رو نیستیم. متخصصان چینی در صورت لزوم می‌توانند کالاهای فنی و ماشین‌آلات تولیدی پیچیده‌ای را با کیفیت مناسبی بسازند. از سوی دیگر ایران نه‌تنها یکی از مهم‌ترین تامین‌کنندگان نفت مورد نیاز چین است که حتی می‌تواند در زمینه‌های دیگر مثل مواد اولیه هم، عرضه‌کننده مناسب، با کیفیت و غنی باشد. چین نیز مدت‌هاست علاقه به یافتن بازارهای جدید و شرکای اقتصادی و سیاسی جدید دارد. کاری که از دومین اقتصاد جهان انتظار انجام آن می‌رود. ایران همچنین با توجه به دسترسی‌هایی که دارد، می‌تواند گزینه میان‌راه مناسبی برای صادرات کالا به مناطق مختلف اروپا و آسیا باشد. در مجموع به نظر نمی‌رسد هیچ یک از دو کشور حتی فکری در مورد تهدید جهان غرب داشته باشند.
دیدگاه تان را بنویسید