ارتباط شمالی

کره شمالی در چند دهه اخیر با ایزوله کردن مردم و قطع ارتباط آنها با جهان خارج توانسته است جامعه خود را به خوبی تحت سلطه درآورد. اما حفظ این کنترل با وقوع قحطی و مرگ بسیاری در اواخر دهه 90 میلادی، بسیار سخت شد. پیش از قحطی دولت با کنترل شبکه پخش مواد غذایی می‌توانست مردم را مطیع و فرمان‌بردار نگه دارد، زیرا دولت تنها راه دستیابی به مواد غذایی بود. اما بعد از فروپاشی شبکه توزیع مواد غذایی، دولت دیگر توانایی کنترل اطلاعات در دسترس مردم را نداشت، زیرا مردم به دنبال راه‌های دیگری برای زنده ماندن بودند.‌ شده توسط قاچاقچیان و معامله‌گران مرزی، بسیاری از مردم کره شمالی به رسانه‌های خارجی که توسط چین به کشور آورده شده بود، دسترسی پیدا کردند. این دسترسی‌ها تنها شامل شبکه‌های خارجی و رادیو نمی‌شد، بلکه شامل فلش، پخش‌کننده موسیقی و دی‌وی‌دی که اکثراً حاوی سریال‌ها و فیلم‌های کره جنوبی بود نیز می‌شد. به علاوه، تلفن‌های همراه قاچاق که از چین وارد می‌شد، به افرادی که در نزدیکی مرز بودند و سیگنال اپراتور‌های چینی را دریافت می‌کردند اجازه می‌داد تا با دوستان و اقوام خود در چین یا کره جنوبی صحبت کنند. بسیاری از کسانی که از کره شمالی فراری و به کره جنوبی پناه برده بودند، با استفاده از این تلفن‌های همراه که توسط دلالان به دست خانواده‌هایشان می‌رسید، می‌توانستند با آنها در کره شمالی صحبت کنند. تلفن‌های همراه قاچاق به بعضی از ارگان‌ها در کره شمالی این امکان را می‌داد که از داخل کره جنوبی به صورت مستقیم اطلاعات کسب کنند. در تلاشی برای جلوگیری از ورود و خروج اطلاعات از کره شمالی، دولت شروع به مصادره تلفن‌های همراه قاچاق وارده‌شده از چین به این کشور کرد.
همزمان با جمع‌آوری تلفن‌های همراه چینی دولت شروع به پشتیبانی خدمات تلفن ‌همراه داخلی خود، ارائه‌شده توسط Koryolink کرد. Koryolink تنها اپراتور رسمی در کره شمالی از سال 2008 است. با اینکه کره شمالی استفاده از تلفن‌های همراه اپراتور Loxley Pacific را که از اواخر سال 2002 فعال بود‌، ممنوع کرد و بدون پرداخت غرامت تلفن‌های همراه ثبت‌شده را مصادره کرد، اما اپراتور Koryolink بدون هیچ گونه مشکل و دخالت دولت به کار خود ادامه داده است. به علاوه کسب وکار Koryolink با وجود دو میلیون کاربر و ضرورت استفاده از تلفن همراه در دنیای امروز بسیار پررونق است. البته این امر با پیش‌بینی‌های گذشته مبنی بر انحصاری کردن تلفن ‌همراه برای اقشار خاص در کره شمالی در تناقض است. از اواخر سه‌ماهه سوم سال 2011 میلادی، سرویس تلفن ‌همراه در پیونگ‌یانگ و 100 شهر دیگر در کره شمالی فعال شده است و 14 درصد از خاک کره شمالی و 94 درصد از 24 میلیون نفر جمعیت آن به این خدمات دسترسی دارند.
حقوق ماهانه کارگران کارخانه به طور متوسط 3000 وون کره شمالی (3000 وون کره شمالی در بازار سیاه حدود 50 سنت یا نیم دلار است) است. در کشوری با چنین درآمد ماهانه کارگران، توسعه‌ای این‌چنینی بسیار قابل توجه است. اما در کشوری که مردم آن به سختی می‌توانند هزینه تماس‌های خود با استفاده از کارت تلفن را بپردازند، چگونه می‌توانند هزینه خرید تلفن ‌همراه را تقبل کنند؟ این موضوع سبب می‌شود در آمار ارائه‌شده کاربران تلفن ‌همراه در کره شمالی شک کنیم.