محدودیت وتو
آیا وتو وتو می‌شود؟
نزدیک به ۴۰ کشور قصد طرح پیش‌نویس قطعنامه‌ای را در مجمع عمومی سازمان ملل دارند که هدفش پاسخگو کردن پنج کشور دارای حق وتو در شورای امنیت این سازمان، هنگام به‌کارگیری این امتیاز است. این قطعنامه در صورت تصویب مجمع عمومی سازمان ملل را ملزم خواهد کرد به اینکه هنگامی که یکی از پنج عضو دائم شورای امنیت یعنی انگلیس، چین، فرانسه، روسیه یا آمریکا، از حق وتو خودشان برای جلوگیری از تصویب قطعنامه‌ای در شورا استفاده کنند، نشستی را برگزار کند. لیختنشتاین که پیش‌برنده این طرح است، تصریح کرد: این قطعنامه یک گام معنادار در راستای قدرتمند کردن مجمع عمومی و تقویت چندجانبه‌گرایی است. در بیانیه این کشور آمده است: پشتیبان‌های این طرح رسماً هفته آینده پیش‌نویس قطعنامه را به کشورهای عضو ارائه خواهند کرد و این گام بعدی در این پروسه است. ما همه کشورها را تشویق می‌کنیم به اینکه از تصویب زودهنگام این قطعنامه حمایت و پشتیبانی و آن را دنبال کنند. قطعنامه پیشنهادی لیختنشتاین از حمایت ۵۰ کشور دیگر، از جمله آمریکا، برخوردار است. در قطعنامه پیشنهادی لیختنشتاین از ۱۹۳ عضو مجمع عمومی خواسته شده تا «ظرف ۱۰ روز کاری، پس از اعمال حق وتو، جلسه‌ای برای توجیه شرایط استفاده از حق وتو برگزار کنند». از زمان نخستین مورد استفاده از حق وتو در سال ۱۹۴۶، مسکو تاکنون ۱۴۳ مرتبه، بسیار بیشتر از سایر اعضای دائم شورای امنیت، از حق وتو خود استفاده کرده است. آمریکا ۸۶ مرتبه، بریتانیا ۳۰ مرتبه، و چین و فرانسه هر کدام ۱۸بار از «حق وتو» خود استفاده کرده‌اند. بریتانیا، ایالات متحده، فرانسه، چین و روسیه پنج عضو دائم «شورای امنیت» هستند.