درزگیری آزمایشگاه‌ها
کاهش اندک اما ارزشمند همه‌گیری‌ها
برای پیشگیری از یک همه‌گیری دیگر لازم است بدانیم همه‌گیری کنونی چگونه به وجود آمد. اما ممکن است پاسخ این پرسش حاکمان چین را آزرده‌خاطر سازد.بنابراین آنها جلوی تحقیقات مربوط به پیدایش ویروس را می‌گیرند و نظریه‌های دور از ذهنی را مطرح می‌سازند که بیان می‌کند ویروس از جای دیگری نشات گرفته است.
بنابراین جهان فقط تصویر مبهمی از آنچه در نیمه دوم سال 2019 در استان هوبی چین اتفاق افتاد دارد. بازرسان و جاسوسان آمریکایی به پایان مهلت 90روزه بررسی ریشه‌های احتمالی کووید 19 طبق فرمان جو بایدن رسیده‌اند. احتمال رسیدن به یک نتیجه قطعی اندک است اما قطعاً چین به یک پاسخ کمترین علاقه را دارد: اینکه بیان شود ویروس از آزمایشگاهی در ووهان به بیرون درز کرده است یا یکی از پژوهشگرانی که نمونه‌ها را گردآوری می‌کنند به آن آلوده شده باشد. این اولین‌بار نیست که چنین رویدادی اتفاق می‌افتد. همه‌گیری آنفلوآنزای سال 1977 که مرگ 700 هزار نفر را به دنبال داشت از یک آزمایشگاه در شمال شرق آسیا (شاید در چین و شاید در شوروی) به بیرون راه یافت. اکنون که آزمایشگاه‌های مقابله با پاتوژن‌ها (عوامل بیماری‌زا) مرتب ساخته می‌شوند و عصر زیست‌شناسی ترکیبی آغاز شده است موضوع تقویت ایمنی زیستی در آزمایشگاه اهمیتی حیاتی دارد.
افرادی که با پاتوژن‌های مرگبار سروکار دارند کار خود را با کمترین شفافیت و بدون هیچ نظارتی انجام می‌دهند. در برخی مناطق مقررات از نظر قانونی الزام‌آور نیستند و هیچ نظارت مستقلی وجود ندارد. این وضعیت باید تغییر کند. جهان باید بداند چه کسانی، کجا و تحت کدامین پروتکل‌های ایمنی با پاتوژن‌ها کار می‌کنند. نهادهای اطلاعاتی این را وظیفه خود نمی‌دانند اما باید جزو مسوولیت‌هایشان باشد. لازم است استانداردهایی بین‌المللی وضع شوند و نهادی جهانی برای ارائه رهنمود پیرامون انواع کارهای پرخطر تاسیس شود. تحقق چنین هدفی دشوار است اما می‌توان پیشینه‌ای برای آن متصور شد.
در حال حاضر کمیته‌ای از سازمان بهداشت جهانی پایش‌گری و بررسی دو آزمایشگاه سرخک را بر عهده دارد. این ویروس مرگبار با استفاده از واکسیناسیون ریشه‌کن شد اما پژوهش‌ها درباره آن همچنان ادامه دارد. آمریکا می‌تواند رهبری این امر را به‌دست گیرد اما از آن طفره می‌رود. پژوهشگرانی که از کمک‌های فدرال برخوردارند باید از مقررات فدرال پیروی کنند اما آزمایشگاه‌های خصوصی محدودیتی ندارند. این امر قابل قبول نیست. از جنبه مطلوب، باید مجموعه‌ای از مقررات توافقی وجود داشته باشد و نهادی مستقل از بنگاه‌های تامین منابع پژوهش‌ها بر اجرای آنها نظارت کند.حامیان یک پروژه نمی‌توانند در موضوعات ایمنی آن بی‌طرف بمانند.
بسیاری از دیگر کشورها در زمینه ایمنی زیستی پیرو آمریکا هستند بنابراین اگر این کشور مقررات و رویکردهایش را بهبود بخشد دیگران همان کار را خواهند کرد. این امر به پیدایش مجموعه مناسبی از هنجارهای جهانی منجر خواهد شد و به نفع تمام کشورها -از جمله چین- است که از چنین هنجارهایی پیروی کنند. جلساتی که امسال برای رسیدن به یک توافق درباره همه‌گیری برگزار شد فرصتی را برای هماهنگ‌سازی مقررات ایمنی زیستی آزمایشگاه‌ها فراهم می‌سازد. سازمان‌هایی مانند سازمان بهداشت جهانی، گروه هفت و سازمان همکاری‌های اقتصادی و توسعه می‌توانند برای بهبود شفافیت و ایمنی کارهای بیشتری انجام دهند.
دولت‌ها باید تعیین کنند چه پژوهش‌هایی پرخطر هستند و نباید مجوز داشته باشند. پژوهش‌های عملکردی که ژن‌های موجوداتی مانند ویروس‌ها را جایگزین و آنها را خطرناک می‌سازند به نظارت و بررسی دقیق‌تری نیاز دارند. این امر در مورد کار گردآوری ویروس نیز مصداق دارد.
علاوه بر مقررات جدید به ابزارهای جدید نیاز داریم. نظارت‌های ژنتیکی زمان واقعی در مرزها به کشف پاتوژن‌های جدید کمک می‌کند.
باید از فاضلاب و هوا به‌طور گسترده نمونه‌گیری شود. راه‌های تولید واکسن نیز باید به‌طور گسترده‌ای بررسی و مطالعه شوند. اما اگر برخی دانشمندان گلایه کنند که این کارها پرهزینه هستند و انجام پژوهش‌ها را دشوار می‌سازند پاسخی آشکار برایشان وجود دارد. احتمالاً تاکنون 15 میلیون‌نفر به‌طور مستقیم به خاطر کووید 19 جان خود را از دست داده‌اند و خسارات اقتصادی ناشی از آن میلیون‌ها نفر را به ورطه فقر کشانده است.
اگر بهبود ایمنی زیستی احتمال پیدایش یک همه‌گیری دیگر را حتی اندکی کاهش دهد باز هم از نظر هزینه‌ای بسیار ارزشمند خواهد بود.
منبع : اکونومیست
