کووید درازمدت

همزمان با ورود جهان به سال دوم همه‌گیری دو بحران آشکار می‌شود. شدیدترین و آشکارترین بحران در کشورهای فقیری مانند هند است که در آن اوج‌گیری موارد ابتلا به کووید 19 دولت را زمینگیر می‌سازد. هم‌اکنون روزانه 350 هزار مورد ابتلا در هند به ثبت می‌رسد و گمان می‌رود تعداد بسیار بیشتری موارد تشخیص داده‌نشده وجود داشته باشد. رنج و درد مردم همگان را متاثر ساخته است. ذخایر اکسیژن بیمارستان‌های هند از مقدار مورد نیاز کمتر است و مراکز سوزاندن اجساد با انبوه کار مواجه شده‌اند. بحران دیگر ظرافت بیشتری دارد و به تداوم کووید مربوط می‌شود. کووید درازمدت کم‌کم در کشورهای ثروتمندی مانند آمریکا، بریتانیا و اسرائیل که با واکسیناسیون راه خروج از همه‌گیری را در پیش گرفته‌اند پدیدار می‌شود اما کشورهای فقیر نیز از آن بی‌بهره نیستند. آنچه به طور رسمی سندروم پساکووید نامیده می‌شود مجموعه‌ای از علائم بیماری است که هر قسمتی از بدن را تحت تاثیر قرار می‌دهد و حداقل تا سه ماه پس از بهبودی تداوم دارد. سه نشانه یعنی تنگی‌نفس، خستگی و مه مغزی (brain fog) نمود بیشتری دارند. در بریتانیا از هر پنج نفر مبتلا به کووید درازمدت سه نفر می‌گویند که در فعالیت‌های روزانه مشکل دارند و یک نفر می‌گوید این مشکل شدید است به گونه‌ای که حتی قادر به انجام یک کار پاره‌وقت پشت میزنشینی هم نیست. این ارقام ترسناک هستند. در بریتانیا نیم‌میلیون نفر به مدت بیش از شش ماه به کووید درازمدت مبتلا شدند. احتمال بهبود کامل این افراد اندک است. بخش بزرگی از آنها در اوج سن کاری هستند. در آخرین سرشماری (که موج دوم همه‌گیری را به طور کامل لحاظ نمی‌کند) 1 /1 درصد جمعیت بریتانیا به مدت حداقل سه ماه دچار کووید درازمدت بودند. این تعداد 5 /1 درصد از افراد دارای سن کار را تشکیل می‌دهند. تا آن زمان حدود 15 درصد از جمعیت بریتانیا مبتلا شدند. اگر این آمار را در مورد حدود 2 /1 میلیارد ارقام جهانی ابتلا به کار ببریم به این برآورد می‌رسیم که بیش از 80 میلیون‌نفر به کووید درازمدت دچار شده‌اند.هنوز هزینه‌های این بحران معین نشده‌اند اما احتمالاً بسیار زیاد خواهند بود. موسسه ملی پژوهش‌های سلامت بریتانیا متوجه شد که در 80 درصد موارد، توانایی کار کردن مبتلایان تحت تاثیر قرار گرفت. بیش از یک‌سوم افراد گفتند این امر بر شرایط مالی آنها بار سنگینی گذاشته است.

هنوز درمانی برای کووید درازمدت پیدا نشده است. یافته‌های دانشمندان نشان می‌دهد این بیماری ترکیبی از سه چیز است: عفونت ویروسی پایدار که شاید زمانی برای آن دارو پیدا شود، اختلال مزمن خودایمنی که همانند آرتروز روماتیسمی یا سفتی چندگانه بافت‌ها به مراقبت‌های پیچیده و پرهزینه نیاز دارد و آسیب درازمدت به برخی بافت‌ها که از ابتلای اولیه به کووید 19 ریشه می‌گیرد. شاید در نهایت برای دو مورد اول دارو و درمانی پیدا شود. آمریکا به تنهایی 15 /1 میلیارد دلار را به پژوهش‌های مرتبط با آنها اختصاص داده است. اما در حال حاضر، مبتلایان به چند ماه توان‌بخشی نیاز دارند تا بتوانند با آن مقابله کنند. نظام‌های سلامت و کارفرمایان باید برای کمک به مبتلایان به کووید درازمدت آماده شوند به ویژه کسانی که در گذشته تست انجام نداده‌اند و از این‌رو نمی‌توانند ابتلای خود را ثابت کنند. اقدامات سریع توان‌بخشی می‌تواند جلوی آسیب به سلامت و شرایط مالی افراد را بگیرد. اختصاص درمانگاه‌هایی به کووید درازمدت سرعت کارها را بیشتر خواهد کرد. آن‌گونه که شواهد نشان می‌دهند بیماران اغلب از یک متخصص به متخصص دیگر می‌روند تا تشخیص و درمانی پیدا کنند.

کارفرمایان به نوبه خود باید بیندیشند چگونه می‌توانند کارگری را بپذیرند که ناتوانی‌هایش به شکل غیرقابل پیش‌بینی بروز می‌کند. دولت‌ها باید مشوق‌هایی ارائه دهند تا مبتلایان را به ادامه کار و کارفرمایان را به رعایت حال آنها تشویق کنند. اگر دولت‌ها از این موضوع غفلت کنند میلیون‌ها کارگر جوان و کسانی که در نیمه راه زندگی کاری هستند برای همیشه از نیروی کار خارج خواهند شد. یک رویکرد می‌تواند اجرای طرح مزایای ازکارافتادگی مشابه آن چیزی باشد که هم‌اکنون در هلند اجرا می‌شود. کارفرمایان هلندی و کارکنانی که به خاطر بیماری نمی‌توانند به طور عادی کار کنند ملزم هستند با همکاری یکدیگر برنامه‌ای تدوین کنند که در آن کارمند بیمار بتواند با شرایط جدید به سر کار بازگردد. برنامه‌های کاری انعطاف‌پذیر و دورکاری به مبتلایان به کووید درازمدت کمک می‌کند تا حداقل کار پاره‌وقت داشته باشند. بسیاری از آنها بهبود پیدا می‌کنند هرچند ممکن است این روند چند ماه به طول انجامد.

در مرحله حاد همه‌گیری اشتباهات زیادی صورت گرفت. اما آن اشتباهات به خاطر امور غیرمنتظره بود. هیچ بهانه‌ای برای عدم واکنش به‌موقع به کووید درازمدت وجود ندارد. همچنین زمانی برای تلف کردن نیست.

منبع: اکونومیست