منظم

بخش بین‌الملل سی و چهارمین جشنواره فیلم فجر در قالب دومین جشنواره جهانی فیلم ایران از اول تا ششم اردیبهشت در پردیس چارسو تهران برگزار شد. اولین دوره این جشنواره سال گذشته به دبیری علیرضا رضاداد در پردیس ملت برگزار شد و آنقدر به برنامه‌ریزی و برگزاری آن ایراد و اشکال وارد بود که حجت‌الله ایوبی رئیس سازمان سینمایی تصمیم گرفت دبیری آن را به دوست دیرین خود یعنی سیدرضا میرکریمی بسپارد. میرکریمی تجربه حضور در جشنواره‌های خارجی بسیاری را دارد و با «زیر نور ماه» خود جایزه بزرگ هفته منتقدان جشنواره کن را دریافت کرده و علاوه بر این در پنج قاره دنیا به عنوان فیلمساز و مهمان در جشنواره‌های مختلف حضور پیدا کرده است. به همین دلیل به نظر می‌رسد، تجربه لازم را برای برگزاری این رویداد سینما داراست و می‌داند که چطور می‌توان بدون اقدامات پرطمطراق و مهمانی‌های آنچنانی جشنواره‌ای آبرومند برگزار کرد. اما فقط این تجربیات برای برگزاری جشنواره جهانی کافی نیست. زمان جشنواره و شرایط برگزاری آن باید با تدبیر و منطق همراه با تجربه کافی در این عرصه تعیین شود. برگزاری جشنواره بین‌المللی در کمتر از یک ماه باقیمانده تا جشنواره‌ای مانند کن ناشی از بی‌تدبیری قلمداد می‌شود. فیلمسازان، تهیه‌کنندگان، پخش‌کنندگان و هنرمندان و علاقه‌مندان سینما در تمامی دنیا از دو تا سه ماه قبل از این جشنواره پیگیر اخبار جشنواره کن هستند. آنها که می‌توانند در این جشنواره یا در بازار آن حضور داشته باشند در پی آماده‌سازی فیلم‌ها و آثار قابل عرضه در این جشنواره‌اند. به همین دلیل است که نه می‌توان از بازار جشنواره جهانی فجر ایران و نه برنامه نمایشش انتظار چندانی داشت. حالا مشکلاتی نظیر سانسور فیلم‌ها و رضایت فیلمسازان خارجی به ممیزی فیلم‌هایشان بماند. مهم این است که نه میرکریمی با همه تجربیاتش و نه ایوبی با تمام رفتارهای دیپلماتیکش و نه هیچ‌کس دیگری نمی‌توانند در این دوره زمانی جشنواره‌ای مهم و شاخص با حضور فیلمسازان و پخش‌کنندگان مهم و موثر برگزار کنند. برگزاری جشنواره در زمانی مناسب و حضور فیلمسازان بزرگ می‌توانست به عیار این جشنواره بیفزاید. تنها در این صورت است که ستاد خبری جشنواره می‌تواند هنگام اعلام اسامی فیلم‌های شرکت‌کننده در بخش‌های مختلف نام کارگردان را هم در کنار اثرش بیاورد نه مانند جشنواره برگزار‌شده اخیر که تنها به نام فیلم و کشور سازنده بسنده شد.