شرکت‌های بزرگ تولید پوشاک، در بنگلادش کارگاه‌های امن می‌سازند
پس‌لرزه‌های یک ریزش
چند حادثه پی در پی که در ماه‌های اخیر در کارگاه‌های تولید پوشاک بنگلادش رخ داد، توجه جهانیان را به امنیت و سلامت کارگران شاغل برای شرکت‌های اروپایی و آمریکایی در این بخش دنیا جلب کرده است.
چند حادثه پی در پی که در ماه‌های اخیر در کارگاه‌های تولید پوشاک بنگلادش رخ داد، توجه جهانیان را به امنیت و سلامت کارگران شاغل برای شرکت‌های اروپایی و آمریکایی در این بخش دنیا جلب کرده است. بزرگ‌ترین این حوادث البته ریزش ساختمان تولید لباس در این کشور در ماه گذشته بود که تاکنون به مرگ 1100 نفر منجر شده است. همچنین در ماه نوامبر نیز آتش‌سوزی در یکی از کارخانجات این کشور به مرگ 112 نفر منجر شد. بنگلادش (صرف‌نظر از اینکه برچسب چه مارکی روی محصولات تولیدی کارگران این کشور می‌نشیند) بزرگ‌ترین صادر‌کننده لباس دنیا بعد از چین محسوب می‌شود.
(البته بنا به آماری دیگر، سومین صادر‌کننده بعد از چین و ایتالیا). به دنبال جلب توجه جهانی به این موضوع اتحادیه صنعتی جهانی (سازمانی با هدف حمایت از کارگران در سراسر جهان) توافقنامه‌ای را برای امضای کمپانی‌های بزرگ تولید لباس جهان تهیه کرد که آنها قبول می‌کردند در صورت امضا، ساختمان‌هایی مقاوم و ایمن چه در برابر آتش‌سوزی و چه در برابر سایر خطرها، برای کارگران خود در بنگلادش بسازند. این توافقنامه که مهلت امضای آن تا نیمه‌شب 15 ماه می تعیین شده بود مورد استقبال قرار گرفت و شرکت‌های بزرگ و مطرحی در عرصه مد، چه از سر وظیفه و چه از ترس از دست دادن مشتریان خود این توافقنامه را امضا کردند. البته حمایت‌های دولت بنگلادش پس از حادثه ساختمان رعنا پلازا نیز در امضای این توافقنامه بی‌تاثیر نبود از جمله اینکه دولت این کشور تصویب کرد چهار میلیون نفر کارگر شاغل در کارگاه‌ها و کارخانه‌های تولید پوشاک این کشور، بدون کسب اجازه از صاحبان شرکت‌هایی که برای آنها مشغول کار هستند، می‌توانند اتحادیه‌های کارگری تشکیل داده و در آنها عضو شوند. اقدامی که قدرت امتیازگیری و چانه‌زنی بالایی به کارگران می‌دهد. همچنین دولت قانونی برای افزایش حداقل دستمزد کارگران شاغل در بخش پوشاک این کشور تصویب کرد. شاید ندانید که کارگرانی که در ساختمان رعنا پلازا برای پنج شرکت مد بزرگ کار می‌کردند حقوقی برابر 38 دلار در ماه دریافت می‌کردند. عبدالطیف صدیقی، وزیر منسوجات بنگلادش گفت مسوولان بنگلادش قصد بالا بردن هزینه‌ها برای شرکت‌های بین‌المللی و اجبار آنها به خروج ندارند اما باید قبول کرد که باید حداقلی از سطح زندگی برای کارگرانی که شبانه‌روز کار می‌کنند تامین شود، همه دنیا قبول دارد که عصر برده‌داری به پایان رسیده است. محمد یونس نیز در این باره گفت شکی نیست که کارخانه‌های تولید پوشاک؛ منافع زیادی را برای مردم بنگلادش که از فقیرترین کشورهای جهان محسوب می‌شود داشته‌اند اما اکنون وقت بازنگری است. از سال 2005 تاکنون بیش از 1800 کارگر در کارگاه‌های تولید پوشاک این کشور کشته شده‌اند. به عنوان مثال در ساختمانی که پیش از این اشاره شد در ماه نوامبر آتش‌سوزی در آن جان 112 نفر را گرفت، هیچ خروجی اضطراری وجود نداشت و بنا به اظهارات مسوولان تنها یک کارخانه از هشت کارخانه مستقر در آن قانونی بود. از جمله امضا‌کننده این توافقنامه می‌توان به زارا، بنتون، تسکو، مانگو، ایندیتکس و اچ‌اند‌ام اشاره کرد. اما شرکت‌های مهمی نیز از امضای این توافقنامه سر باز‌زدند از‌جمله River Islands، Sports Direct، Peacocks و... که البته تعدادی از آنها اظهار داشته‌اند به صورت مستقل برای بهبود وضعیت کارگران تلاش خواهند کرد و یا اینکه اندکی دیرتر به امضاکنندگان توافقنامه خواهند پیوست.
(البته بنا به آماری دیگر، سومین صادر‌کننده بعد از چین و ایتالیا). به دنبال جلب توجه جهانی به این موضوع اتحادیه صنعتی جهانی (سازمانی با هدف حمایت از کارگران در سراسر جهان) توافقنامه‌ای را برای امضای کمپانی‌های بزرگ تولید لباس جهان تهیه کرد که آنها قبول می‌کردند در صورت امضا، ساختمان‌هایی مقاوم و ایمن چه در برابر آتش‌سوزی و چه در برابر سایر خطرها، برای کارگران خود در بنگلادش بسازند. این توافقنامه که مهلت امضای آن تا نیمه‌شب 15 ماه می تعیین شده بود مورد استقبال قرار گرفت و شرکت‌های بزرگ و مطرحی در عرصه مد، چه از سر وظیفه و چه از ترس از دست دادن مشتریان خود این توافقنامه را امضا کردند. البته حمایت‌های دولت بنگلادش پس از حادثه ساختمان رعنا پلازا نیز در امضای این توافقنامه بی‌تاثیر نبود از جمله اینکه دولت این کشور تصویب کرد چهار میلیون نفر کارگر شاغل در کارگاه‌ها و کارخانه‌های تولید پوشاک این کشور، بدون کسب اجازه از صاحبان شرکت‌هایی که برای آنها مشغول کار هستند، می‌توانند اتحادیه‌های کارگری تشکیل داده و در آنها عضو شوند. اقدامی که قدرت امتیازگیری و چانه‌زنی بالایی به کارگران می‌دهد. همچنین دولت قانونی برای افزایش حداقل دستمزد کارگران شاغل در بخش پوشاک این کشور تصویب کرد. شاید ندانید که کارگرانی که در ساختمان رعنا پلازا برای پنج شرکت مد بزرگ کار می‌کردند حقوقی برابر 38 دلار در ماه دریافت می‌کردند. عبدالطیف صدیقی، وزیر منسوجات بنگلادش گفت مسوولان بنگلادش قصد بالا بردن هزینه‌ها برای شرکت‌های بین‌المللی و اجبار آنها به خروج ندارند اما باید قبول کرد که باید حداقلی از سطح زندگی برای کارگرانی که شبانه‌روز کار می‌کنند تامین شود، همه دنیا قبول دارد که عصر برده‌داری به پایان رسیده است. محمد یونس نیز در این باره گفت شکی نیست که کارخانه‌های تولید پوشاک؛ منافع زیادی را برای مردم بنگلادش که از فقیرترین کشورهای جهان محسوب می‌شود داشته‌اند اما اکنون وقت بازنگری است. از سال 2005 تاکنون بیش از 1800 کارگر در کارگاه‌های تولید پوشاک این کشور کشته شده‌اند. به عنوان مثال در ساختمانی که پیش از این اشاره شد در ماه نوامبر آتش‌سوزی در آن جان 112 نفر را گرفت، هیچ خروجی اضطراری وجود نداشت و بنا به اظهارات مسوولان تنها یک کارخانه از هشت کارخانه مستقر در آن قانونی بود. از جمله امضا‌کننده این توافقنامه می‌توان به زارا، بنتون، تسکو، مانگو، ایندیتکس و اچ‌اند‌ام اشاره کرد. اما شرکت‌های مهمی نیز از امضای این توافقنامه سر باز‌زدند از‌جمله River Islands، Sports Direct، Peacocks و... که البته تعدادی از آنها اظهار داشته‌اند به صورت مستقل برای بهبود وضعیت کارگران تلاش خواهند کرد و یا اینکه اندکی دیرتر به امضاکنندگان توافقنامه خواهند پیوست.
دیدگاه تان را بنویسید