محدودیت سرعت
آیا تداوم بیکاری‌ها، بهبود اقتصادی آمریکا را کُند می‌کند؟
ترجمه: نیما صبوری-برای اقتصاد جهان یکی از بزرگ‌ترین پرسش‌ها در سال 2021 این است که بازار نیروی کار آمریکا با چه سرعتی روندی رو به بهبود به خود خواهد گرفت. خوش‌بینان با اشاره به کاهش سریع نرخ بیکاری بعد از اولین موج شیوع بیماری -از حدود 15 درصد در ماه آوریل به 7 /6 درصد تا نوامبر- می‌گویند روند ریکاوری سریع خواهد بود. در مقابل، بدبین‌ها با استناد به آمارهای همیشگی خود پیرامون نرخ بالا و رو به افزایش «بیکاران بلندمدت» -گروهی که بیکاری آنها طولانی شده و برای بیش از شش ماه است که شاغل نیستند- نظری متفاوت دارند. این نرخ از 7 /0 درصد جمعیت نیروی کار در ماه فوریه، امروز به 5 /2 درصد رسیده است. برای اولین بار از دسامبر 2013 است که چنین رقم بالایی برای این نرخ تجربه می‌شود. در آن زمان، بازار نیروی کار در مسیر بازگشت از بحران مالی جهانی 2009-2008 قرار داشت.
به‌طور معمول، با طولانی‌تر شدن دوره بیکاری، یافتن شغل برای افراد سخت‌تر می‌شود. بخشی از این امر به آن خاطر است که نیروی کار با بهره‌وری پایین -افرادی که بازار کار هیچ‌گاه به آنها روی خوش نشان نداده است- در زمان‌های رکود دوره‌های بیکاری طولانی‌تری را تجربه می‌کنند. از طرفی ماه‌ها خانه‌نشینی باعث زوال مهارت‌های افراد می‌شود. در نتیجه می‌توان گفت که رکود، زخم‌های ماندگاری بر هر دو گروه نیروی کار و اقتصاد به‌جا می‌گذارد.
پرسش اینجاست که امروز این زخم‌ها تا چه حد عمیق هستند؟ در سال 2020 بیکاری به سرعت روندی رو به کاهش به خود گرفت -بسیار سریع‌تر از آنچه در بحران مالی جهانی تجربه شد- چراکه در تابستان و پاییز کارفرماها، میلیون‌ها کارگر بیکارشده خود را به کار باز فراخواندند. این اتفاق به‌خصوص برای مشاغلی که نیاز به تعامل حضوری داشتند مصداق داشت. تحلیل‌های «اکونومیست» حاکی از آن است که سهم مشاغل خدماتی از بیکاری‌های فصل بهار حدود یک‌سوم بود، در حالی که در مسیر بازگشت به کار نیز این دسته از مشاغل سهمی حدود یک‌سومی داشتند. به عنوان مثال، طی این روند اشتغال سنین 20 تا 24 سال که اغلب به عنوان پیش‌خدمت در رستوران‌ها مشغول به کار هستند، نزدیک به 80 درصد از کاهش خود را جبران کرد.
البته چشم‌انداز برای گروهی که بیکاری آنها طولانی شده، کمتر درخشان است. نزدیک به 30 درصد از این افراد می‌گویند بیکاری‌شان موقت است، در حالی که به نظر می‌رسد با گذر ماه‌ها، احتمال بازگشت آنها به کار کمرنگ‌تر می‌شود. به علاوه بیکاری بلندمدت در بخش‌های مختلف اقتصاد آمریکا وضعیتی متفاوت دارد. سهم نیروی کار بخش خدمات از افزایش بیکاری بلندمدت ماه فوریه تاکنون، اندکی بیش از یک‌چهارم است. با این حال به‌طور غیرمنتظره‌ای شمار بیکاری مدیران و نیروی کار مشاغل حرفه‌ای از آنها جلو زده است. این گروه سهم یک‌سومی از افزایش بیکاری بلندمدت اخیر دارند، گرچه اغلب به آنها گفته می‌شود که مشاغل‌شان در برابر رکودهای اقتصادی مصون است. به تازگی هم نیست که این افراد بیکار شده‌اند. بیش از نیمی از آنها بالای 45 سال سن دارند. اغلب آنها مرد هستند. وضعیت آنها بیشتر شبیه گروهی است که از یک رکود عادی رنج می‌برند، نه یک وقفه در فعالیت بخش خدمات.
با در نظر گرفتن افرادی که در فصل بهار به‌طور کامل از بازار نیروی کار خارج شدند (افرادی که از کار خود دست کشیدند و درصدد یافتن شغل جدید برنیامدند)، وضعیت نامساعدتر می‌شود. در حالی که به‌طور معمول چنین نیروی کار غیرفعالی جزو جمعیت بیکارشده به حساب نمی‌آیند، اما جیسون فیورمن و ویلسون پاوِل از دانشگاه هاروارد به این نتیجه رسیدند که نرخ بیکاری «واقع‌بینانه»، که در آن بسیاری از این افراد لحاظ می‌شوند، حدود 5 /8 درصد است. نتایج یک مطالعه پیرامون نرخ بیکاری بلندمدت که در سال 2014 به وسیله آلن کروگر از دانشگاه پرینستون، دیوید کرامر از دانشگاه هاروارد و دیوید چو از فدرال‌رزرو آمریکا انجام گرفت -برخلاف شواهد- نشان می‌دهد که بیکاری طولانی‌مدت، نیروی کار را در دوره‌های بهبود اقتصادی آسوده‌خاطرتر می‌کند تا نسبت به دوره‌های رکود؛ آن نیروی کار ممکن است تصور کند در بهبود اقتصادی مشارکت ندارد و در نهایت از جست‌وجوی شغل صرف‌نظر کند. اگر این یافته‌ها برای سال 2021 صادق باشد، مشارکت نیروی کار می‌تواند در سال پیش‌رو، بیش از اینها کاهش یابد.
بنابراین بدبینان دلایل زیادی برای بحث کردن دارند. البته خوش‌بینان می‌توانند پاسخ آنها را بدهند. آن‌طور که جوزف بریگس در بانک «گلدمن ساکس» محاسبه کرده است، از 7 /5 میلیون نیروی کاری که از ماه ژانویه تاکنون مشاغل خود را ترک کرده‌اند، حدود 9 /3 میلیون نفر پاندمی را دلیل اصلی عدم جست‌وجوی شغل جدید عنوان کرده‌اند. در این باره زمانی که بیماری پایان یابد، آنها ممکن است به مشاغل خود بازگردند. در سال‌های پس از انتشار مقاله کروگر، کرامر و چو (2014 تاکنون)، بازار نیروی کار آمریکا بسیار داغ شد؛ تا جایی که کارفرمایان تلاش زیادی برای یافتن نیروی کار مشتاق داشته‌اند و حتی با استخدام افراد سابقه‌دار نیز کنار آمده‌اند. در مقابل نیز مشارکت نیروی کار سنین 16 تا 64 سال افزایش یافت. بر این اساس اگر سرعت بهبود اقتصاد آمریکا به اندازه کافی بالا باشد، احتمالاً زخم‌های آن مداوا خواهد شد. برخی اقتصاددانان با اشاره به بازگشایی اقتصاد و رهایی تقاضای محبوس‌شده، دوره‌ای از نشاط مخارج را برای سال 2021 پیش‌بینی می‌کنند.
اما نخست چه چیزی اهمیت دارد: ازسرگیری مخارج مصرف‌کنندگان یا التیام بازار نیروی کار؟ قانونگذاران ممکن است این معمای اول مرغ بوده یا تخم‌مرغ را حل کرده باشند. 27 دسامبر، دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا، طرحی را امضا کرد که به موجب آن 900 میلیارد دلار (معادل 3 /4 درصد تولید ناخالص داخلی) بسته تشویقی به اقتصاد آمریکا تزریق خواهد شد؛ به صورت اعطای چک به خانوار و تمدید مزایای بیکاری. در نظر گرفتن جایگزین برای درآمدهای ازدست‌رفته، به بیکارشدگان کمک می‌کند در عین حال که به دنبال شغل می‌گردند، خرج هم بکنند. از طرفی افزایش سریع مصرف در سال 2021 می‌تواند مجدد بازار نیروی کار را به روزهای داغ بازگرداند، حتی در نهایت برای بیکاران بلندمدت!
منبع : اکونومیست
