سیاستمداران بی‌هنر
چرا سیاستمداران مشکلات را حل نمی‌کنند؟
رضا طهماسبی: انتظار طبیعی شهروندان از مسوولان و صاحب‌منصبان حل مشکلات است. گرچه محل اصابت این هدف بیشتر قوه مجریه است اما این انتظار قاعدتاً از نمایندگان مجلس و نمایندگان شورای شهر و روستا که با رای مستقیم مردم انتخاب می‌شوند هم وجود دارد. همچنین منتخبان این نهادها مانند شهردارها، وزرا یا سایر مسوولان ملی و محلی وظیفه‌ای جز حل مشکلات مردم ندارند. اما آیا نیروهای سیاسی به‌کار‌گرفته‌شده و منتخب و منتصب، برای ایفای این وظیفه و مسوولیت خود به حد کافی توانمند هستند؟ توانایی مسوولان از این‌رو مورد شک و تردید است که در چند دهه گذشته، اغلب مشکلات نه‌تنها حل نشده که با انباشته و عمیق‌تر شدن، به چالش‌های جدی بدل شده و در حال فروغلتیدن به ورطه بحران است. از مشکلات اقتصادی مانند تورم و ارز گرفته تا اجتماعی مانند مساله زنان و حضور آنها در مجامع مختلف مانند ورزشگاه‌ها و استادیوم‌های ورزشی تا سیاست خارجی مانند توافق و رفع تحریم.
برهم‌کنش این مشکلات برای یک مدت طولانی ابرچالش‌های بزرگی برای کشور ایجاد کرده است. حل نشدن مشکلات و بحرانی شدن آنها هم ناشی از به‌کارگیری نیروهای ناکارآمد، ناآگاه و ناتوان است و هم برخاسته از کار نکردن سازوکارهایی است که در ساحت‌های مختلف به کار بسته شده است، چه الگوهای اقتصادی، چه بازی‌های سیاسی و چه الگوهای اجتماعی. کمتر مساله‌ای را می‌توان یافت که حل شده باشد پیش از آنکه در قد و قامت یک بحران عرض‌اندام کرده و مشکل‌ساز شده باشد. نمونه مسموم شدن دختران در مدرسه که در همین روزها به وفور رخ می‌دهد نمونه‌ای از پرونده‌ای است که در یک بازه دو، سه‌ماهه شدت گرفته و با کم‌توجهی و ساده‌انگاری اکنون در حال تبدیل شدن یه یک بحران تمام‌عیار است.
ناتوانی مسوولان امروز نتیجه سیاست‌هایی است که در دهه‌ها و سال‌های گذشته به کار گرفته شده و نخست در دفع توانمندانی که حرف تازه‌ای داشتند و ایده جدید عرضه کردند، نمایان شد. دوم سازوکارهایی که بر پایه ایدئولوژی صلب و چارچوب‌های خشک و غیرقابل انعطاف، حتی با وجود افراد کارا خروجی خوبی نداشتند؛ چارچوب‌هایی که در گذر زمان محکوم به شکستن هستند و اصرار بر حفظ آنها فقط هزینه سنگین و فروپاشی دربر خواهد داشت. سازوکارهای حاکم بر اقتصاد، سیاست، فرهنگ و هنر، جامعه و به‌طور کلی زندگی شهروندان ایرانی، خروجی کارا و بهینه‌ای ندارد. سیاستمداران خوب تنها در نتایج بد تخفیف می‌دهند و سیاستمداران بد، نتیجه بد را فاجعه‌بار می‌کنند؛ آنچه ممکن است در آینده نزدیک شاهدش باشیم.
