ارباب بزرگ

دولت‌ها خود را خدمتگزار مردم می‌دانند و همواره مدعی‌اند که هدفشان هموار کردن مسیر سعادت مردم است اما برخلاف این ادعا، اغلب راه‌های سعادت مردم را مسدود می‌کنند.

اخیراً رئیس‌جمهوری گفته: «برای دولت، مهم مردم هستند. البته گاهی اوقات با سختی‌هایی مواجه هستیم و حتی عده‌ای خاص هم از ما ناراحت می‌شوند اما فقط مردم برای ما اهمیت دارند. دولت مردمی توجه‌اش به مردم خواهد بود. برای ما رضایت خدا و عموم مردم مهم است.» در طول سال‌های گذشته همه آنها که سکان دولت یا دیگر نهادهای سیاستگذاری را در دست گرفته‌اند، چنین شعارهایی مطرح کرده‌اند و هیچ دولتی را سراغ نداریم که خلاف این مسائل را مطرح کرده باشد اما وقتی عمر آن دولت به پایان می‌رسد متوجه می‌شویم بیشتر از دولت‌های قبل برای مردم گرفتاری ایجاد کرده است. در مقابل، مردم می‌گویند درحالی‌که هیچ نهادی در ساختار سیاسی پاسخگوی نابسامانی‌های موجود در سیاستگذاری اقتصادی و شرایط زندگی مردم نیست، زندگی خصوصی و کسب‌وکارشان مدعیان بی‌شماری دارد. مداخله گسترده در اقتصاد و تمایل به تشدید نظام چند‌قیمتی از یک‌سو دولت را از انجام وظایف اصلی‌اش یعنی تولید و عرضه کالای عمومی بازداشته و از سوی دیگر به سرکوب انگیزه بخش خصوصی برای تولید کالاهای خصوصی منجر شده است. خروجی این وضعیت، تشدید فقر و بیکاری مردم است.  مداخله بی‌حدومرز در علایق اجتماعی و سیاسی و دخالت وسیع و عمیق در زندگی و کسب‌وکار مردم در حالی صورت می‌گیرد که دولت از عهده کوچک‌ترین مسائل روزمره خود بر‌نمی‌آید و توان تامین کالاهای مهم عمومی نظیر امنیت، دیپلماسی و سیاستگذاری عاری از خطا را هم ندارد.

دولت‌های مدعی حقوق مردم چگونه به زیان مردم کار می‌کنند؟