«میرآباد» ناآباد
چرا چابهار حاشیه‌نشین دارد؟
یکی از مهم‌ترین چالش‌های شهرنشینی در بسیاری از کشورهای جهان و به‌ویژه کشورهای درحال توسعه، به وجود آمدن محلات حاشیه‌نشین در شهرهاست. این حاشیه‌نشینی ناشی از رشد شتابان و بدون برنامه‌ریزی شهرها در بسیاری از این کشورهاست. این موضوع در کشور ما نیز وجود دارد و امروزه در کنار کلانشهرهای کشور، حتی در بسیاری از شهرهای متوسط همچون چابهار نیز با این پدیده مواجهیم. «چابهار» یکی از زیباترین شهرهای جنوب شرقی ایران در سیستان‌و‌بلوچستان در کرانه سواحل مکران و اقیانوس هند قرار دارد. به دلیل جاذبه‌های کم‌نظیری که در این شهر بندری وجود دارد به آن لقب «بهشت» جنوب ایران داده شده است. اسکله آن توانایی پهلوگیری کشتی‌های اقیانوس‌پیما را دارد و بزرگ‌ترین منطقه آزاد ایران به‌شمار می‌رود. بندر چابهار به دلیل موقعیت راهبردی، که نزدیک‌ترین راه دسترسی کشورهای شرقی ایران (از قبیل پاکستان، افغانستان و هند...) به آب‌های آزاد را دارد از اهمیت فراوانی برخوردار است. متاسفانه تنها بندر اقیانوسی کشور بزرگ‌ترین حاشیه‌نشینی کشور را در خود جای داده است. به‌طوری‌که از جمعیت ۱۲۰ هزارنفری آن بیش از ۶۰ درصد حاشیه‌نشین بوده و در مناطق و سکونتگاه‌های غیررسمی بدون برق، آب، بهداشت، مدرسه و سایر امکانات رفاهی زندگی می‌کنند. با آغاز سال‌های خشکسالی عملاً درآمد مردم سیستان‌و‌بلوچستان کاهش یافته و این موضوع موجب شده بسیاری از مردم منطقه برای کسب درآمد به شهرها مهاجرت کنند و از این‌رو چهار شهر زابل، زاهدان، چابهار و ایرانشهر حالا بیش از یک میلیون نفر حاشیه‌نشین دارند و در این میان رتبه نخست حاشیه‌نشینی در کشور را نیز شهر چابهار به خود اختصاص داده است. بنابر گفته مسوولان ۶۰ درصد جمعیت این بندر در ۳۳۰ هکتار از اراضی حاشیه شهر شامل مناطق «جنگولک، کمب‌مرادآباد، رمین، عثمان‌آباد، میرآباد و نوک‌آباد» ساکن هستند.