بریتانیا و اتحادیه اروپا

پس از پنج ماه اظهارات مبهم و سردرگم‌کننده سرانجام دیوید کامرون آشکارا تقاضاهای خود را برای تغییر در روابط بریتانیا و اتحادیه اروپا مطرح کرد. نخست‌‌وزیر انگلیس قصد دارد در ماه دسامبر یا اوایل سال آینده میلادی پیمانی را با رهبران اتحادیه اروپا منعقد کند که به او اجازه می‌دهد هنگام برگزاری همه‌پرسی از قبل برنامه‌ریزی‌شده‌اش، ماندن در اتحادیه اروپا را به رای گذارد. او که خود را برای مبارزه آماده کرده است بر جدی بودن خود اصرار دارد و حتی اصرار می‌کند که اگر تقاضای او برآورده نشود برای خروج از اتحادیه تلاش خواهد کرد. پیشنهادهای او که از قبل به خوبی تنظیم شده‌اند ‌چندان بزرگ نیستند و این قابلیت را دارند که مورد پذیرش قرار گیرند.
برخی از آنها مانند استثنا کردن بریتانیا از هدف «اتحادیه‌ای نزدیک‌تر» ماهیتی تزیینی دارند. دیگر پیشنهادها بزرگ به نظر می‌رسند اما در حقیقت بزرگ نیستند. پیشنهادهای چهار سال انتظار برای مهاجران به بریتانیا به منظور دریافت مزایای رفاهی باعث نمی‌شود شمار متقاضیان در بازار کار رو به رشد بریتانیا کاهش یابد. تقاضاهای مربوط به افزایش مبادلات تجاری و بازار مشترک بزرگ‌تر قبلاً برآورده شده‌اند. مهم‌ترین تقاضا در فهرست کامرون موضوعی سنگین اما تکنوکراتی است: این تضمین که اعضای منطقه یورو نتوانند علیه غیراعضا از قبیل بریتانیا اقدامات تبعیض‌آمیز انجام دهند. بدبینان اروپا به درستی اشاره می‌کنند که این اصلاحات بازی را تغییر نمی‌دهند. اگر همه‌پرسی برگزار شود نباید بر مسائل جزیی متمرکز شود بلکه باید به این سوال بنیادی پاسخ دهد که آیا بریتانیا در اتحادیه می‌ماند یا خیر. اگر دولت نتواند به سرعت به جایگاه مثبتی دست پیدا کند این خطر وجود دارد که نه‌تنها در همه‌پرسی بازنده باشد بلکه جایگاه بریتانیا نیز در آستانه پیروزی تضعیف شود.

تقویت جنبه مثبت
منطق ورای استدلال‌های منفی بسیار قدرتمند است. بریتانیا می‌تواند خارج از اتحادیه اروپا به بقای خود ادامه دهد اما اکثر مطالعات نشان می‌دهند عضویت به نفع اقتصاد این کشور است. کمپین خروج بریتانیا نمی‌تواند جایگزین بهتری ارائه دهد. وضعیت نمونه‌هایی مانند نروژ و سوئیس و دیگران کاملاً آشکار است. اگر بریتانیا قصد دارد در بازار مشترک باقی بماند باید به قوانین اتحادیه اروپا تن دهد (از جمله قانون آزادی انتقال نیروی کار) اما خود هیچ نقشی در تدوین این قوانین ندارد. تاکید بر گزینه‌های جایگزین ترسناک فقط در یک موقعیت و آن هم در همه‌پرسی اسکاتلند نتیجه‌بخش بود.
با وجود این اتکا به پیام‌های تهدیدآمیز این خطر را پدید می‌آورد که کمپین هوادار خروج بریتانیا از اتحادیه از آن استفاده کند. وعده بازسازی حاکمیت ملی و پایان دادن به مهاجرت افراد از منطقه آسیب‌دیده یورو در ظاهر جذابیت زیادی دارد. بنابراین لازم است همزمان آقای کامرون جنبه‌های مثبت عضویت در اتحادیه را نیز پررنگ کند. اتفاقاً او استدلال‌های مناسب زیادی در اختیار دارد. یکی آن است که تاکید کند اتحادیه اروپا به میزان زیادی همسو و هم‌جهت با بریتانیا حرکت می‌کند. این در حالی است که تشریفات اداری تا حد زیادی برداشته شده‌اند و مذاکرات تجاری زیادی نیز تحت مذاکره هستند. استدلال دوم آن است که تاکید کنند عضویت در اتحادیه اروپا به ویژه هنگام رویارویی با روسیه و سایر همسایگان خطرناک خود امنیت ملی بریتانیا را تقویت می‌سازد. در جهان آشفته امروز عضویت در باشگاهی که توان سیاست خارجی بالایی دارد امری منطقی است.
برنده شدن در همه‌پرسی تنها دلیل آقای کامرون برای ارسال پیام مثبت نیست. او همچنین باید خود را برای جهان پس از همه‌پرسی آماده کند. یکی از موارد ناکامی بریتانیا در روابطش با اتحادیه اروپا در پنج سال گذشته آن بوده است که این کشور نتوانسته است در بروکسل به اندازه‌ای که باید و می‌تواند نقش مهمی ایفا کند. بریتانیا دومین اقتصاد بزرگ اتحادیه اروپا است و تا سال 2025 پرجمعیت‌ترین کشور اتحادیه خواهد بود. غیبت این کشور از نظام واحد پولی (یورو) سرانجام تاثیر بریتانیا بر مسائل پولی را از بین می‌برد. اما نباید نقش این کشور در بازار مشترک یا در سیاست خارجی تحت‌الشعاع قرار گیرد.
یک دلیل کاهش نفوذ بریتانیا آن است که آقای کامرون اغلب در مجادله با افراد بدبین نسبت به اروپا در حزب خود به کنار رانده می‌شود. اگر رای همه‌پرسی بر باقی ماندن در اتحادیه قرار گیرد او این فرصت را پیدا می‌کند تا صدای این افراد را خفه سازد. این کار هنگامی دشوارتر می‌شود که او در کمپین خود بیان کند اتحادیه اروپا بسیار بد است اما ترک آن از این هم بدتر خواهد بود. عدم ترغیب اسکاتلندی‌ها به این شکل که عضویت آنها در بریتانیا خوب است به جای اینکه گفته شود بدی کمتری دارد خود دلیلی است که نشان می‌دهد چرا همه‌پرسی سال گذشته نتوانست تقاضا برای استقلال را کاهش دهد. آقای کامرون نباید این اشتباه را دوباره با اروپا تکرار کند. فقط از طریق بر‌شمردن مزایای عضویت در اتحادیه اروپاست که آقای کامرون می‌تواند اطمینان یابد که بریتانیایی‌ها (هرچند از روی اکراه) در اتحادیه اروپا باقی می‌‌مانند و البته نقش بزرگ‌تر و جسورانه‌تری در آن خواهند داشت.
منبع:‌اکونومیست