بریده روزنامه ها - ۴

ما کجا ایستاده‌ایم، بازار نفت کجا؟
در گزارشی به قلم رضا زندی از «ریسکی بودن» تامین منابع بودجه بر اساس قیمت نفت ۹۵ دلاری خبر داده و نوشته: این درست که ممکن است متوسط قیمت نفت در سال ‌جاری، نفت ۹۵ دلاری را برای بودجه تامین کند اما همین دیروز قیمت سبد نفتی اوپک، که مخلوطی از نفت‌های اعضای این سازمان است، ۹۸ دلار و ۵۶ سنت بود. بودجه‌ریزی بر اساس نفت ۹۵ دلاری «پر‌ریسک» است. بودجه «سند یک‌ساله» است و نباید سایه ریسک را بر آن سنگین کرد. وانگهی صندوق توسعه ملی را هم باید دید. همان که منتظر مازاد درآمد نفتی است. حتی اگر قطره باشد. پس اگر درآمدها کم شده بهتر آن است به جای خرید ریسک و کسری‌های بودجه آنچنانی زیر چادر ریاضت برویم وگرنه «تورم» می‌تازد.


یک شغل دادیم یک شغل گرفتیم
به نقل از حسین مرعشی معاون رئیس‌جمهور پیشین نوشت: امروز ۵۰ درصد بودجه کشور کسری است. مثل سال ۶۷ و سال پایانی جنگ است. در سال پایانی جنگ به این شرایط رسیده بودیم که ۵۰ درصد بودجه کشور کسری داشت. رئیس کل بانک مرکزی می‌گوید تورم به ۳۱ درصد رسیده و انجمن خودروسازان می‌گوید تولید به ۴۰ درصد سال قبل، بقیه تولیدات هم همین‌طور است، آمار رسمی نشان می‌دهد در سال 1384، ۲۲ میلیون و ۶۰۰ هزار شاغل داشتیم و اکنون هم ۲۲ میلیون و ۶۰۰ هزار شاغل داریم؛ فقط ۷۰۰ میلیارد دلار در هشت سال هزینه کردیم و گفتیم سالی یک میلیون شغل درست می‌کنیم که اگر یک شغل درست شده، یک شغل هم از دست رفته است.

به تضعیف پول ملی تن ندهید
در یادداشتی به قلم فرشاد مومنی نوشت: با همه بی‌انضباطی‌ها و سهل‌انگاری‌هایی که در جریان تقدیم لایحه بودجه دولت به وجود آمده بود، انتظار می‌رود نمایندگان مجلس هم درک دقیق‌تری از بایسته‌های شرایط اقتصاد کشور ارائه کنند و هم کمک کنند که برخلاف روال چند سال اخیر مصالح و ملاحظات دور مدت توسعه ملی نسبت به امور جاری از اولویت بیشتری برخوردار باشد. آنها باید بدانند که رای دادن به امواج جدید تضعیف ارزش پول ملی، علاوه بر آنکه ریسک‌گریزی بخش خصوصی مولد را افزایش خواهد داد، به رکود تورمی در اقتصاد ایران هم عمق بیشتری خواهد بخشید و به این نکته توجه کنند که آثار مخرب تضعیف پول ملی به هیچ وجه کمتر از ایجاد شوک‌های قیمتی جدید به حامل‌های انرژی نیست.

چگونه حماسه بسازیم؟
در یادداشتی به قلم پویا جبل‌عاملی نوشت:‌ چه‌بسا مردمان کشورهایی که با کمترین درآمدهای سرانه زندگی می‌کنند، بیش از شهروندان جهان توسعه‌یافته تلاش می‌کنند اما محصولی که به دست می‌آید ثمره چنانی ندارد. چرا؟ پاسخ به این سوال، می‌تواند برای ما درس‌هایی را داشته باشد تا حماسه اقتصادی را در عمل پیاده کنیم. شاید به نظر می‌رسد برای ایجاد حماسه در سطح ملی باید مردمان آنچنان از خود‌گذشتگی‌ها کنند که در تاریخ یکتا شوند. اما حماسه را جور دیگر نیز می‌توان به ارمغان آورد. حماسه اقتصادی به جز این نیست که تولید ملی و درآمد سرانه افزایش یابد. تا زمانی که بازار هر روز کوچک‌تر، درهای اقتصاد بسته‌تر و مداخلات و ریسک‌ها بیشتر شود، حماسه اقتصادی انگیزه لازم را برای تحول نخواهد داشت.