عسل عسلویه

سال‌ها پیش هنگامی‌که سیاست به پوپولیسم مبتلا نشده بود، جنب و جوش زیادی در جنوبی‌ترین قطب اقتصادی کشور به وجود آمده بود، طوری که پایانه مسافربری شهرهای کوچک هرروزه سرویس رفت و برگشت به عسلویه را به راه انداخته بودند. جوانان و تازه فارغ‌التحصیلانی که جویای کار بودند راهی ثروتمندترین منطقه بندری کشور می‌شدند تا بار خود را با درآمدهای نسبتاً مناسب برای زندگی ببندند و پس‌اندازی دست و پا کنند. آن روزها دولت اصلاحات زمام کشور را در دست داشت و در حالی که شعار توسعه سیاسی را محور فعالیت‌هایش قرار داده بود، بزرگ‌ترین پروژه اقتصادی کشور در بخش گاز را کلید زد تا نام عسلویه را به یکی از نان‌آورترین مناطق برای ایرانیان و منبعی سرشار از انرژی برای دنیا تبدیل کند.
تولید در عسلویه می‌رفت که به میزان برداشت قطر ازاین میدان نزدیک شود. اگر همان مسیر ادامه می‌یافت ایران قادر بود برداشت زیادتری از میدان مشترک گازی خود با قطر داشته باشد. اما از سال 1384 به بعد ورق برگشت و در حالی که درآمدهای سرشار نفتی نصیب کشور شد، سرمایه‌گذاری در عسلویه رو به افول نهاد.
جوانان و فارغ‌التحصیلان که با پیشنهادهای ویژه و حقوق‌های بالا به استخدام درآمده بودند اینک یا باید تعدیل می‌شدند یا اینکه با حقوق ناچیز آنجا می‌ساختند. سیاست خارجی دولت وقت سبب شد رفته‌رفته شرکت‌های معتبر خارجی از کشور خارج شوند و عسلویه خالی از بزرگان صنعت نفت دنیا شود. ترمینال شهرهای کوچک سرویس رفت و برگشت به عسلویه را جمع کردند و بسیاری از جویندگان کار با همان سرویس‌ها روانه پایتخت شدند.
عسلویه در فاصله سال‌های 1384 تا 1392 به حالت نیمه‌تعطیل درآمد تا ایران از رقیب جنوبی خود در برداشت گاز از میادین مشترک عقب بیفتد و نتواند از این محل درآمدی کسب کند. قیمت نفت بالا رفته بود و سیاستمداران وقت به صراحت می‌‌گفتند: ارزش این ماده زیرزمینی هرگز به کمتر از هر بشکه 100 دلار باز نخواهد گشت. از این‌رو توسعه عسلویه را اولویت خود نمی‌دانستند. با آغاز دهه 90 و اعمال تحریم‌ها علیه کشورمان کورسوی توسعه عسلویه نیز رو به خاموشی رفت تا عملاً فعالیت‌های ناچیزی در این منطقه صورت گیرد.
با روی کار آمدن دولت یازدهم و عقلانی شدن نقشه راه روابط بین‌الملل، بار دیگر توجه مدیرانی که پیش از سال 1384 نیز در وزارت نفت مشغول فعالیت بودند، به سمت عسلویه رفت و تلاش خود را به کار گرفتند تا این پروژه بزرگ ملی را از معطلی نجات داده و به‌رغم کمبود منابع مالی فازهای گوناگون آن را به بهره‌برداری برسانند.
آن‌گونه که مدیران ارشد وزارت نفت خبر داده‌اند تا پایان امسال بخش عمده فازهای پارس جنوبی به بهره‌برداری می‌رسد و میزان برداشت ایران از میادین مشترک هم‌اندازه قطر خواهد شد. این خبر شاید در نگاه اول خوشحال‌کننده باشد اما در دل خود واقعیتی تلخ را به همراه دارد که نشان می‌دهد بی‌مهری برخی مقامات دولتی به این پروژه ملی طی سال‌های 1384 تا 1392 چه ضرر و زیان‌هایی را نصیب کشور کرده و سبب شده تا حجم عظیمی از ثروت جمعیت 80‌میلیونی ایران نصیب جامعه 2 /2میلیون‌نفری قطر شود و درآمد سرانه این کشور را از 100 هزار دلار فراتر ببرد.