تاریخ انتشار:
اعتراض‌های کارگری تشدید شد
جای خالی حقوق
در سال ۱۳۹۴ کارگران برخی صنایع در مقاطع زمانی‌ای، در شهرهای مختلف و به علل مختلف اعتراض‌هایی داشتند. در مقطع فعلی آمارهای رسمی مرکز آمار ایران نشان می‌دهد بیش از ۲۲ میلیون شاغل رسمی در اقتصاد ایران مشغول به کار هستند و این در حالی است که به گفته وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی بیش از هفت میلیون شاغل غیررسمی در کشور وجود دارد.
ابراهیم علیزاده/روزنامه‌نگار
در سال 1394 کارگران برخی صنایع در مقاطع زمانی‌ای، در شهرهای مختلف و به علل مختلف اعتراض‌هایی داشتند. در مقطع فعلی آمارهای رسمی مرکز آمار ایران نشان می‌دهد بیش از 22 میلیون شاغل رسمی در اقتصاد ایران مشغول به کار هستند و این در حالی است که به گفته وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی بیش از هفت میلیون شاغل غیررسمی در کشور وجود دارد. شاغلانی که به نظر می‌رسد حداقل‌های اولیه هر فرصت شغلی در مورد آنها رعایت نمی‌شود و از چتر حمایتی‌ای که هر شاغلی نیاز دارد بهره نمی‌برند. نداشتن قراردادهای کار و بیمه نبودن از جمله ملاک‌هایی هستند که باعث می‌شود کارگران جزو جامعه شاغلان غیررسمی بدون پوشش‌های حداقلی باشند. اما این ناملایمت‌ها، در سال 1394 چگونه بروز کرد؟ در طول سال 1394 اخبار متعددی از اعتراض این کارگران منتشر شد؛ از اعتراض 12روزه به مسائل صنفی که سرانجام بعد از 12 روز کارگران تقریباً به نتایج درخواستی خود رسیدند گرفته تا اعتراض بلندمدت 38روزه‌ای که نتیجه‌ای برای معترضان در برنداشت. خردادماه سال 1394 کارگران «ایران برک» اعتراض 38روزه‌ای داشتند که به نتیجه درخواستی خود نرسیدند. اما از سوی دیگر 12 آبان‌ماه همین سال ایلنا
گزارش داد کارگران فازهای 21 و 22 عسلویه بعد از 12 روز اعتراض حقوق چهار ماه خود را دریافت کردند و به کار خود بازگشتند. دو نتیجه کاملاً متفاوت از یک شکل اعتراض! در عین حال توجه به علل بیشترین تجمعات کارگری مبین آن است که آنها به نداشتن قرارداد و دریافت نکردن حقوق اعتراض کرده‌اند. موضوعی که شاید آنها را از دایره شاغلان رسمی متمایز کرده است. با این حال هرگز نمی‌توان حکمی قطعی صادر کرد که کارگران شاغل قرارداددار هم در زمره این کارگران معترض نبوده‌اند. در عین حال علت سه روز تجمع کارگران حمل‌ونقل پالایشگاه آبادان در اواخر آذرماه سال 1394 نداشتن قرارداد کار قانونی، علت اعتراض 120 نفر از کارگران پیمانی «معدن زغال‌سنگ البرز شرقی» در هفته پایانی خردادماه سال 1394 دریافت نکردن معوقات مزدی، دلیل 38 روز اعتصاب کارگران کارخانه پشم‌بافی «ایران برک» رشت در خردادماه سال 1394 پرداخت نشدن 9 ماه حقوق کارگران و منعقد نکردن قرارداد با 32 کارگر، علت اعتراض کارگران واگن پارس در 13 آبان ماه سال 1394 تعویق چند ماه حقوق و همچنین علت اعتراض 800 نفر از کارگران پیمانکاری فازهای ۲۰ و ۲۱ عسلویه در 30 بهمن‌ماه سال 1394 هم تعویق چند ماه
حقوق از سوی خبرگزاری‌ها گزارش شده است. شاید وجه مشترک همه این اعتراض‌ها بهره‌مند نشدن از حقوق اولیه چون دستمزد و عقد قراردادی است که طبق قانون حق هر شاغلی محسوب می‌شود. با این حال در بیشتر این گزارش‌ها به اظهارنظری از سوی کارفرمایان اشاره نشده و تنها نقل قول‌های غیرمستقیم شده که به علت خصوصی‌سازی نادرست یا نداشتن اعتبار لازم آن واحد نتوانسته حقوق کارگران را تامین کند. اما از سوی دیگر در میان این اعتراض‌ها کمتر اعتراضی هم بوده که نتیجه‌بخش گزارش شده است. از جمله آنها اعتراض کارگران فازهای 21 و 22 عسلویه در آبان ماه سال 1394 بوده که بعد از 12 روز اعتراض، حقوق چهار ماه معوقه کارگران پرداخت شد و آنها به کار خود بازگشتند. در همین حال نکته قابل توجه علل دیگر بروز این اعتراض‌هاست. بیکار شدن و بیم از بیکاری هم به نظر می‌رسد دو عامل بروز برخی اعتراض‌ها بودند. 16 آبان ماه سال 1394، کارگران اهوازی به اخراج ۳۸۰ کارگر پیمانی قطار شهری اهواز اعتراض کردند که دلیل این اخراج از سوی ایلنا نبود اعتبار برای ادامه کار گزارش شده است. علاوه بر این، ششم بهمن‌ماه سال 1394 نیز، کارکنان پتروشیمی‌های ماهشهر، عسلویه و هلدینگ خلیج فارس
مقابل مجلس تجمع کردند که علت آن را ایسنا نگرانی از بیکاری و اعتراض به نحوه خصوصی‌سازی گزارش داده است. در نهایت به نظر می‌رسد اعتراض‌های کارگری در اقتصاد ایران همچنان ناشی از رعایت نشدن قوانینی است که علت رعایت نشدن آن توسط کارفرمایان حداقل در رسانه‌ها کمتر مطرح شده و از سوی دیگر نتیجه‌گرفتن این اعتراض‌ها هم سهم ناچیزی از کل نتایج این اعتراض‌ها دارد.
دیدگاه تان را بنویسید