نخستین قهرمانی

گواتمالا در ایران سفارتخانه ندارد. مگر چند نفر در طول سال می‌خواهند به گواتمالا سفر کنند؟ یا چند نفر کارشان به سفارتخانه گواتمالا می‌افتد که با نبودش دچار مشکل شوند؟ تیم ملی فوتسال بانوان، آذر امسال زمانی که می‌خواست به دعوت فدراسیون فوتبال گواتمالا برای مسابقات جهانی به این کشور برود، ناگهان خودش را تنها احساس کرد؛ در آستانه مسابقات ویزایی در کار نبود. علی کفاشیان، رئیس فدراسیون فوتبال ایران، مشکلات مالی و نبود فرصت کافی برای اخذ ویزا را علت این ماجرا عنوان کرد. ظاهراً فدراسیون فوتبال پیش‌بینی نکرده بود و شاید حتی فکرش را هم نمی‌کرد که تیم ملی فوتسال بانوان جزو هشت تیمی باشد که بنا بود برای کسب مقام جهانی با هم رقابت کنند. در حالی که تیم فوتسال بانوان دو ماه قبل از مسابقات جهانی، مقام قهرمانی آسیا را کسب کرده و حسابی سر زبان‌ها افتاده بود، رسانه‌ها در پوشش بی‌ویزایی بانوان فوتسالیست کم نگذاشتند. اینجا بود که اتفاقی نسبتاً نادر رخ داد. رئیس‌جمهور به وزارتخانه‌های امور خارجه و ورزش و جوانان دستور مستقیم داد تا مساله ویزای فوتسالیست‌ها را پیگیری کنند. هر چند بانوان فوتسالیست نتوانستند مانند رقابت‌های آسیایی بدرخشند و به کسب مقام هفتم جهان بسنده کردند، اما ورود مستقیم رئیس‌جمهور به موضوع ویزای آنها نشان داد که دست‌کم می‌توان به تغییراتی در زمینه ورزش بانوان کمی خوش‌بین بود. بانوان؟ آیا مساله شهرت بازیکنان تیم ملی فوتسال تنها زن بودن‌شان بود؟ یا پای احقاق حقوق زن‌ها و مسائلی از این دست در میان بود؟ نگاهی به افتخاراتی که این تیم توانسته از سال‌های 78 و 79 تا‌کنون کسب کند، نشان می‌دهد تیم بانوان توانسته توانایی‌هایش را به اثبات برساند. فرزانه توسلی دروازه‌بان تیم ملی فوتسال به عنوان یکی از 10 دروازه‌بان برتر جهان انتخاب شد و فرشته کریمی مهاجم تیم ملی فوتسال برای دومین بار توانست عنوان یکی از 10 بازیکن برتر جهان از سوی فوتسال پلنت را دریافت کند. پایگاه اینترنتی مترو، با رای 67 درصد از مخاطبانش، گل فهیمه زارعی ملی‌پوش فوتسال بانوان به مالزی در مسابقات گروهی انتخابی قهرمانی آسیا را بهترین گل در مسابقات فوتسال جهان معرفی کرد. همان روزها حدود 255 هزار نفر در شبکه‌های مجازی این گل را تماشا کردند. بازیکنان تیم ملی ایران با لباس و سرپوشیده در حجاب اسلامی در زمین حاضر بودند. نیلوفر اردلان، کاپیتان تیم ملی فوتسال بانوان که داستان پاسپورت و قضیه ممنوع‌الخروجی او تا مدت‌ها نقل محافل خبری بود، جایی گفته بود که یکی از دلایل نپذیرفتن پیشنهاد امارات برای پیوستن به تیم‌های باشگاهی این کشور، شرط امارات برای بازی در زمین بدون حجاب اسلامی بوده است. به گفته اردلان بازیکنان ایران به این لباس عادت کرده‌اند و حتی گاهی بدون حضور دوربین نیز با همین لباس‌ها تمرین می‌کنند. البته دلیل دیگر نیلوفر اردلان را می‌توان خانواده‌اش دانست. دولت امارات گفته بود که فقط به او اجازه اقامت می‌دهد و همسر و فرزندش از این مساله محروم‌اند. مساله خانواده البته جای دیگری هم پایش به داستان فوتبال اردلان باز شد. مهدی توتونچی، همسر نیلوفر اردلان که خود روزنامه‌نگار و مجری شبکه ورزش است، به او اجازه نداد که برای شرکت در مسابقات قهرمانی آسیا از کشور خارج شود. مسابقات قهرمانی آسیا همزمان شده بود با روزهای اول مدرسه پسر اردلان و پدرش معتقد بود مادرش باید در این روزها همراه پسرش باشد. هر چند اردلان توانست بعد از جنجال‌های خبری و با اجازه دادستانی خودش را به مسابقات جهانی برساند، اما نتوانست تیمش را برای قهرمانی آسیا همراهی کند. اردلان همان روزها گفته بود: «من برای تفریح خارج از ایران نمی‌روم. هدفم اعتلای پرچم و کشورم است. مگر بعد از نایب‌قهرمانی در بازی‌های داخل سالن گوانجو چه چیزی عاید ما شد؟ همان‌طور که پسرها مشکل سربازی دارند و راه‌حلی برایش پیدا می‌شود، باید کاری هم برای بانوان صورت بگیرد. مگر چه فرقی بین ماست؟ من زن و مادر هستم و از حقم در این دو مقوله نمی‌گذرم.» و شاید روزی برسد که ورزشکاران ایرانی بدون جنجال خود را برای موفقیت‌های جهانی آماده کنند.