نظام آموزشی کره جنوبی

در طول نیم قرن گذشته تعداد اندکی از کشورها عملکردی به خوبی کره جنوبی داشته‌اند. در طول یک نسل اقتصاد کشور 17 برابر رشد کرد، دولت آن از دیکتاتوری خشن به دموکراسی ملایم تغییر هویت داد و فرهنگی که قبلاً در سلطه سانسور قرار داشت اکنون جهان را با موسیقی، اپرا و سینمایش شگفت‌زده کرده است. صاحب‌نظران از سرعت و زودهنگامی توسعه فشرده این کشور به وجد آمده‌اند. تنها کسانی که تحت تاثیر موفقیت چشمگیر کشور کره جنوبی قرار نگرفته‌اند شهروندان آن هستند. شکوفایی این کشور باعث نشد تا حس شدید رقابت در آن آرام گیرد. برای آنها توسعه کشور به شکل دیگری فشرده است. موفقیت کشور به چند کارفرما و صنعت بزرگ محدود می‌شود. شرکت‌های تولیدی کشور در مقایسه با شرکت‌های خدماتی جذابیت بیشتری دارند هر چند گروه دوم نیز شغل‌آفرینی زیادی داشته‌اند. در بخش تولید، مجموعه‌های بزرگ خانوادگی عملکرد بسیار بهتری از همتایان کوچک‌تر خود دارند. تعجبی ندارد که جوانان جاه‌طلب کره جنوبی به شدت درصدد آنند که در حوزه‌های رو به شکوفایی اقتصاد اشتغال یابند. رشته‌های پزشکی، حقوق، علوم مالی و مشاغل دولتی طرفداران زیادی دارند. اما شرکت‌های بزرگ بهترین استعدادها را می‌ربایند. همانند سازمان‌های دولتی، سامسونگ، هیوندای و شرکت‌های مشابه دانشجویان بهترین دانشگاه‌ها را استخدام می‌کنند. مشاغلی که در مراحل بعدی زندگی شانسی برای به دست آوردن‌شان وجود ندارد. این وضعیت تنگناهایی را در بازار کار پدید آورده است. از یک طرف تعداد کارفرمایان مطلوب اندک است و از طرف دیگر فقط یک راه واقعی برای جلب توجه آنها دیده می‌شود. بنابراین جوانان سال‌های زیادی را صرف می‌کنند تا رزومه قابل توجهی داشته باشند و در امتحانات نیز نمرات عالی کسب کنند. مهم‌ترین امتحان زندگی آنها نیز در 18‌سالگی انجام می‌شود که تعیین می‌کند آنها در کدام دانشگاه می‌توانند به تحصیل بپردازند. شاید این وضعیت کم‌اهمیت به نظر برسد و بسیاری از کشورهای غربی آرزو کنند مشکلی مانند کره جنوبی گریبان آنها را بگیرد. حتی نمی‌توان تصور کرد که والدین آمریکایی یا بریتانیایی از اینکه نوجوانان‌شان سخت کار می‌کنند ناراحت باشند. کره جنوبی در بسیاری جنبه‌ها مانند مهارت‌های خواندن، ریاضیات و علوم در رتبه بالای جهانی قرار دارد. اما این وضعیت هزینه‌هایی دارد. بیشتر تلاش‌ها به جای یادگیری عمیق صرف کسب اعتبار می‌شود. این نظام استعدادهایی را که دیر شکوفا شوند کنار می‌گذارد. سن 25 سالگی برای بروز توانایی‌ها دیر است. این وضعیت در درازمدت باعث کوچک شدن کشور خواهد شد. هزینه تحصیل فرزندان به منظور آمادگی برای آزمون‌ها باعث می‌شود مردم کره جنوبی ترجیح دهند فرزندان کمتری داشته باشند. با داشتن کمترین میزان نرخ باروری در میان کشورهای ثروتمند عضو سازمان همکاری‌های اقتصادی و توسعه، این تهدید متوجه کره جنوبی است که افولی با همان سرعت رشد اقتصادی داشته باشد.سایر کشورهای آسیایی درگیر در مشکل تحصیل شرایطی مشابه کره جنوبی دارند. در گذشته دولت کره تلاش کرد با ممنوع کردن تدریس و آموزش خارج از مدرسه به والدین کمک کند. حتی رئیس دانشگاه ملی سئول به خاطر رعایت نکردن این قانون برای فرزندش مجبور شد از کار خود استعفا دهد. اما این نوع ممنوعیت تحصیلی منافی آزادی است و در نتیجه در سال 2000 غیرقانونی اعلام شد. پاسخ این مشکل در مدرسه‌ها نیست بلکه باید آن را در کل اقتصاد جست‌وجو کرد. باید بازار کار بازی ایجاد شود که در آن کارفرمایان بیشتری علاقه‌مند باشند افراد را در مراحل بعدی زندگی استخدام کنند. دولت باید سه کار انجام دهد: اول، مقرراتی را که بازار کار را به دو دسته کارکنان دائم با حقوق بالا و کارکنان موقت با حقوق کمتر تقسیم کرده است حذف کند. دوم، به بنگاه‌های بیشتر- به ویژه بنگاه‌های خارجی - اجازه دهد تا به صنایعی وارد شوند که هم‌اکنون تحت سلطه شرکت‌های بزرگ قرار دارند تا به این ترتیب کارفرمایان بیشتری وجود داشته باشند. سوم، دولت باید شرکت‌های بزرگ را به سمت خدمات بکشاند. این شرکت‌ها بیشتر از خدمات دوری کرده و به سمت تولید جهت‌گیری می‌کنند. بخش‌های خرده‌فروشی، گردشگری و حمل و نقل محلی نیازمند شرکت‌های بزرگ و کارآمد هستند.