سقوط کابل

ویدئوهای منتشرشده در فضای مجازی نشان می‌دهند چگونه مردم افغانستان به دنبال هواپیمای در حال حرکت می‌دوند و تلاش می‌کنند از بال‌های آن بالا بروند و به شکلی خود را از وضعیت جدید و هولناکی که در آن قرار گرفته‌اند، رها سازند. اندکی پس از تسخیر کاخ ریاست‌جمهوری توسط طالبان در کابل، هزاران شهروند افغان که خود را در خطر می‌دیدند، به سوی فرودگاه شتافتند که در پی آن صحنه‌های اسفناکی ایجاد شد. صدها نفر به سوی هواپیماها هجوم بردند تا خود را در آنها جای دهند. این وضعیت به گونه‌ای بالا گرفت که سربازان آمریکایی مجبور به شلیک هشدار هوایی شدند تا مانع از هجوم افراد شوند. شاهدان عینی از کشته شدن دست‌کم پنج نفر خبر داده‌اند. ناامیدی، بارزترین وجه مشخصه رفتار مردم افغانستان در این رخداد غم‌انگیز بود. مردمی که پس از دو دهه، دوباره به نقطه صفر بازگشتند و مجبور شده‌اند به زندگی ذیل حکومتی مرتجع گردن نهند. در این میان، نکته حائز اهمیت دیگر، نوع سیاست‌ورزی ایالات متحده است؛ کشوری که با اهداف خاص خود افغانستان را اشغال کرد، این کشور و مردم آن را به خود وابسته و متکی کرد و در نهایت بدون هیچ دستاوردی برای این کشور، آنان را ترک کرد. به عبارت دیگر، این هجوم رقت‌انگیز، دویدن در پی یک ناجی است. ناجی‌ای که دیگر وجود ندارد و افغانستان را ترک کرده است. با این حال نمی‌توان از سهم خود مردم افغانستان و ناکارآمدی اساسی حکومت این کشور چشم‌پوشی کرد؛ مساله‌ای که به هر متجاوزی اجازه دست‌اندازی به هر کشوری با چنین ویژگی‌هایی را می‌دهد.