بانک‌های کژرفتار

آبروریزی عمومی چیزی است که باید حتماً از آن اجتناب کرد. این رویداد تاکنون ابرمردان هالیوود متهم به فساد جنسی یا قهرمانان ورزشی معتاد به دوپینگ را به خاک مذلت نشانده است. اما این نوع آبروریزی برای همه بد نیست و برای برخی سیاستمداران عوام‌گرا می‌تواند بنزینی بر آتش طرفدارانشان باشد. پژوهشی اخیراً نشان داد که اقدامات بد وال‌استریت تاثیر جانبی حیرت‌آوری دارند: گزارش‌های مطبوعاتی در مورد رفتار بد بانک‌های سرمایه‌گذاری در جریان و پس از بحران مالی برای کسب‌وکارها نتایج خوبی داشتند.

توماس رولت (Thomas Roulet) از دانشکده تجارت دانشگاه کمبریج کلیه سرمقاله‌ها و مقالات تحلیلی مربوط به صنعت مالی را در نشریات نیویورک‌تایمز، وال‌استریت ژورنال و واشنگتن‌پست بین سال‌های ۲۰۰۶ و ۲۰1۱ به دقت بررسی کرد. او فهرستی از ۲۰۴ کلمه مربوط به خلافکاری تهیه کرد که مهم‌ترین آنها حرص (آزمندی)، خشونت (یغماگری)، ریسک‌پذیری بسیار شدید (قمار) و عدم شفافیت (پنهان‌کاری) را شامل می‌شد. سپس این فهرست را در مقالات آن نشریات پیرامون ۲۸ بانک سرمایه‌گذاری جست‌وجو کرد. در آن دوره بسیاری از بانک‌ها توبیخ شدند که برای مثال می‌توان به گزارش‌های اندرو کومو (Andrew Cuomo) دادستان کل نیویورک در سال ۲۰۰۹ یا گزارش سنا در سال ۲۰۱۱ اشاره کرد.

با توجه به تعداد کلماتی که در مذمت بانک‌ها در مقالات نشریات به کار برده می‌شدند آقای رولت متوجه شد هر چه یک بانک عدم پذیرش و انتقاد بیشتری را متوجه خود سازد درآمد آن از کارمزدها بیشتر می‌شود. تحلیل دقیق‌تر آشکار ساخت که گزارش‌های انتقادی در یک نشریه اعتبار بیشتری را برای یک بانک به همراه دارند. آن چیزی که از نظر رسانه‌ها و عموم مردم ناپسند است از دیدگاه مشتریان حرفه‌ای نشانه‌ای از توانمندی حرفه‌ای قلمداد می‌شود. طبیعتاً بانک‌ها خوششان نمی‌آید تبهکار و خلافکار نامیده شوند اما چنین برچسبی گاهی اوقات به نفع آنها تمام می‌شود.