زخم مضاعف

از نیمه دهه 1380 اقتصاد ایران در شرایطی قرار گرفت که رفته‌رفته درآمد سرانه و رفاه مردم رو به افول گرایید. حتی با وجود جهش قابل‌توجه درآمدهای نفتی، اقتصاد ایران از آن فرصت طلایی طرفی نبست و خوابیدن در باد آن همه درآمد، جز رفتن به سوی مداخله بیشتر، هزینه‌های مصرفی بالاتر و سیاست‌های تندوتیزتر نبود. نتیجه اینکه تحریم‌ها یکی‌یکی آمد و وضعیت درآمدهای ارزی از محل نفت کمتر و کمتر شد. بعد از یک گشایش موقت در برجام، از سال 1397 با شروع سیاست فشار حداکثری و تشدید تحریم‌ها و رسیدنشان به بالاترین حد، توان اقتصاد روبه‌زوال گذاشت و ناترازی‌ها یکی پس از دیگری رخ نشان دادند.

آغاز سال جاری با این امید همراه بود که مذاکرات انجام شود و به نتیجه برسد اما تهاجم وحشیانه رژیم صهیونیستی، ایران را درگیر جنگی کرد که اگرچه 12 روز بیشتر طول نکشید اما هم خسارات جانی و مادی به کشور وارد کرد و هم سایه نااطمینانی و بی‌ثباتی را بر اقتصاد ایران سنگین‌تر و گسترده‌تر کرد. حالا مشخص است اقتصادی که سال‌ها به واسطه تحریم ضعیف شده بود، توان چندانی برای ادامه شرایط جنگ یا شرایط نااطمینانی ناشی از سایه جنگ را ندارد و تداوم این وضعیت، پیامدهای نامطلوبی برای اقتصاد دربر خواهد داشت. مسئولیت سیاست‌گذار این روزها بازگرداندن آرامش و امنیت به کشور و اطمینان و اعتماد به اقتصاد و سرمایه‌گذار برای گذار از این شرایط است.