نوای ناامیدی

عملکرد اعضای کابینه تنها از جانب مخالفان دولت مورد نقد نیست. حالا چند وقتی است رئیس دولت هم منتقد کابینه است. او هم از ناامیدی وزرا گله کرده و هم از روزه سکوتی که برخی گرفته‌اند و هم از دولت فربه و بزرگی که روی دستش مانده است.

اقتصاد ایران روزهای سختی را پشت سر می‌گذارد. چالش‌ها هر روز فشار بیشتری به دولت می‌آورد و در این میان گویا حسن روحانی از دست برخی از وزرایش هم به ستوه آمده. او در بیست‌ و نهمین جشنواره ملی قدردانی از کارگران وزرایش را به دو دسته وزرای ناامید و امیدوار تقسیم کرد و گفت: نوای عده‌ای از اول سال ناامیدی است و می‌گویند امسال بودجه کم است، مجلس بودجه را کم تصویب کرد، نفت ارزان شد، مالیات چه شد. تمام صحبت‌های آنها ناامیدی است البته تلاش کردم گوشم نسبت به این حرف‌ها کم بشنود. عده‌ای هم امیدوارانه حرف می‌زنند، بارندگی کمتر است، اما باید این کار را انجام دهیم، الگوی کشت را تغییر دهیم، کشاورزان در برخی مناطق برنج‌کاری نکنند، تشویق کنیم آبخیزداری چگونه انجام شود، هم پیشنهاد می‌دهند و هم امیدوار هستند. او گفت این ناامیدی و غم و غصه چه خاصیتی دارد؟ این چهره عبوس از اول سال برای اتفاقات بعدی است؟ عده‌ای آینده تاریخ را تاریک می‌بینند؛ برخی با این تفکر که فردا روز بدی است و سال دیگر سال سختی است و روزبه‌روز در مشکل قرار می‌گیریم زندگی می‌کنند؛ در حالی‌ که این تفکر ناصحیح است و با منطق اعتقادات و فرهنگ ما سازگار نیست. همیشه باید به گشایش در روزهای آینده امیدوار بود.

اما روحانی تنها از وزرایش گله‌مند نیست. او از دولت فربه و چاق هم گله کرده و گفته از گذشته همه دنبال صندلی و میز در اداره‌ای بودند امروز این دوره گذشته است، دولت فربه و چاق شده است و نمی‌تواند راه رود، این دولت باید وزنش را کم کند با این وزن، نه‌تنها نمی‌تواند تند راه رود کم‌کم راه معمولی را هم باید با ویلچر برود. ما نمی‌توانیم دولت را هر روز بزرگ و بزرگ‌تر کنیم، دولت باید لاغر و چابک شود تا بتواند کار کند.