زنان و خطر بیابان

هفته گذشته روز جهانی بیابان‌زدایی بود. اینکه برای چنین اتفاق مهمی روز مشخصی تعیین می‌شود برای یادآوری اهمیت آن و خطری است که بیابان‌زایی برای کشورها و به‌طور کلی برای کره زمین به دنبال دارد. در تقویم، 17 ژوئن با عنوان روز جهانی بیابان‌زدایی شناخته می‌شود و کشورهای مختلف سعی می‌کنند برنامه‌هایی را در این زمینه به اجرا درآورند. اما لزوماً توجه به یک روز نمی‌تواند واقعیت هولناک این پدیده را نشان دهد.

امسال، موضوع روز جهانی مبارزه با بیابان‌زایی و خشکسالی «سرزمین او، حقوق او» تاکید می‌کند که سرمایه‌گذاری در دسترسی برابر زنان به زمین و دارایی‌های مرتبط، سرمایه‌گذاری مستقیم در آینده آنها و آینده بشریت است. زمان آن فرا رسیده است که زنان و دختران در خط مقدم تلاش‌های جهانی برای احیای زمین و مقاوم‌سازی خشکسالی باشند.

ایران کشوری خشک و بیابانی است. ۳۰میلیون هکتار از عرصه‌های ملی کشور را بیابان تشکیل می‌دهد. در حالی ‌که سالانه باید در پنج تا ۱۰ میلیون هکتار از اراضی کشور عملیات آبخیزداری صورت بگیرد، اما به‌دلیل کمبود اعتبار میانگین این رقم در حال‌ حاضر تنها 5 /1 میلیون هکتار است.

حدود ۱۲ میلیون هکتار زمین بارور در سراسر جهان به علت تخریب از بین رفته و این آمار هرسال در حال افزایش است. بیابان‌زایی به معنی توسعه شرایط بیابانی در مناطقی است که در ابتدا زمینی بارور بوده‌اند، اما به واسطه فعالیت‌های مخرب انسانی صورت‌گرفته در این مناطق، در حال حاضر به زمین‌هایی بایر تبدیل شده‌اند. فعالیت‌هایی مانند جنگل‌زدایی، چرای بیش از حد و حفاظت ضعیف از خاک از جمله علل جدی بیابان‌زایی قلمداد می‌شود.