اپیدمی قرن

نه زیاد راه می‌رویم، نه ورزش می‌کنیم؛ تغذیه خیلی‌هایمان هم فست‌فودهایی است که مملو از کالری هستند و عامل چاقی‌اند. این چاقی، زمینه‌ساز ابتلا به دیابت است؛ دیابتی که شاید در اسم ساده به نظر بیاید و مردم در مقابل سرطان و بیماری‌های دیگر، کمتر از دیابت ترس دارند. اما درد و رنج‌هایی که بیمار دیابتی تحمل می‌کند و گاه به قطع انگشتان دست و پا و حتی نابینایی منجر می‌شود، سخت‌تر از آن است که بشود به سادگی از کنارش عبور کرد.
البته با توجه به پیشرفت علم، نابینایی بیماران کمتر رخ می‌دهد اما بد نیست بدانیم که پس از گذشت 15 سال از بیماری، دو درصد مبتلایان به دیابت دچار نابینایی و 10 درصدشان دچار عوارض شدید چشمی می‌شوند.
حالا کم‌تحرکی و تغذیه نامناسب، بحران بهداشتی قرن شده و دیابت، اپیدمی قرن. سال‌های دور بالا بودن قند خون و ابتلا به دیابت در کمتر کسی دیده می‌شد اما این روزها شاید هر کسی در نزدیکی خودش، یک بیمار دیابتی بشناسد و این تازه دیابتی‌هایی هستند که از بیماری خودشان خبر دارند.
تعداد زیادی از مردم ایران از ابتلایشان به دیابت خبر ندارند و بی‌خبری باعث می‌شود به همان تغذیه نامناسب سابق و بی‌تحرکی ادامه دهند و به فکر درمان هم نباشند. البته این بیماری، ویژه ایرانی‌ها نیست. نزدیک به 350 میلیون نفر در دنیا به دیابت مبتلا هستند و البته این آمار کسانی است که از بیماری خود با‌خبر هستند؛ چرا که 50 درصد مبتلایان، هنوز خبر ندارند که دیابت دارند. این آمار همواره رو به افزایش است زیرا هر 10 ثانیه دو نفر در جهان به دیابت مبتلا می‌شوند و هر هشت ثانیه یک نفر در دنیا جانش را به دلیل ابتلا به این بیماری از دست می‌دهد. باید فکری کرد. فکری برای پنج میلیون ایرانی دیابتی که 90 درصدشان مبتلا به دیابت نوع 2 هستند و از طرفی، به گفته حسن قاضی‌زاده‌هاشمی، وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، حدود 9 میلیون نفر نیز در آستانه ابتلا به دیابت قرار دارند. یعنی قند خونشان بالاتر از حد استاندارد است و در مرز دیابتی شدن هستند.
فست‌فودهایی مثل انواع ساندویچ و غذاهایی با روغن و نمک و روغن‌های حاوی کلسترول بالا و انواع سس‌ها یکی از عوامل مبتلا شدن به دیابت هستند. شاید تصور اینکه مصرف زیاد فست‌فود و شیرینی، روزی را پیش پایمان بگذارد که نه بتوانیم لب به این غذاها و شیرینی‌ها و قند بزنیم و نه بتوانیم زندگی آرامی بدون مصرف دارو و آمپول‌های انسولین داشته باشیم، باعث شود حواس‌مان را خیلی بیشتر به تغذیه‌مان جمع کنیم.
نوع یک دیابت در سنین مدرسه بروز می‌کند و عموماً ارتباط مستقیمی با تغذیه دارد و با توجه به اینکه در این سن ابتلا به دیابت خودش را نشان نمی‌دهد، بیماری پیشرفت می‌کند و در سنین بعد از 25‌سالگی، تبدیل به بحران بزرگ زندگی دیابتی و خانواده‌اش می‌شود. هرچند که خیلی‌ها دیابت را بیماری شهری‌ها می‌دانند اما در این سال‌ها چاقی و دیابت با توجه به تغییر سبک زندگی و تغذیه، در روستاها هم گسترده شده و نزدیک به چهار درصد روستایی‌های کشور مبتلا به دیابت هستند. خطر بیخ گوش ماست و دیابت، اپیدمی قرن، هر روز چاق‌تر می‌شود.
به بیماران دیابتی نگاهی می‌کنیم و دل هم می‌سوزانیم؛ شاید روزی که دیگران دلشان برای ما و بیماری سخت و دردناکمان بسوزد، به اندازه خوردن چند ساندویچ و شیرینی و استراحت بعدش به ما نزدیک باشد!