آموزش بی‌پولی

از گذشته بخش عمده هزینه‌های خانوار ایرانی مربوط به اجاره‌خانه، خوراک و پوشاک بود و آموزش سهم چندانی به خودش اختصاص نمی‌داد. اگرچه سطح کیفی آموزش هم بالا نبود و بسیاری از لوازم آموزش از کتاب گرفته تا دفتر و خودکار و مداد، سهمیه‌ای و تعاونی توزیع می‌شد اما دولت به هر سختی که بود هزینه‌های آموزش را تامین می‌کرد. در دهه‌های اخیر اما عدم رشد کیفی آموزش در مدارس دولتی و رشد تعداد دانش‌آموزان در این مدارس موجب شد تا بسیاری از خانواده‌های هزینه آموزش در مدارس غیرانتفاعی را به جان بخرند که خود به سرفصل قابل‌توجهی در بخش هزینه‌ها افزود.

شهریه مدارس دولتی سال به سال افزایش می‌یابد و عجیب نیست که این هزینه‌ها 60درصد نسبت به سال‌ قبل بالا برود و خانواده‌ها نیز ناگزیر از پرداخت آن هستند. در مقابل دولت نیز در تامین مالی آموزش بسیار ضعیف‌تر از گذشته شده است و مدارس دولتی شلوغ‌تر و بی‌کیفیت‌تر شده است. ساختمان‌های کهنه و نمور با تعداد کم معلم شاخصه اغلب مدارس دولتی است. ضمن اینکه مدارس دولتی هم تا می‌توانند تلاش می‌کنند از والدین به بهانه‌های مختلف پول بگیرند.

همه اینها در شرایطی است که سال‌هاست این مساله مطرح است که دولت باید توان خودش را در آموزش ابتدایی بگذارد و دلیلی ندارد در آموزش عالی تا این اندازه هزینه کند.