جاسوسی فرااقیانوسی

دولت‌های اروپایی نباید درباره جاسوسی آمریکا حساسیت زیادی نشان دهند. آنها ضرر زیادی متحمل خواهند شد. هیچ کشوری دوست ندارد مورد جاسوسی قرار گیرد به ویژه آنکه جاسوس خود یک کشور متحد باشد بنابراین تعجبی ندارد که اروپاییان از جاسوسی آمریکا علیه آنان در قلمرو خودشان عصبانی باشند. اقدامات جاسوسی آمریکا موارد متعددی را شامل می‌شود: از جاسوسی در سفارتخانه اتحادیه اروپا در واشنگتن با نصب شنود در دستگاه فکس تا جاسوسی درباره دولت‌های فرانسه، آلمان و دیگر کشورها و جمع‌آوری حجم زیادی از داده‌های الکترونیکی- فقط در مورد آلمان هر ماه نیم‌میلیارد تماس تلفنی، ای‌میل و پیامک رصد می‌شدند. در کشوری که هنوز سایه تاریک جنایات گشتاپو از بین نرفته و حقوق حریم خصوصی ارزشی مقدس پیدا کرده است افشای جاسوسی‌های آمریکا خشم زیادی را برمی‌انگیزد. بسیاری از اروپاییان در افشاگری‌های اخیر شواهد بیشتری از غرور و عدم قابلیت اعتماد در آمریکا می‌بینند. شواهدی که خود معضلی دیگر از داستان‌های جنگ غیرقانونی عراق، حملات پهپادها، توجیه‌های غیرعادی و زندان‌های مخفی را شکل می‌دهند. برخی سیاستمداران اروپایی خواهان پاسخی تنبیه‌کننده هستند. یک نظر آن است که کلیه توافق‌ها در مورد اشتراک داده‌های مالی و سایر داده‌ها بین آژانس‌های اطلاعاتی و اجرای قانون دو طرف به حالت تعلیق درآید. نظر دیگر آن است که گفت‌وگوهای مربوط به پیمان تجارت فرااقیانوسی متوقف شود. نظر سوم آن است که به ادوارد اسنودن که افشاگری‌های اخیر را انجام داد در مقابل آژانس امنیت ملی آمریکا پناهندگی داده شود. تا زمان ثبت این گزارش اسنودن در فرودگاه مسکو گرفتار بود. اما اجرای هر کدام از این رویکردهای پرتنش اشتباه خواهد بود. دلیل اول نفاق است. فرانسه سازمان اطلاعات خارجی پیچیده‌ای دارد که به خاطر منافع سیاسی و اقتصادی در مورد آمریکا جاسوسی می‌کند. بسیاری از اطلاعاتی که آمریکاییان به ویژه در مقابله با تروریسم جمع‌آوری می‌کنند با اروپا به اشتراک گذاشته می‌شود و بسیاری از اقدامات آمریکا در اروپا -‌ و به ویژه در آلمان -‌ با مشارکت آژانس‌های اطلاعاتی محلی انجام می‌گیرند. برخی از این مشارکت‌ها از نظر قانونی هم در این کشورها مشکوک است و افشای آنها ممکن است باعث دردسر برای سیاستمداران شود. بنابراین نمی‌‌توان همه تقصیرها را متوجه آمریکا کرد.

دلیل دوم منفعت دوجانبه است. چتر امنیتی آمریکا به اروپاییان اجازه می‌دهد که به عنوان مثال، در مقابل احتمال هجوم روسیه در آینده احساس امنیت داشته باشند و مجبور نباشند هزینه زیادی را برای دفاع بپردازند. هر چند اروپا نباید این حمایت را بدیهی فرض کند. از دید آمریکاییان، اروپایی‌ها متزلزل هستند. آنها همانند مفت‌خوارانی تنبل هستند که افراط‌گرایان کشورهای خود را به طور مناسب تحت نظر نمی‌گیرند، تحریم‌ها را نقض می‌کنند، با حکومت‌های خودکامه رابطه برقرار می‌کنند و اسرار را به چین و روسیه انتقال می‌دهند. به خاطر چرخش اوباما به سمت آسیا و همچنین کمبود پول، نیروهای نظامی آمریکا مدت‌هاست که از اروپا روی برگردانده‌‌اند. آخرین تانک‌های آمریکایی آوریل گذشته اروپا را ترک کردند و اگر اروپا بخواهد پاسخ شدیدی به اقدامات جاسوسی آمریکا بدهد این خطر وجود دارد که سرعت خروج آمریکا بیشتر شود.

از طرف دیگر اروپا از پیمان تجارت فرااقیانوسی سود زیادی خواهد برد. این قاره به شدت نیازمند رشد اقتصادی بیشتری است که از این پیمان به دست می‌آید. آمریکا نیز خواهان رشد اقتصادی است. اما آمریکا رشد ملایم اقتصادی خود را از قبل آغاز کرده و اروپا را در حسرت آن گذاشته است. علاوه بر این آمریکا درگیر گفت‌وگوهای پیمان تجاری مشابهی با آسیاست و اگر بحران جاسوسی مذاکرات اروپا را با مشکل مواجه‌ سازد قطعاً آمریکا برای موفقیت در پیمان آسیایی تلاش بیشتری مبذول می‌کند.

عدم توقف عملیات جاسوسی

و سرانجام اینکه تهدید کردن آمریکا بی‌فایده است. حتی اگر دولت‌های اروپایی روابط اطلاعاتی خود با آمریکا را قطع کنند عملیات جاسوسی متوقف نخواهد شد. آمریکا عملیات خود را علیه همه کشورها ادامه می‌دهد و فقط ممکن است تعداد انگشت‌شماری از متحدان واقعی خود مانند بریتانیا و کانادا را مستثنی کند. بنابراین بهتر است اروپا با آمریکا همکاری کند به جای آنکه آن را دشمن بداند.

آمریکا برای دگرگون ساختن نظام جاسوسی خود به هیچ‌کدام از اقدامات تهدید‌آمیز اروپا نیاز ندارد. هنگامی که بحران اسنودن آغاز شد آمریکایی‌ها متوجه شدند چه اقداماتی تحت نام آنها انجام می‌شده است. اما ایجاد مشکل در روابط دو سوی اقیانوس بیشتر به ضرر اروپا تمام خواهد شد، بنابراین آنها دلیلی برای این کار ندارند.