دانه‌های صورتی

فاجعه مسمومیت غلات در عراق، حادثه‌ای بود که در اواخر سال 1971 آغاز شد. غلاتی آغشته به ماده قارچ‌کش متیل مرکوری، هیچ‌گونه کاربرد انسانی ندارد. با این حال، حجم زیادی از آن به عنوان غلات خوراکی از مکزیک و آمریکا به عراق وارد شد. این غلات به دنبال قحطی‌های دهه‌های 60 و 70 عراق، به عنوان کمک‌های غذایی به این کشور ارسال شد. این غلات سمی مورد استفاده مردمان نواحی روستایی قرار گرفت. غلات با کشتی به بصره در جنوب عراق فرستاده شده بودند. به علت تاخیر کشتی، غلات دو ماه دیرتر به دست کشاورزان رسید. در آن هنگام فصل برداشت به پایان رسیده بود. کشاورزان غلات صورتی‌رنگی در اختیار داشتند و به آنها گفته شده بود این غلات خوراکی نیستند،‌ و فقط باید کاشته شوند. اما برداشت محصول اخیر کشاورزان چندان مطلوب نبود و آنها چیز زیادی برای خوردن نداشتند. کشاورزان، از آنجایی که به مقامات حکومتی اعتماد نداشتند، ابتدا دانه‌ها را به مرغ‌ها و گوسفندهایشان دادند تا ببینند اتفاق خاصی می‌افتد یا نه. پس از چند هفته چیزی رخ نداد. پس از این، روستاییان شروع به تغذیه کردن از غلات مسموم کردند. پس از چندی، مصرف‌کنندگان این غلات،‌ دچار خواب‌رفتگی پوست، ناهماهنگی حرکات عضلانی (آتاکسی) و کاهش دید شدند. بیمارستان‌ها مملو از روستاییانی شد که نشانه‌هایی از اختلال در سیستم عصبی مرکزی‌شان دیده می‌شد. دو ارزیابی متفاوت در میان پزشکان وجود داشت: تب مغزی یا متیل مرکوری. گروه کوچکی از کارشناسان خارجی مسمومیت با متیل مرکوری را تایید کردند. پس از تشخیص و ردیابی مسمومیت با غلات وارداتی، دولت عراق قاطعانه عمل کرد. دولت از کشاورزان خواست باقیمانده غلات را پس بدهند و برای در اختیار داشتن این غلات، حکم اعدام تعیین کرد. سازمان جهانی بهداشت، از طریق عرضه دارو به دولت عراق یاری رساند. بسیاری از شیوه‌های درمان به کار گرفته شد،‌ زیرا شیوه‌های موجود برای درمان مسمومیت‌های فلزی سنگین چندان اثرگذار نبودند. در مناطق روستایی عراق،‌ رسم بر این است که بهتر است شخص در خانه خود و در کنار خانواده‌اش بمیرد. بنابراین،‌ هنگامی که روستاییان متوجه شدند پزشکان نمی‌توانند کاری برای بیمارشان انجام دهند، او را به منزل می‌بردند. در نتیجه،‌ آمار 6500 مورد مرگ تنها آن مورد از مرگ‌ها را پوشش می‌دهد که در بیمارستان رخ داده‌اند. در سال 1974، نشست مشترک سازمان خوار‌و‌بار و کشاورزی ملل متحد و سازمان بهداشت جهانی، توصیه‌های متعددی برای پیشگیری از فجایع مشابه ارائه کرد. این توصیه‌ها شامل تاکید بر اهمیت برچسب زدن بر روی کیسه‌ها به زبان محلی و با علائم هشدار بومی می‌شد. همچنین آزمایش‌هایی درباره امکان تولید مواد افزودنی بیش از حد تلخ‌کننده صورت گرفت. این نشست دولت‌ها را واداشت تا مقررات سنگینی بر کاربرد متیل و متیل مرکوری تحمیل کنند. علاوه بر این،‌ توصیه شد سازمان خواروبار و کشاورزی ملل متحد و سازمان بهداشت ‌جهانی به دولت‌ها برای احداث و قاعده‌مندسازی مراکز ملی کنترل سموم یاری دهند.