شارلی ابدو یا نوفل لوشاتو؟

در ادامه واکنش‌های اعتراضی نسبت به اقدام توهین‌آمیز نشریه فرانسوی علیه پیامبر رحمت، در هفته پیش تجمعی دانشجویی مقابل سفارت فرانسه در تهران برگزار شد. اما محتوای سخنان صاحبان تریبون این تجمع دانشجویی، بیش از آنکه دفاع از حرمت پیامبر (ص) باشد، انتقاد به دیپلماسی اعتدال و بهره برداری از احساسات عمومی علیه دولت بود. به گزارش فارس تجمع دانشجویی در خیابان نوفل‌لوشاتو با حضور اقشار مختلف مردم برگزار شد. حاضران در این تجمع با در دست داشتن پلاکارد، پوستر و دست‌نوشته‌هایی انزجار خود را از اقدام توهین‌آمیز این نشریه فرانسوی اعلام کردند. دانشجویان با سر دادن شعارهای مرگ بر آمریکا، مرگ بر اسرائیل و مرگ بر انگلیس از حمایت‌های دولت‌های غربی از اقدام نشریه شارلی‌ابدو انتقاد کردند و خواستار اخراج حامیان تروریسم از کشور شدند. احمد توکلی نماینده تهران در مجلس یکی از چهره‌هایی بود که در این مراسم سخنرانی کرد. به گزارش مهر وی خطاب به مسوولان فرانسوی گفت: به گفته خودتان نباید به هر کسی که اعتقادی دارد و به اعتقادش پایبند است، متعرض شوید. پس چرا چنین اقدام موهنی را در کشورتان با پیامبر مسلمانان کردید؟ او با اشاره به مذاکرات وزیر امور خارجه کشورمان با جان‌کری وزیر امور خارجه آمریکا در ژنو تصریح کرد: ما شرمنده‌ایم که وزیر خارجه ما در کوران فتنه‌های دشمنان هوس کرده با وزیر امور خارجه آمریکا قدم بزند. طبق گزارش رسانه‌ها در این تجمع برخی شرکت‌کنندگان تابلوی خیابان نوفل‌لو‌شاتو را کندند و خواهان تغییر نام این خیابان شدند. این اقدام با شگفتی همه افرادی ‌که تاریخ انقلاب و مبارزات رهبر فقید آن را به‌یاد داشتند، همراه شد. نوفل‌لوشاتو محله‌ای بود که امام‌خمینی از آنجا نهضت خود را به جهانیان شناساند و رژیم پهلوی را ساقط کرد. حال اما برخی چهره‌هایی که احتمالاً آن زمان را به خاطر نداشتند، تنها به سبب فرانسوی بودن این نام خواهان تغییر آن شدند. خبرآنلاین در این زمینه در یادداشتی نوشت: «...‌قابل تامل‌ترین کاری که دانشجویان در این تجمع انجام دادند، پایین کشیدن تابلوی خیابان نوفل‌وشاتو بود. دانشجویان معترض معتقدند نام این خیابان باید تغییر پیدا کند. خیابان‌ها و میدان‌های تهران از این نام‌ها کم ندارد، از نام کشورها و شهرهای خارجی گرفته، مثل ایتالیا، آرژانتین، فلسطین، سئول، بخارست و‌... تا نام افرادی که به صورت نمادین بر سر کوی و معابر ما دیده می‌شوند: خالد اسلامبولی (مجاهد مصری که انورسادات را ترور کرد)، گاندی (آزادیخواه آفریقایی)، محمدعلی جناح (بنیانگذار پاکستان)، فتحی شقاقی (بنیانگذار جهاد فلسطین)، بابی ساندز (معترض ایرلندی از اعضای ارتش جمهوریخواه ایرلند)، احمد قصیر (نوجوان لبنانی از حزب‌الله لبنان که در حمله انتحاری ۹ سرباز اسرائیلی را کشت)، پاتریس لومومبا (رهبر استقلال کنگو از استعمار بلژیک)، سیمون بولیوار (رهبر جنبشی استقلال‌طلبانه در آمریکای جنوبی). بسیاری از دانشگاه‌ها و شهرهای مهم کشورمان نیز پیوند اخوت با کشورهای آسیایی و اروپایی امضا کرده‌اند و با آن کشورها در ارتباطند. تبلور احساسات پاک و غیرت مسلمانی نسبت به هر کاریکاتوری که منتشر می‌شود و از جانب مسلمانان اهانت به بزرگان ادیان تلقی می‌شود، بسیار بجا و تحسین‌برانگیز است. اما آیا هر کس در هر کجای دنیا اقدام به نشر چنین تفکر موهنی کرد، باید مقابل سفارت آن تجمع کنیم و چون بنا به مصالحی دیگر نمی‌توانیم پرچم سفارت آن کشور را پایین بکشیم و سفیر و کارگزارانش را به کشورشان بفرستیم، زورمان به نام خیابان برسد؛ خیابانی که به عشق امام خمینی آن را نوفل‌لوشاتو می‌خواندند؟ اساساً در تفکر اعتراضی ما نام یک شهر کوچک فرانسوی چه جایی دارد؛ شهری که روزگاری محل اقامت و رهبری پیشوای انقلابی ایران بوده است! آیا با هر اتفاقی در آفریقا باید نام آفریقا را از تهران زدود و با همه آن کشور و قاره به مخاصمت برخاست؟