اضطراب و خستگی
چرا کارگران از صنف مهمان‌پذیری گریزان‌اند؟
مدیران رستوران‌ها و هتل‌ها سال سختی را پشت سر گذاشتند. پارسال به‌طور میانگین هر ماه حدود 700 هزار کارگر در بخش مهمان‌پذیری استعفا کردند. تا قبل از شیوع کووید 19، قهوه‌خانه‌ها، غذاخوری‌ها و کافه‌ها 9 /16 میلیون نفر را در استخدام داشتند اما اکنون با کمبود 3 /1 میلیون کارگر روبه‌رو هستند. دفتر آمار نیروی کار آمریکا در 4 ژانویه گزارش داد که در ماه نوامبر 5 /4 میلیون آمریکایی شغل خود را رها کردند که 9 درصد از ماه قبل‌تر بیشتر بود. نرخ خروج نیروی کار در بخش سرگرمی و مهمان‌پذیری یک واحد درصد بالاتر رفت و به 4 /6 درصد رسید. ابهامات مربوط به سویه اومیکرون شرایط را بدتر خواهند کرد. طبق آمار وب‌سایت رزروآنلاین رستوران Open Table، با افزایش آمار ابتلا در ماه دسامبر تعداد مشتریان رستوران‌ها به شدت کاهش یافت.
همانند دیگر صنایع، کارگران صنف مهان‌پذیری به دلایل مختلف -از ترس ابتلا به کووید گرفته تا فرصت‌های بهتر شغلی در دیگر بخش‌ها- دست از کار می‌کشند. اما خستگی یکی از بزرگ‌ترین عوامل به‌شمار می‌رود. در گذشته، خستگی روانی بیشتر کارمندان بانک‌های سرمایه‌گذاری و دیگر افراد حرفه‌ای را آزار می‌داد اما در دوران همه‌گیری بسیاری از کارگران یقه‌آبی هم به آن دچار شدند.
نظرسنجی‌ها نشان می‌دهند اضطراب مزمن یک نگرانی رو به رشد در سرتاسر بازار کار به‌شمار می‌رود اما نارضایتی به‌ویژه در وظایف خدماتی مشاهده می‌شود. جایی که امکان کار ترکیبی (حضوری و دورکاری) وجود ندارد. داده‌های پرتال کاریابی Glassdoor نشان می‌دهند که کارکنان، بخش مهمان‌پذیری را یکی از بدترین صنوف برای برقراری توازن کار-زندگی می‌دانند. در دوران همه‌گیری، آمار اعلام خستگی از جانب کارفرمایان در اظهارنظرات وب‌سایت دو برابر شد. کارگران می‌گفتند که وظایف جدید از جمله برخورد با مشتریان عصبانی و رعایت دستورالعمل‌های بهداشتی بار کاری آنها را سنگین‌تر کرده‌اند.
کار در رستوران‌ها و هتل‌ها از نظر جسمی طاقت‌فرسا، از نظر دستمزدی پایین و از نظر شرایط غیرقابل پیش‌بینی است. کارمندان (یقه‌سفیدها) این دردسر را دارند که باید همیشه در دسترس باشند. برخلاف آنها، کارگران بخش خدمات دچار فرسودگی می‌شوند چون برنامه زمانی مشخصی ندارند و نمی‌توانند زمان خود را مدیریت کنند. ایان کوک از بنگاه تحلیل منابع انسانی Visier می‌گوید که اوقات تعطیلی در دوران قرنطینه به کارگران این فرصت را داد تا در رابطه خود با این شغل شکننده و کم‌دستمزد تامل کنند.
بنگاه‌ها برای یافتن پاسخ مناسب به تکاپو افتادند. بسیاری از صنوف رستورانی و هتل‌داری دستمزدها را بالا بردند. میانگین افزایش دستمزد سالانه در سه ماه سوم سال به 1 /8 درصد رسید که بالاترین رقم در نوع خود بود. اما شاید این افزایش هم کافی نباشد. در یک نظرسنجی از کارکنان بخش مهمان‌پذیری بیش از نیمی از پاسخ‌دهندگان اعلام کردند که افزایش دستمزد به تنهایی نمی‌تواند آنها را به بازگشت به کار ترغیب کند. بنگاه‌های بزرگ خرده‌فروشی از قبیل آمازون و تارگت که به مهارت‌های این کارگران نیاز دارند با اعطای مزایای غیرنقدی از قبیل یارانه تحصیلی دانشگاهی، مرخصی زایمان و ارتقای شغلی کارکنان بخش مهمان‌پذیری را جذب می‌کنند. بسیاری از رستوران‌ها توانایی مالی اعطای چنین مزایایی را ندارند.
دانیل ژائو اقتصاددان بنگاه Glassdoor پیش‌بینی می‌کند که صنف مهمان‌پذیری با کمبود همیشگی نیروی کار مواجه شود. به گفته او گردش بالای نیروی کار به همه بنگاه‌ها سرایت می‌کند و استعفاهای زودهنگام یک چرخه نامطلوب ایجاد خواهند کرد. وقتی کارگری استعفا می‌کند افراد باقی‌مانده باید جای خالی او را پر کنند و این امر اضطراب کاری را بالا می‌برد. به دنبال آن استعفاهای بیشتری رخ می‌دهد و این چرخه ادامه می‌یابد. مشکل پیر شدن جمعیت را به آن اضافه کنید. تعداد جوانانی که حاضر باشند در آشپزخانه عرق بریزند یا راهروهای هتل‌ها را جارو بزنند کمتر و کمتر می‌شود. صنف مهمان‌پذیر باید سال‌ها با مشکل فرسایش نیروی کار دست و پنجه نرم کند.
