خیمه‌های عشق

در حالی که مقامات چین در پی اسکان دادن عشایر هستند، چینی‌های متمول به کمپینگ روی آورده‌اند. اقدام شایسته‌ای است اگر چادرها آب و برق هم داشته باشند. یک گروه 30‌نفره با کلاه‌های بسکتبال قرمز، با سرو صدا انگار که بدون مربی باشند، در پارکی در مغولستان، در شمال چین، با عنوان «دریاچه قو» حرکت می‌کنند. زنی که از شهر کان‌مینگ، در فاصله دو هزار کیلومتری در جنوب، به اینجا آمده است، در حال عکس گرفتن با مجسمه غول‌پیکر برنزی از یک جنگجوی مغول است که کلاهخود بر سر، پشت اسب نشسته است. گردشگر در همان حال فریاد می‌زند: می‌خواهیم چمنزار را ببینیم. این «تجربه ناب مغولی» شبی 380 یوان (55 دلار) هزینه در‌بر دارد. برخلاف چادرهای سنتی مغول که از فلزات قابل حمل و چوب ساخته و با لایه‌های ضخیمی از پشم پوشانده شده بود، چادرهای جدید از الیاف پلاستیکی ساخته شده و علاوه بر پنجره و تختخواب، حمام و وای‌فای هم دارد. این چادرها به‌جای اینکه در وسعت چمنزارها و استپ‌ها پراکنده باشند، به شکل فشرده و منظمی در کنار یکدیگر قرار گرفته‌اند. این مدل کمپینگ (چادر زدن) مسحورکننده به معنای استفاده از مزایای چادر زدن در طبیعت بدون هرگونه زحمت و عاری از هر گونه کثیفی است که در آن چادرها از قبل به خوبی برپا و محکم شده است. این مدل گردشگری در حال فراگیر شدن در تمام مکان‌های طبیعی قدیمی و زیبای چین است. اقبال فزاینده مردم به کمپینگ‌های لوکس، نشانه‌ای از افزایش روند گردشگری داخلی بین 10 تا 15 درصد سالانه در یک دهه اخیر است. گردشگری روستایی نقش قابل توجهی در توسعه گردشگری داخلی چین داشته است. دولت هم این مساله را تشویق و ترویج کرده است با این امید که به کاهش فقر در کشور کمک کند. در مناطق خارج از شهر تعداد زیادی نانگ‌جیاله یا همان مهمان‌خانه‌های روستایی برای پذیرایی و آرامش دادن به شهروندان و رها کردن آنها از زندگی شهری آماده هستند. در استان هانان در چین، اتاق‌هایی به گردشگران داده می‌شود که سقفی شفاف دارد و می‌توان با اقامت در آن از دیدن منظره خاصی از آسمان لذت برد. سایت‌های دیگری نیز برای اسکان گردشگران ساخته شده است که برای رصد آسمان گنبد ژئودزیک دارند. پارک‌های جدید و کمپینگ‌های زیبایی در سراسر چین در حال ساخت است. دولت چین امیدوار است تا سال 2020 حدود 2000 سایت جدید افتتاح شود. البته بسیاری از گردشگران کمپ‌رو چینی به دنبال تنهایی‌های مسحورکننده نیستند. به نظر می‌رسد چینی‌ها از تجربه حضور در طبیعت به‌طور دسته‌جمعی بیشتر شادمان می‌شوند. در ساحل جنوبی دریاچه چینگهای در شرق فلات تبت، صفی از چادرها و اتاقک‌هایی برای خواب و دیگر سازه‌ها به چشم می‌آید. تنها یک مکان ایجاد‌شده برای گردشگران در استان هوبی ظرفیت پذیرش هشت هزار نفر را دارد. سرگرمی‌های زیاد دیگری هم برای استفاده گردشگران فراهم شده است. گردشگران منطقه دریاچه قو، از حضور در مهمانی‌های مغولی حظ می‌برند و در کنسرتی که در یک چادر غول‌پیکر برگزار می‌شود می‌رقصند. در حالی که گردشگران علاقه‌مند به کمپیگ در چین رو به فزونی گذاشته است، کمپ‌زنان اصیل و سنتی چین یعنی همان چوپانان عشایر، به جبر دولت اسکان داده شده‌اند. سیاست‌های متوالی در مورد تقسیم اراضی عمومی، ممنوع شدن چرای آزاد دام‌ها و جلوگیری از کوچ کردن خانوارهای عشایر تصویب و به کار بسته شده است. تقریباً نیمی از دو میلیون عشایر چینی ثبت‌شده تا سال 2010 در یک مکان اسکان داده شده‌اند. بعد از این تاریخ اطلاعات تکمیلی به‌روز نشده است. اغلب عشایری که به جبر دولت اسکان داده شده‌اند جزو اعضای یکی از اقلیت‌های قومی بوده‌اند، مثل تبتی‌ها، مغول‌ها یا قزاق‌ها. در مقابل مالکان پارک‌ها و کمپ‌های جدید معمولاً از قوم هان هستند، قومی که مردمش 92 درصد جمعیت چین را تشکیل داده‌اند. دولت چین رها کردن سبک زندگی عشایری را یک افتخار می‌داند و از آن با عنوان گام‌هایی بزرگ به سوی مدرنیته یاد می‌کند. دولت چین کوچ چوپانان و گله‌داران را یک مصیبت خطرناک می‌داند. با این حال در سال‌های اخیر گله‌داران تظاهرات‌های زیادی علیه اسکان اجباری، تخصیص نامناسب و ناکافی چراگاه و آلوده شدن مراتع برگزار کرده‌اند و خواستار جبران دولت شده‌اند. بسیاری از این گله‌داران فاقد مهارت‌های کافی برای یافتن کار در شهرها هستند و آنهایی که در مراتع می‌مانند با مشکل جدی چرای گله‌ها در مراتع محدود مواجه هستند. بعضی نیز این اسکان اجباری را یک مرحله در فرآیند هویت‌زدایی از خودشان می‌دانند. به نظر می‌رسد گردشگران و کمپ‌روهای مناطقی مانند دریاچه قو به خاطر آرامش و امنیتی که دارند خوشحال باشند اما به احتمال فراوان آنها از اقدامات دولت ناآگاه هستند.