روایت صفایی فراهانی از ماجرای حق پخش تلویزیونی

مجلس ششم پنج بار قانون مربوط به پرداخت  حق پخش تلویزیونی به باشگاه‌ها را تصویب کرد و هر بار شورای نگهبان آن را رد کرد. نهایتاً مجلس آن را بعد از اصلاحات به مجمع تشخیص مصلحت فرستاد. در مجمع بحث‌های کاملی در این خصوص شد در نهایت اکثریت اعضا قانع شدند باید این پیشنهاد به تصویب برسد اما به دلیل محدودیت وقت رای‌گیری در خصوص آن را  به جلسه بعدی موکول کردند. در فاصله نشست بعدی مدیران صدا و سیما موفق شدند با مدیران وقت دو باشگاه پر‌طرفدار پایتخت صورت‌جلسه‌ای را امضا کنند که آنها حق پخش خود را از صدا و سیما دریافت می‌کنند. در جلسه بعدی که قرار بود درباره این پیشنهاد رای‌گیری شود رئیس وقت صدا و سیما صورت‌جلسه‌ای را به مجمع ارائه کرد که در آن ادعا شده بود حق پخش از سوی صدا و سیما پرداخت می‌شود. با ارایه این صورت‌جلسه برای اعضای مجمع  این سوال مطرح شد که چرا برای اقدامی که در حال اجرا است قانون وضع شود. در حالی که اصلاً این گونه نبود و آقایان در فاصله دو جلسه مجمع، توانستند از آن دو باشگاه نامه  و تاییدیه بگیرند که مشکل حق پخش رفع شده است! این موضوع ماند تا زمانی که من در کمیته انتقالی مسوولیت گرفتم. در آن زمان به صورت خیلی واضح در اساسنامه فدراسیون فوتبال ایران آورده شد که حق پخش متعلق به صاحبان فوتبال است و چون اساسنامه نهایتاً  به تصویب هیات وزیران ایران رسید، خودش تبدیل به مقررات شد و صدا و سیما مجبور شد زیر بار آن برود و حق پخش را پرداخت کند! البته برای حق پخش نیاز به وضع قانون و مقررات نبود چرا که این موضوع به صراحت در اساسنامه و مقررات بازی‌های فیفا آمده است ولی چون تلویزیون هم در چارچوب این ضوابط انحصاری است و رقابتی و اقتصادی اداره نمی‌شود برای ورزش داخلی اما و اگر دارد! ولی برای پخش بازی‌های خارجی نیاز به قانون نیست و پول آنها راحت پرداخت می‌شود‌!