چرا و چگونه «نه به تحریم»؟!

از ابتدای روزهایی که بحث شکل‌گیری «کمپین نه به تحریم» مطرح شد، همواره با خود فکر می‌کردم که چرا باید با این جریان همسو شد و چگونه باید در این راه گام برداشت؟ از نخستین دلایلی که از همان ابتدا در ذهنم به صدا درآمد، احیای مجدد «جامعه مدنی» بود. جامعه‌ای که طی‌ سال‌های اخیر و علی‌الخصوص چهار سال گذشته آماج شدیدترین فشارها، تهدیدات و تنگناها بوده است. و حال که اندک فضایی برای بروز یک کنش مثبت مدنی ایجاد شده است، باید فرصت را غنیمت شمرده و کوتاهی نکرد. از دیگر دلایل پیوستن به این کمپین، فشارهای رو به افزایش هر‌روزه‌ای بود که به مردم کشورم وارد می‌شد و آنها را از ابتدایی‌ترین نیازهای خود (غذا، درمان و ...) محروم می‌کرد. از مشکلات روز به روز کارگران جامعه‌ام که به خاطر تنگدستی به بن‌بست نهایی رسیده بودند، تا هزینه‌های چند میلیونی بیماران صعب‌العلاجی که حالا رنج‌های بسیاری جز رنج بیماری بر آنها مستولی شده بود. پس پیوستم به جریانی که همسو با نام و نشان خود (سفیران صلح و امید) به چیزی جز صلح، نوع‌دوستی و ایجاد امید در جامعه فکر نمی‌کرد.
... اما چگونه؟
حال که اصل ماجرا برایم به اثبات رسیده بود، باید به چگونگی انجامش فکر می‌کردم. اینکه باید از نهادها و جوامع بین‌المللی می‌خواستیم این تحریم‌های ناجوانمردانه‌ای را که بیشترین فشارش را بر ملت ایران وارد کرده بردارند؟ اینکه به جامعه آگاهی دهیم که خطر تحریم تا کجاست و عمق فاجعه چقدر است، یا اینکه از دولتمردان خود بخواهیم سیاست‌هایی شفاف در زمینه فعالیت‌های صلح‌آمیز هسته‌ای اتخاذ کنند. دولتمردانی که همواره تاکید داشته‌اند که شرعاً، قانوناً و اخلاقاً هیچ‌گاه به دنبال استفاده نظامی از انرژی هسته‌ای نبوده‌اند که خود همیشه از مدافعان منع گسترش سلاح‌های کشتار جمعی بوده‌اند. پس از ساعت‌ها تفکر، مشورت و مطالعه به این نتیجه رسیدم که باید این کمپین در تمامی این عرصه به فعالیت بپردازد، تا آغازی باشد بر پایان یک ...