باری بر دوش دانش‌آموزان

این روزها فضای سیاسی چین درگیر پاکسازی است اما موضوع تازه خانواده‌های این کشور تکالیف دانش‌آموزان است. این هفته کودکان تمام کشور سر کلاس‌ها بازگشته‌اند و همزمان وزارت آموزش و پرورش طرح‌هایی برای کاهش میزان تکلیف روزانه دانش‌آموزان معرفی کرده است. دستورالعمل‌های جدید وزارتخانه که در 22 آگوست صادر شده‌اند انجام هرگونه تکلیف نوشتاری برای کودکان زیر 12 سال و امتحانات برای کودکان زیر 9 سال را ممنوع می‌کند. مطابق این آیین‌نامه‌ها مدارس ابتدایی باید برنامه‌های فوق آموزشی داشته باشند. آنها باید برنامه بازدید از موزه‌ها و مکان‌های فرهنگی ترتیب دهند و مهارت‌های دستی دانش‌آموزان را از طریق ساخت کاردستی یا کار در مزرعه تقویت کنند. به خاطر رقابت شدید برای پیدا کردن مکانی در دانشگاه یا شغل مناسب، بچه مدرسه‌‌ای‌های چین ساعات زیادی از شب را به انجام تکالیف خود می‌گذرانند. فشاری که از سنین کودکی به بچه‌ها وارد می‌شود باعث شده است مطبوعات مرتب رویه اعتراضی داشته باشند. اما دیدگاه کاهش بار تکالیف با مخالفت والدین روبه‌رو شده است؛ کسانی که همیشه بیشترین گلایه را داشته‌اند. سال گذشته در پکن محدودیت‌هایی برای تکالیف دانش‌آموزان وضع شد اما مردم از افزایش تکلیف حمایت می‌کردند چرا که نگران آن بودند فرزندان‌شان از دیگران عقب بمانند.
پیشنهادهای جدید باعث شد هزاران اظهارنظر در شبکه ویبو که نمونه چینی توییتر است وارد شود. دانش‌آموزان قدیمی می‌گویند نظرات مشابهی درباره اصلاحات در 10‌سال پیش شنیده بودند اما عملاً هیچ‌گاه اتفاقی نیفتاد. شیادونگ نویسنده کتاب «چین غمگین» در وبلاگش پیشنهاد کرد دولت از مدیریت جزیی‌نگرانه در هر موضوع تحصیلی خودداری و این امور را به معلمان و دانش‌آموزان واگذار کند. اما اگر الگوی کنونی هم‌چنان حاکم باشد این نظریه می‌تواند به اعمال تکالیف بیشتر منجر شود. به عقیده شیادونگ بزرگ‌ترین خدمتی که مقامات آموزش و پرورش می‌توانند انجام دهند آن است که شش‌‌ماه به تعطیلات بروند. مشکل واقعی در زیرساختارهاست. به نوشته یک وبلاگ «اگر وضعیت اشتغال به همین صورت باقی بماند، اگر امتحان ورودی دانشگاه‌ها لغو نشود و اگر دانشگاه‌های برتر فقط از دانش‌آموزان ممتاز ثبت‌نام کنند، سبک کردن بار دوش دانش‌آموزان امکان‌پذیر نخواهد بود». این نگرانی‌ها با وجود فساد، نابرابری و عدم مساوات در تربیت معلمان و پایین بودن دستمزدهای آنان تشدید می‌شود. هیچ‌کس باور ندارد که چنین مشکلات ساختاری بزرگی را بتوان صرفاً با کم کردن تکالیف دانش‌آموزان حل کرد