تاریخ انتشار:
تولد دوباره انگلستان لیبرال
سیاست بریتانیا و جوانان
در طول ۱۷۰ سال گذشته نشریه اکونومیست همواره طرفدار تجارت آزاد، ترکیدن حباب دولت و حامی آزادی‌های فردی بود. اما همواره دچار یأس می‌شد.
در طول 170 سال گذشته نشریه اکونومیست همواره طرفدار تجارت آزاد، ترکیدن حباب دولت و حامی آزادی‌های فردی بود. اما همواره دچار یأس می‌شد. متاسفانه احزاب سیاسی تمایل دارند که یا آزادی اقتصادی و یا آزادی اجتماعی را بیش از حد جلوه دهند. گاهی اوقات یک حزب کوچک با جسارت تمام تلاش می‌کند این دو را با یکدیگر ترکیب کند و در نتیجه خود حزب باز هم کوچک‌تر می‌شود. شعار اکونومیست در ایالات متحده دستخوش سوءتفاهم شده است به‌طوری که مردم لیبرالیسم را به معنای دولت بزرگ می‌دانند در حالی که مقصود کاملاً مقابل این نظر قرار می‌گیرد. اکنون در بریتانیا و سرزمین مادری اکونومیست جوانان به شدت لیبرال شده‌اند، آن هم از نوع کلاسیک آن. آنها با اولویت‌های افراد، عادات آنها و رنگ پوست‌شان کاملاً ساده و بدون تعصب برخورد می‌کنند. آنها از اینکه سیاستمداران مرتب بر طبل مهاجرت می‌کوبند خسته شده‌اند. در نظر آنها بسیاری از موضوعات مطرح‌شده در مجلس اعیان اصلاً اهمیتی ندارند. جوانان منتظر موجودی افسانه‌ای هستند که آنها را از شر مسائل مادی و موضوعات روزمره برهاند. در مقایسه با بزرگسالان، آنها نسبت به رفاه بدبین هستند.70 درصد از افراد نسل پیش
از جنگ و 61 درصد نسل پس از آن اعتقاد داشتند که تشکیل دولت رفاه یکی از افتخارآمیزترین دستاوردهای بریتانیا بوده است اما فقط 30 درصد از متولدین پس از سال 1979 با این عقیده موافق هستند. جوانان شیفته کاهش کسری بودجه هستند و نگرانی خود را از گرمایش جهانی اعلام می‌کنند اما هنگام عمل بی‌خیال هستند. به عنوان نمونه آنها هیچ عکس‌العملی در مقابل رشد سوپرمارکت‌های عظیم نشان نمی‌دهند. نمی‌توان گفت این خصلت جوانی است. پدیده حال حاضر تغییری در نسل‌هاست.
در سال 1989 بریتانیایی‌های بین 18 تا 34 سال در مقایسه با دیگر گروه‌های سنی کمتر می‌پذیرفتند که کاهش سودها افراد را تشویق می‌کند روی دو پای خود بایستند. اکنون جوانان در مقایسه با نسل‌های گذشته هم‌سن خود از نظر اجتماعی آزادیخواه شده‌اند. دلایل زیادی برای این تحول دیده می‌شود. جوانان در جامعه‌ای مختلط بزرگ شده‌اند. آنها دوران شکل‌گیری شخصیتی خود را در معرض اینترنت گذرانده‌اند. ارگانی که در مقابل دخالت دولت مقاومت می‌کند و مهم‌تر آنکه جامعه نسبت به جوانان سخاوتمندی کمتری نشان می‌دهد. در سال 1998 دولت حاکم به رهبری حزب کارگر بورسیه‌های دانشجویی را لغو و شهریه‌های سالانه هزار پوندی را معرفی کرد. شهریه‌ها به 9 هزار پوند بالغ شد. در مقابل وام‌های دانشجویی اضافه شدند و به آسانی در دسترس قرار گرفتند. در سال 2010 دولت ائتلافی مقرری تحصیل را حذف کرد. این پول به نوجوانان خانواده‌های فقیر پرداخت می‌شد تا آنان را به ادامه تحصیل ترغیب کند. در مقابل به سالمندان مستمری بیشتری پرداخت شد بنابراین تعجبی ندارد که آنها دولت رفاه را یک گنج می‌دانند. جوانان غیرعادی به نظر می‌آیند.
نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد آنها عقیده ندارند که دولت موظف است کاری برایشان انجام دهد. به نظر نمی‌رسد نوجوانان و جوانان بالای 20 سال کنونی در مورد فرزندان‌شان سختگیری کنند. دیدگاه‌های اصلی آنها در مورد جامعه مانند استخوانی است که در جوانی مستحکم شده است. مشکل طرفداران آزادی آن است که جوانان انگیزه سیاسی ندارند. میانگین سنی نمایندگان مجلس 50 سال و برای نمایندگان مجلس اعیان 69 سال است. این سالمندان هستند که در انتخابات رای می‌دهند. آنها انجمن‌های حوزه‌های رای را در اختیار دارند. سالمندان مهم‌ترین نیروی محرک سیاست‌های بریتانیا هستند. اما باید توجه بیشتری به جوانان داشته باشند. اگرچه دیدگاه‌های بنیادی آنها تغییر نمی‌کند، جهت‌گیری نظرات آنها به سمت جوانان است. آنها اشتباه نمی‌کنند. اگر جوانان 18 تا 24 سال با همان اشتیاق افراد بالای 65 سال در انتخابات شرکت کنند و رای بدهند دو میلیون رای به مجموع آرا اضافه می‌شود و سیاستمداران باید این نکته را با‌ارزش بدانند. به خاطر آزادی، جوانان باید به سمت پایگاه‌های رای‌گیری هدایت شوند.
دیدگاه تان را بنویسید