آنتی‌بیوتیک‌ها
وقتی داروها اثر نمی‌کنند
بعضی افراد نظریه تکامل داروین را «صرفاً یک نظریه» می‌دانند. تلاش کنید آن را برای ۷۰۰ هزار دوست و آشنایی که هر سال به دلیل عفونت‌های مقاوم به دارو می‌میرند، توضیح دهید.
بعضی افراد نظریه تکامل داروین را «صرفاً یک نظریه» می‌دانند. تلاش کنید آن را برای 700 هزار دوست و آشنایی که هر سال به دلیل عفونت‌های مقاوم به دارو می‌میرند، توضیح دهید. مقاومت در برابر داروهای ضدمیکروبی، مانند آنتی‌بیوتیک‌ها و داروهای ضد‌مالاریا، به دلیل بقای سازگارترین گونه ایجاد می‌شود. متاسفانه، میکروب‌های سازگار، با انسان‌ها سازگار نیستند. مقاومت دارویی نه‌تنها یکی از روشن‌ترین نمونه‌های تکامل موجود است، بلکه با به بار آوردن بیشترین هزینه‌های انسانی بدتر نیز می‌شود. اگر روند کنونی تا سال 2050 ادامه یابد، رقم 700 هزار به 10 میلیون مرگ و میر در هر سال می‌رسد.
بدبینان ممکن است به دلیل آنکه فکر می‌کنند این بحث را قبلاً شنیده‌اند، بخشوده شوند. مردم از وجود مقاومت دارویی نگران شده‌اند زیرا در دهه 40 میلادی مصرف بیش از حد آنتی‌بیوتیک‌ها شروع شد. نتیجه‌گیری آنها در این باره که بیماری‌های باکتریایی ممکن است دوباره همه‌گیر شوند، نادرست است و نادرست می‌ماند. زیرا از بین رفتن عفونت‌های رایج قرن نوزدهمی مانند سل و وبا به دلیل داشتن خانه و فاضلاب بهتر، و آب تمیز بود و نه مصرف پنی‌سیلین. خطر واقعی ظریف‌تر اما شدیدتر است. این حقیقت که پیشرفت بهداشت عمومی، مانند مواردی که مردم عصر ویکتوریا در آن پیشگام بودند، باید سرانجام نرخ شیوع سل را در هند کاهش می‌داد اما به زحمت می‌تواند از دست رفتن سالانه 60 هزار نوزاد را به دلیل عفونت‌های مقاوم به دارو جبران کند. در هر جا عفونت‌های بومی وجود دارد، مقاومت به درمان آن نیز وجود دارد. این امر در کشورهای ثروتمند نیز مصداق دارد. گونه‌های مقاوم به دارو از ارگانیسم‌هایی مانند استافیلوکوک آرئوس وجود دارد که خطر عفونت پس از عمل جراحی را افزایش می‌دهد. روزی خواهد آمد که جراحی به انتخاب بیمار غیرعاقلانه و پیوند اعضا که به کمک سرکوب سیستم ایمنی
مانع پس زدن عضو پیوندی می‌شود، کاملاً خطرناک بشود. تصور کنید هر فرد در مناطق گرمسیری بار دیگر مستعد ابتلا به مالاریا و هر خراش جزیی سبب ابتلا به عفونت‌های مرگبار شود. این بیماری‌های قدیمی، و نه بیماری‌های جدید، است که هراس‌آور شده است.
شکست‌های عمومی
گسترش مقاومت نمونه‌ای از تراژدی در بین عموم مردم است؛ افرادی که مسوول هستند هزینه آنچه از دست می‌رود را نمی‌بینند. آیا گاو دارید؟ به خوراک‌شان آنتی‌بیوتیک بزنید تا رشدشان سریع شود. آنگاه کل جامعه متحمل هزینه افزایش مقاومت دارویی می‌شود. آیا گلودرد دارید؟ اگر باکتریایی است آنتی‌بیوتیک بخورید. اگر ویروسی است، و با دارو درمان نمی‌شود، هیچ ضرری ندارد- جز آنکه فرد دیگری بعدها یک عفونت مقاوم به دارو می‌گیرد. نبودن انگیزه برای انجام کار درست را به سختی می‌توان اصلاح کرد. در برخی نظام‌های درمانی، پزشکان برای نوشتن نسخه تشویق می‌شوند. بیماران زمانی که علائم بیماری‌شان از بین می‌رود فراموش می‌کنند دوره درمان دارویی خود را کامل کنند و بدین ترتیب مقاوم‌ترین میکروب‌ها به دارو را زنده باقی می‌گذارند. چون بسیاری از مردم به اشتباه بر این باورند که این انسان است که سبب ایجاد مقاومت دارویی می‌شود و نه باکتری‌ها، پس متوجه نیستند که دارند کار اشتباهی می‌کنند.
آیا چون نمی‌توانید رفتار خود را به آسانی تغییر دهید، اجازه دارید که در عوض میکروب‌های جدید به وجود آورید؟ برعکس. علت شکست بازار نیز در همین است. پزشکان می‌خواهند بهترین داروها را برای سرسخت‌ترین مواردی حفظ کنند که به هر چیزی مقاوم‌اند. پس از نظر آنها عاقلانه نیست که یک داروی گران و دارای ثبت اختراع را برای سرماخوردگی‌های ساده تجویز کنند زمانی که یک داروی ارزان می‌تواند همان تاثیر را داشته باشد.
حفظ داروهای جدید برای موارد اضطراری از نظر سیاست عمومی معقولانه است. اما فروش را پایین نگه می‌دارد، و بنابراین انگیزه را از شرکت‌های دارویی برای تحقیق و توسعه می‌گیرد. آرتِمیسینین (Artemisinin)، داروی مالاریا که جایگزین درمان‌های قبلی شده که بیماران به آنها مقاوم شده بودند- و اکنون خودش با مشکل مقاومت دارویی روبه‌روست، توسط دانشمندان چینی و نه یک شرکت دارویی غربی وارد بازار شد.
شیرین کردن دارو
چون برای مقاومت آنتی‌بیوتیکی تنها یک راه‌حل وجود ندارد، باید از چند جبهه با آن مقابله کرد. ابتدا از شیوه مصرف آغاز کنیم. وزارت بهداشت کشورها می‌توانند مانند اتحادیه اروپا مصرف آنتی‌بیوتیک‌ها را برای تسریع رشد در دامداری‌ها ممنوع کنند. بسیار خوب است اگر دولت‌ها نیز برای اجرای گسترده چنین قوانینی همکاری کنند. سیاست واکسیناسیون برای انسان و حیوانات واکسیناسیون تعداد بیشتر برای توقف عفونت‌ها پیش از شروع آنهاست. این امر باید مورد توجه نظام‌های سلامتی باشد که بودجه کمی دارند زیرا پیشگیری ارزان‌تر از درمان است. به همین ترتیب، بیمارستان‌ها و دیگر مکان‌های مستعد ایجاد میکروب‌های مقاوم باید با بالا بردن سطح بهداشت از ایجاد عفونت جلوگیری کنند. دولت‌ها باید به مردم درباره چگونگی کارکرد آنتی‌بیوتیک‌ها و چگونگی کمک کردن آنها به توقف گسترش مقاومت آموزش دهند. چنین سیاست‌هایی نمی‌تواند روند تراژدی در بین عموم مردم را برگرداند، اما می‌تواند از تلفات آن بکاهد.
سیاست همچنین می‌تواند انگیزه‌ها را برای نوآوری بالا ببرد. 85 شرکت دارویی و تشخیصی در بیانیه‌ای در ماه ژانویه متعهد شدند علیه مقاومت دارویی عمل کنند. جزییات آن آشکار کرد که این بیانیه تا حدی درخواست پول بوده است. اما در آن بر نیاز به «مدل‌های تجاری جدید» برای تشویق نوآوری از طریق تفکیک پرداخت دستمزد از میزان فروش تاکید شد.
این فکر و ایده در آخرین مجموعه از گزارش‌هایی که به سفارش دولت بریتانیا و بنیاد خیریه پزشکی ولکام تراست (Wellcome Trust) ساخته شد مورد بررسی قرار گرفت. در میان انبوه پیشنهاداتی که نویسنده آن اقتصاددان جیم اونیل (Jim O'Neill) ارائه داد موضوع به گفته او «پرداخت پاداش‌های ورود به بازار» به شرکت‌هایی وجود دارد که آنتی‌بیوتیک‌های جدید را تا مرحله قابل مصرف بودن پیش می‌برد. این کار می‌تواند پاداش 800 میلیون تا 3 /1 میلیارددلاری علاوه بر درآمد حاصل از فروش برای داروهای جدید به همراه داشته باشد.
یکی دیگر از پیشنهادات لُرد اُنیل افزایش بودجه تحقیقات پایه از طرف دولت انگلستان و چین برای حمایت مالی از گسترش فناوری‌های تشخیصی ارزان است. اگر پزشکان بتوانند فوراً تشخیص دهند عفونت ویروسی یا باکتریایی است، دیگر برای تجویز آنتی‌بیوتیک تنها در صورت احتمال وجود آن وسوسه نمی‌شوند. اگر آنها بدانند کدام آنتی‌بیوتیک عفونت مورد نظر را درمان می‌کند، از تجویز دارویی که دچار مقاومت نسبی است خودداری می‌کنند، و بنابراین انتخاب رشته‌های مقاوم را در آینده محدود می‌کنند.
ترکیب این سیاست‌ها برای تحقق بسیاری از موارد به طور همزمان نیازمند رهبری سیاسی است، اما کمپین‌های جهانی اخیر علیه اچ‌آی‌وی / ایدز و مالاریا نشان می‌دهد که این کار عملی است. به اندازه کافی برای صدور اخطار درباره مقاومت آنتی‌بیوتیکی وقت تلف شده است. اکنون زمان عمل فرا رسیده است.
منبع: اکونومیست
دیدگاه تان را بنویسید