تاریخ انتشار:
مذاکرات هسته‌ای تا سه‌شنبه تمدید شد
دور آخر
مقامات عالی‌رتبه ایرانی، آمریکایی و اروپایی در ماه‌های پس از توافق لوزان بارها تاکید کرده‌اند که دیگر بنا ندارند گفت‌وگوها را تمدید کنند.(تمدید البته به معنای اتفاقی که دو بار در تابستان و پاییز سال گذشته در وین و ژنو رخ داد؛ نه آنچه در لوزان پیش آمد و تنها چند روز بیشتر از ضرب‌الاجل اولیه طول کشید تا «تفاهم سیاسی» به دست آید.) به همین دلیل، از حدود یک ماه پیش کارشناسان ایرانی و آمریکایی در وین بست نشسته‌اند و مذاکره می‌کنند تا مقدمات توافق جامع هسته‌ای را فراهم کنند.
«محکم بشین دلم، این دور آخره.» این را محسن چاوشی، خواننده سرشناس پاپ ایران در یکی از ترانه‌های آلبوم عاشقانه «ژاکت» می‌خواند. آلبوم مشهور و محبوبی است1 و -هرچند احتمالش ضعیف است- شاید به گوش بعضی از اعضای تیم مذاکره‌کننده هسته‌ای ایران هم خورده باشد. اما به هر حال، نه اعضای تیم هسته‌ای ایران و نه همتایان‌شان در گروه 1+5 برای محکم نشستن پای میز مذاکرات در هتل «کوبورگ» وین نیازی به توصیه ندارند؛ همه آنها می‌دانند و مدت‌هاست بر سر این موضوع به توافق رسیده‌اند که «این دور آخر است».
مقامات عالی‌رتبه ایرانی، آمریکایی و اروپایی در ماه‌های پس از توافق لوزان بارها تاکید کرده‌اند که دیگر بنا ندارند گفت‌وگوها را تمدید کنند. (تمدید البته به معنای اتفاقی که دو بار در تابستان و پاییز سال گذشته در وین و ژنو رخ داد؛ نه آنچه در لوزان پیش آمد و تنها چند روز بیشتر از ضرب‌الاجل اولیه طول کشید تا «تفاهم سیاسی» به دست آید.) به همین دلیل، از حدود یک ماه پیش کارشناسان ایرانی و آمریکایی در وین بست نشسته‌اند و مذاکره می‌کنند تا مقدمات توافق جامع هسته‌ای را فراهم کنند. از یک هفته قبل هم که جان کری، وزیر امور خارجه آمریکا با پای شکسته به وین رفته و پای ثابت همه مذاکرات دوجانبه و چندجانبه برای دستیابی به توافق شده است؛ البته محمدجواد ظریف دو بار مسیر تهران-وین را طی کرده است.
او در میانه مذاکراتش با جان‌کری و دیگران، یک شب برای مشورت به تهران بازگشت و در بازگشت، تیم عالی‌رتبه‌تری را به همراه خود به وین برد: علی‌اکبر صالحی، رئیس سازمان انرژی اتمی را -که از قضا او نیز همین چند هفته پیش از تخت بیمارستان برخاسته- و حسین فریدون، دستیار ویژه رئیس‌جمهور را. مذاکرات «دور آخر» آنقدر حساس شده که رفت و آمد یوکیا آمانو، دبیر کل آژانس بین‌المللی انرژی اتمی به هتل محل مذاکرات -که پیش از این هرگز اتفاق نیفتاده بود- به یک روند عادی در گفت‌وگوهای اتمی تبدیل شده است. از آن نادرتر، سفر آمانو به تهران بود که هفته گذشته به‌طور «ناگهانی» برنامه‌ریزی شد.
مقامات عالی‌رتبه ایرانی، آمریکایی و اروپایی در ماه‌های پس از توافق لوزان بارها تاکید کرده‌اند که دیگر بنا ندارند گفت‌وگوها را تمدید کنند. (تمدید البته به معنای اتفاقی که دو بار در تابستان و پاییز سال گذشته در وین و ژنو رخ داد؛ نه آنچه در لوزان پیش آمد و تنها چند روز بیشتر از ضرب‌الاجل اولیه طول کشید تا «تفاهم سیاسی» به دست آید.) به همین دلیل، از حدود یک ماه پیش کارشناسان ایرانی و آمریکایی در وین بست نشسته‌اند و مذاکره می‌کنند تا مقدمات توافق جامع هسته‌ای را فراهم کنند. از یک هفته قبل هم که جان کری، وزیر امور خارجه آمریکا با پای شکسته به وین رفته و پای ثابت همه مذاکرات دوجانبه و چندجانبه برای دستیابی به توافق شده است؛ البته محمدجواد ظریف دو بار مسیر تهران-وین را طی کرده است.
او در میانه مذاکراتش با جان‌کری و دیگران، یک شب برای مشورت به تهران بازگشت و در بازگشت، تیم عالی‌رتبه‌تری را به همراه خود به وین برد: علی‌اکبر صالحی، رئیس سازمان انرژی اتمی را -که از قضا او نیز همین چند هفته پیش از تخت بیمارستان برخاسته- و حسین فریدون، دستیار ویژه رئیس‌جمهور را. مذاکرات «دور آخر» آنقدر حساس شده که رفت و آمد یوکیا آمانو، دبیر کل آژانس بین‌المللی انرژی اتمی به هتل محل مذاکرات -که پیش از این هرگز اتفاق نیفتاده بود- به یک روند عادی در گفت‌وگوهای اتمی تبدیل شده است. از آن نادرتر، سفر آمانو به تهران بود که هفته گذشته به‌طور «ناگهانی» برنامه‌ریزی شد.
ضرب‌الاجل مذاکرات برای دستیابی به توافق جامع هسته‌ای سه‌شنبه گذشته سرآمد، اما طرفین توافق کردند که اجرای «برنامه اقدام مشترک» را یک هفته دیگر تمدید کنند تا با استفاده از فرصت حضور سطح بالای مقامات هفت کشور در وین کار را یکسره کنند. حالا سه‌شنبه این هفته می‌تواند تاریخ‌ساز و به‌یادماندنی شود؛ از آن سه‌شنبه‌هایی که «محسن چاوشی» یک‌بار برایش خواند: «با خودم می‌گفتم ای‌کاش، ای‌کاش/ همه روزای خدا سه‌شنبه بود.»
پی‌نوشت:
1- محبوب‌ترین آلبوم موسیقی پاپ ایران در سال 1388؛ براساس نظرسنجی سایت «موسیقی ما»
دیدگاه تان را بنویسید