قدرت بازخواست

قانون در بریتانیا قابلیت سازگاری زیادی دارد و نوآوری‌های امروز به سرعت به بخشی آشنا از آن تبدیل می‌شوند. به عنوان مثال می‌توان به طومارهای بازخواست اشاره کرد که در سال 2015 معرفی شدند و در آن مردم منطقه می‌توانند در مورد عزل یا ابقای نماینده مجلس رای بدهند و انتخابات حاشیه‌ای برگزار کنند. یک نمونه از این بازخواست‌ها در ماه دسامبر گذشته در شهر ولینگ‌برو (Wellingborough) انجام شد که بیشتر به انتخابات شهرداری شباهت داشت. مردم در 9 ایستگاه رای‌گیری به پای صندوق‌ها رفتند و پس از امضای یک برگه آن را در صندوق انداختند. در 19 همان ماه اعلام شد که 10505 امضا معادل 2 /13 درصد از کل رای‌دهندگان آن حوزه گردآوری‌ شده است که از مقدار 10 درصد لازم برای عزل پیتر بون، نماینده محافظه‌کار منطقه بیشتر بود. انتخابات حاشیه‌ای در سال جاری صورت می‌گیرد و پیتر بون می‌تواند به عنوان یک نامزد مستقل در آن شرکت کند. طرح طومار بازخواست در دولت ائتلافی دیوید کامرون و با این هدف طراحی شد که سیاست را از افتضاح هزینه‌های نمایندگان مجلس پاک کند. این طرح در صورتی به جریان می‌افتد که نماینده به حبس محکوم شود (اگر زمان حبس بیش از یک سال باشد، نماینده به‌طور خودکار عزل خواهد شد)، به دستکاری در هزینه‌هایش متهم شود یا به خاطر تحقیقات انضباطی حضورش به مدت بیش از 10 جلسه در مجلس عوام به حالت تعلیق درآید. آقای بون از مدت‌ها قبل به عنوان یک نماینده دارای رفتار عجیب شهرت داشت. او شیفته اتحادیه اروپا و بی‌بی‌سی بود و اغلب از جانب همسرش پرسش‌هایی را در مجلس مطرح می‌کرد. گزارش واحد نظارت مجلس درباره بدرفتاری او با یکی از کارمندان گوشه جدیدی از شرارت او را برملا کرد. او متهم است که در زمان نارضایتی ضربه محکمی به سر دستیارش زده بود، تقاضای ماساژ می‌کرد و خودش را برای یک سفر خارجی تحمیل کرده بود. همچنین گزارش او را زورگو و دارای رفتار نامناسب جنسی می‌دانست و نمایندگان مجلس به شش هفته تعلیق او رای داده بودند. آقای بون می‌گوید که اتهامات علیه او جعلی هستند و روند تحقیقات هم اشکال دارد.  تعداد افرادی که در ماه دسامبر به پای صندوق‌ها رفتند آنقدر زیاد نبود که بتوان آن را شورش عمومی در شهر نامید، اما نشان می‌داد که اکثر مردم از مدت‌ها قبل خواستار برکناری آقای بون بوده‌اند. لارین ردن یک رای‌دهنده طرفدار حزب کارگر می‌گوید، «او کاری کرد که ما احمق به نظر برسیم». مادلین رابینسون، دانشجوی 19ساله از اینکه به عزل آقای بون رای می‌داد خوشحال بود چون هیچ‌گاه از او خوشش نمی‌آمد.

در زمان تدوین طرح بازخواست برخی از منتقدین می‌گفتند که اجرای آن بسیار طاقت‌فرسا خواهد بود، از این‌رو آن طرح نمی‌تواند اثربخش باشد. برعکس، طومار بازخواست به یک راه‌حل ثابت تبدیل شد. رویداد ولینگ‌برو پنجمین مورد از سال 2016 به بعد بود که همه آنها به جز یکی به انتخابات حاشیه‌ای منجر شد. چهار نماینده دیگر قبل از اجرای بازخواست استعفا کردند که بوریس جانسون، نخست‌وزیر سابق هم یکی از آنها بود. تعداد انتخابات حاشیه‌ای در هر سال هنوز در مقایسه با دوران پس از جنگ بسیار اندک است، چون در آن زمان نمایندگان زیادی به خاطر بیماری فوت می‌کردند اما طرح بازخواست به تازگی چندین‌بار به حزب محافظه‌کار ضربه زده است. افزایش بازخواست‌ها بازتابی از یک تغییر کوچک در جایگاه نمایندگی مجلس به‌شمار می‌رود. این جایگاه در گذشته همانند یک اداره دولتی بود که در آن نمایندگان کم‌و‌بیش هر کاری را که مناسب می‌دانستند انجام می‌دادند و هر پنج سال یک‌بار در قبال رای‌دهندگان پاسخگو بودند. اکنون این جایگاه بیشتر به جایگاه یک کارمند حقوق‌بگیر شباهت دارد که واحد منابع انسانی بر آن نظارت و در صورت کم‌کاری آن کارمند را اخراج می‌کند. اگر حزب کارگر در انتخابات بعدی پیروز شود این نظارت تشدید خواهد شد و نمایندگان از داشتن شغل دوم منع می‌شوند. طومارهای بازخواست تاثیر دیگری نیز دارند. آنها انتخابات حاشیه‌ای را به نفع احزاب رقیب تغییر جهت می‌دهند. دوران شش‌هفته‌ای فرآیند بازخواست به آنها امکان می‌دهد خود را برای انتخابات آماده کنند. آنها می‌‌توانند نظر مردم را جلب و چهره نامزد خود را برجسته کنند، در حالی که نماینده فعلی فقط باید دست روی دست بگذارد و امیدوار باشد که بازخواست شکست بخورد. مارگارت فریر، نماینده حزب ملی اسکاتلند، به اتهام نقض قوانین کووید 19 در اوایل سال گذشته بازخواست شد. در آن زمان حزب کارگر موفق شد با جلب نظر رای‌دهندگان بالقوه در انتخابات حاشیه‌ای پیروز شود. فرآیند بازخواست برای محافظه‌کاران خاطرات بدی را زنده می‌کند.