مرمت یا وصله‌پینه

توجه این روزهای مرد صنعتی کابینه روحانی به صنعت قدیمی نساجی ایران از نگاه تولیدکنندگان جای خوشحالی دارد. او در حالی تصمیم گرفته صنعت کهن کشور را احیا کند که بیشتر بازارهای کشور از محصولات چینی اشباع شده و تولید داخلی از چشم مصرف‌کنندگان افتاده است. او در حالی همت کرده رنگ و لعاب جدیدی به صنعت نساجی اعطا کند که این روزها تولید چشم‌بادامی‌ها نفسی برای واحدهای نساجی کشور نگذاشته است. به طوری که در این سال‌ها حتی تولید پارچه چادر مشکی که باید در سطح ملی باشد، واردات پارچه از ژاپن، کره و چین اجازه نداده تولیدکنندگان داخلی نیاز مصرف‌کنندگان را برطرف کنند.
گرچه از نگاه برخی‌ها صنعت نساجی منقرض شده اما تولیدکنندگان این عرصه معتقدند صنعت نساجی در قید حیات است و بخش خصوصی تا اینجای کار توانسته واحدهای نساجی را زنده نگه دارد. آنها بر این باور هستند که واردات بی‌رویه در دولت دهم سبب شده تولید و صنعت نساجی کشور آسیب ببیند. از سویی منابعی که قرار بوده صرف تجهیز زیرساخت‌های کشور با توجه به درآمد بالای نفتی و همچنین بهره‌وری شود، صرف واردات اجناس بی‌کیفیتی شده که فروشگاه‌های بزرگ شهر آنها را با زرق و برق به مردم عرضه می‌کنند و در پایان این هیاهوی جنس‌های تقلبی وجود دارند که در مقایسه با تولیدات داخلی از اصالت لازم برخوردار نیستند. شاید این استدلال آنها به این خاطر است که نساجی مازندران، کاشان و اصفهان سال‌های بسیاری است زیر سایه قاچاق به فراموشی سپرده شده و حال سر و کله برندهای غربی در یک بازار کاملا شرقی پیدا شده است.
گرچه تولیدکنندگان مخالف صد در صد واردات نیستند و بر این باور هستند که نباید در صنعت نساجی واردات پدیده عجیبی باشد، اما آن را مشروط به ضوابط و قانون می‌دانند. در حالی که کارشناسان نیز معتقدند اخذ کد شناسایی بین‌المللی برای واردکننده پوشاک یک الزام است و اجرای این طرح می‌تواند تا 50 درصد در کنترل کالای قاچاق موثر باشد. به اعتقاد آنها مدیریت قاچاق پوشاک در شرایط فعلی تنها کاری است که می‌تواند صنعت نساجی ایران را متحول کند. زیرا بررسی‌ها نشان می‌دهد در حال حاضر نزدیک به شش هزار واحد نساجی در کشور فعال است و صنعت نساجی هم‌اکنون یک بازار 20 هزار میلیارد‌تومانی را به خود اختصاص داده است در حالی که بخش عمده‌ای از این بازار به‌ویژه بخش پوشاک در اختیار محصولات خارجی قرار دارد. به اعتقاد آنها زمانی که یک صنعت با مشکلاتی روبه‌رو می‌شود سایر صنایع وابسته به خود را هم درگیر می‌کند و این موضوع در صنعت نساجی کشور از این قرار است که مجموع مواد اولیه گران و هزینه‌های تولید باعث شده در بخش کالاهای متوسط پوشاک با تولیدات خارجی توان رقابت‌مان را از دست بدهیم.
در صورتی که زمانی که یک محصول از چین یا ترکیه وارد کشور می‌شود نه‌تنها حقوق گمرکی پرداخت نمی‌شود بلکه از طرف کشور متبوع خود شامل معافیت‌هایی بابت صادرات هم می‌شود که این امر باعث می‌شود قیمت تمام‌شده کالاها برای این کشورها ارزان تمام شود.
بر اساس تجارب جهانی کشورهایی که مشکل اشتغال دارند، توانستند با گسترش صنعت نساجی اشتغال خود را به ظرفیت تکمیل برسانند اما طی این سال‌ها چنین بسترسازی برای این صنعت دیرینه مهیا نشده است. حال باید دید وزیر صنعت چقدر در احیای صنعت نساجی جدی است؟