به کجا می‌رویم؟

اقتصاد ایران سال جدید را با مجلس جدید آغاز خواهد کرد، نمایندگانی که به نظر می‌رسد نحله فکری اغلبشان در شرایط سخت اقتصادی مبتنی بر عدالت اجتماعی و توزیعی باشد؛ کسانی که معتقد به مداخله همه‌جانبه دولت و کنترل آن بر نظام‌های تولید و توزیع هستند و نگاهی امنیتی و پلیسی به اقتصاد دارند و بیش از آنکه اقتصاد را زمین بازی اصول علمی و تجربی بشر بدانند، میدان مبارزه و مقابله با دشمن خارجی و سودجویان داخلی می‌دانند. آنهایی که تابلوی اقتصاد در دست دارند، از دلارزدایی می‌گویند و مشکلات را بر دوش کانال‌های تلگرامی می‌اندازند یا از دولت گلایه‌مند هستند که چرا نرخ دلار را پایین نیاورده است. همان تفکر شکست‌خورده غالب در چهار دهه گذشته که افراد جدیدی با ادبیات حتی تندتر بیانش می‌کنند و معتقدند اگر ناکامی حاصل شده نه نتیجه تفکر و سیاست‌گذاری که به خاطر مجریان کم‌تلاش و غیرانقلابی بوده است.

از طرفی پاییز آینده انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا در پیش است و ترامپ نه‌تنها یکه‌تاز حزب جمهوری‌خواه که در اغلب نظرسنجی‌ها با اختلافی اندک نسبت به جو بایدن، پیشتاز است و اگر نتیجه انتخابات، پیروزی او باشد فصل تازه‌ای از شوک‌های احتمالی بزرگ به اقتصاد ایران آغاز خواهد شد. دو لبه قیچی که می‌تواند تن کم‌جان اقتصاد ایران را بیشتر پاره‌پاره کند. در این میان همه‌چیز به دوراندیشی و درست‌اندیشی سیاست‌گذار وابسته است که بتواند سناریوهای مختلفی برای احتمالات پیش‌رو بچیند و مهیا باشد که با هر رخدادی، در مسیر استفاده حداکثری با کمترین هزینه گام بردارد.